Laatste stagedagen; liefde, vertrouwen en onbegrip

Lieve mensen,

In dit verslag beschrijf ik 1 juni tot en met 10 juni. Onze laatste stage dag was op 10 juni. De 10 dagen zijn snel gegaan en afscheid nemen blijft lastig. Het idee dat je de kinderen waarschijnlijk nooit meer gaat zien, vreet aan mij. Aan alles in het leven komt een keer een eind en zo ook de stage. Hoe wij de laatste dagen op stage als dagen om te herinneren voor de kinderen hebben gemaakt? Lees het hieronder!


Dag 50 – Zondag 1 juni
Vandaag stond het uitje naar de dierentuin gepland met een deel van de kinderen. Het deel dat goed ter been was en nog niet eerder naar de dierentuin was geweest. Om 11 uur zouden we vertrekken en rond half 3 zouden we terug zijn bij het center. In het center werd echter geen aanstalten gemaakt om te vertrekken. Kinderen (die mee gingen) waren nog aan het eten en iedereen liep overal rond. Toen iedereen eindelijk in de busjes zat, zag ik dat het kwart voor 12 was. De kinderen werden totaal niet voorbereid op het bezoekje aan de dierentuin. De meesten wisten denk ik wel waar we naar toe gingen, maar het plan van aanpak in de dierentuin ontbrak. Tevens ontbrak dit niet alleen in de informatie dat aan de kinderen werd gegeven, ook aan dat van ons. Twee kinderen werden aan één begeleider gekoppeld, met wie je de hele tijd hand in hand door het park liep, zo raak je ze ook niet kwijt. De kinderen waren super enthousiast om de dierentuin te bekijken en je zag dat sommige kinderen nog nooit in een dierentuin waren geweest. Het is een geweldig gevoel om zoiets voor de kinderen te kunnen betekenen, ze iets te laten doen waarvan ze helemaal gaan stralen. Mijn twee kindjes waren hartstikke lief en rustig en een van de twee wilde de hele tijd alle informatie van de dieren weten, we liepen daarom ook vaak achteraan de rij. Bij de tijger was het natuurlijk spannend! Wat een dier is dat! Hier werd een groepsfoto gemaakt met een deel van de kinderen, de anderen liepen al een eind voorop. Eén van de meisjes die mee waren, moest naar de wc, en ja hoor, ze plaste in haar broek. Een plas bleef achter en door de rest van het personeel werd niks gedaan. Haar hele broek was nat en er werd helemaal geen aandacht aan besteed, waardeloos! Überhaupt een voorbereiding waarin je de kinderen naar de wc laat gaan, is niet echt een heel gek idee, maar dat ontbreekt dus al hier. Tijdens een stop waar iedereen bij elkaar kwam, wij werden hiervoor zelfs opgehaald, omdat we zo ver achter de rest liepen. Ze nemen niet eens de tijd om rustig die dieren te bekijken en informatie te geven over het dier.. Dat ik de week ervoor al door die zelfde dierentuin liep, maakte me niks uit. Ik liep op het tempo van mijn twee kindjes, alle tijd nemend die zij nodig hadden om alle nieuwe indrukken op hun te laten inwerken. In de pauze was er voor iedereen een pak met koekjes, een banaan en een pakje drinken. Wel goed voor elkaar! In de dierentuin waren ook een paar speeltoestellen aanwezig voor de kinderen. Ik dacht dat we na de ronde door het park daar wel even zouden stoppen. Niet dus, meteen door naar de uitgang.. Echt jammer was dat want de attracties zagen er wel tof uit! Het eerste uitje met de kinderen was dus een feit. De mening voor de kinderen om naar de dierentuin te gaan, maakt dat ik een dankbaar gevoel krijg en ze dit graag ‘geef’.


Dag 52 – Maandag 2 juni
Op stage stond het knutselen weer op het programma! We besloten maskers te maken met de kinderen, maar met welke kinderen? Na langs te gaan bij de klassen, zaten even later dezelfde meiden als eerder rond de tafel. Met zes meiden waren we aan het knutselen. Je zag duidelijk het niveauverschil naar voren komen. Drie meiden gingen hun eigen gang en wisten wat ze wilden maken en hoe ze het er ongeveer uit wilden laten zien en de andere drie deden hun vooral na. Zo waren de meeste maskers uiteindelijk in een hartjes-vorm. Meisjes blijven meisjes he! Na de creatieve uurtjes besloten we te kijken bij de fysiotherapie en dan vooral de spraak-therapie. Alles wat ze deed, was leuk, maar in mijn ogen was het niet echt spraak therapie. Het was meer spelen met de kinderen en proberen ze dingen te laten zeggen.. Vandaag konden we alleen de therapie van Krishna zien, maar morgen konden we ook even komen kijken. Ze heeft dan ‘moeilijkere gevallen’. Verder heb ik natuurlijk geen kennis van deze vorm van therapie, dus zal ik me hier verder niet mee bemoeien. Tijdens de wandeling naar huis vanaf de ‘main road’ komen we altijd langs een weeshuis. Vandaag waren de kinderen achter het hek aan het spelen en toen wij over het hek keken, was alle aandacht voor ons en al helemaal toen Lianne haar camera tevoorschijn haalde. Die kindjes kennen een camera, alsof ze er zelf een hebben en poseerden meteen. Het was een schattig tafereel en ze waren zó lief! Zo grappig om te zien dat ze poseren, maar uiteindelijk niet benieuwd naar de foto zijn. Wij hebben ze de foto’s maar eens laten zien en je had die glimlachjes moeten zien! Even verderop in een steeg waren kinderen aan het spelen met vuur, ja letterlijk, met vuur. Ze probeerden elkaar te raken met het vuur, of althans daar leek het op.. Wat een leuk spel… Ook andere buurtkinderen op de foto gezet, wat hetzelfde tafereel werd als bij het weeshuis, echt schattiggggg en dat was het weer voor vandaag!


Dag 53 – Dinsdag 3 juni
Wat opviel vandaag tijdens de spraaktherapie was de houding van het kind ten opzichte van de docente. Het slaan van de volwassene werd door de volwassene niet gestraft en niet tegengehouden, er werd helemaal geen aandacht aan besteedt. Dit vonden wij wel bizar, de kinderen hier hebben meer controle over de docenten dan andersom lijkt het soms wel eens. Tevens besloot het kind welke spellen gebruikt werden en wanneer ze klaar waren met het spel en begonnen met een andere. Ook vandaag waren oefeningen gericht op de spraak naar mijn idee niet aanwezig. Wat ze ook doen hier is de kaak van het kind masseren. Ze hebben een roze ding dat trilt en dit houden ze dan tegen de kaak/kin aan. Dit moet ontspannend zijn voor de kaakspieren en hierdoor zouden de kinderen gemakkelijker kunnen spreken. Tevens doet ze dit op het laatst van de therapie, lijkt me dat het beter is wanneer je dit op het begin doet, zodat je je daarna meer op de spraak kunt richten. Vandaag gaven we les in de meidenklas om de voorgaande lessen te herhalen. De klok, de kleuren en de vormen werden geoefend. Het was fijn om te zien dat de meesten al sneller door hadden welke kleur bij welke Engelse benaming hoorde. Tot onze spijt was de klok nog niet bij de meesten doorgedrongen en het tekenen van figuren blijft voor sommigen een uitdaging. Hierna hebben we met Pawan en Jack gekleurd/geknutseld. Jack heeft het syndroom van Down en bij hem legden we vooral de focus op het knippen, aangezien dit nogal moeizaam verliep. Bij Pawan hebben we de opdracht één grote en één kleine van dezelfde vorm te tekenen en uit te knippen. Hij is al meer ontwikkeld dan Jack en kon dit makkelijk aan. Ze kijken je dan zo trots aan wanneer ze iets hebben getekend of hebben geknipt, dat je zo ongeveer smelt. Toen we bij een Chinees restaurantje zaten met uitzicht op de Stupa in Boudha, op de terugweg, zagen we een fotoshoot van een bruid en een bruidegom. Dit waren volgens mij Japanners en de bruidegom was in pak en de bruid in een mooie, witte trouwjurk. Dit is ongewoon in Nepal en hierdoor bleven alle Nepalezen staan kijken. De fotoshoot werd pal voor onze neus gedaan en wij fungeerden als achtergrond, nu zijn de foto’s natuurlijk fantastisch geworden ha-ha! Random voor kleine shops zitten mannen te schaken. Doordat mijn vader schaakt, heb ik als klein meisje leren schaken en ik stond even mee te kijken met het spel. Toen de mannen dit doorkregen nodigden ze me uit om het potje verder uit te spelen. Hier zei ik natuurlijk geen nee tegen, alleen viel de uiteindelijke uitslag een beetje tegen… Sorry pa, ha-ha! Ze gaven aan dat als ik revanche wilde, ik terug moest komen. Zij zouden daar altijd wel zitten. Hier vind je veel mandala’s die symbool staan voor het hindoeïsme en boeddhisme. In zo’n winkeltje werden we uitgenodigd om mee naar boven te komen, naar de werkplaats. Hier waren allemaal mannen bezig met het schilderen van de mandala’s. Mandala’s zijn met de hand geschilderd en met een precisie, echt niet normaal! Heel mooi om te zien en wat moet je secuur zijn om dit te kunnen. Echt respect voor de werknemers! Tevens kregen we een hele uitleg over de betekenis van de mandala’s en konden we natuurlijk de winkel niet verlaten zonder iets mee te nemen. In de avond hebben we een heel gesprek gehad met Gelu. Het is leuk om meer over hem en over de organisatie VSN te weten te komen. We hebben het gehad over de verschillende projecten die VSN heeft en het is fijn om te weten waar zijn ons geld in investeren.


Dag 54 – Woensdag 4 juni
Woensdag stond vooral in het teken van de presentatie morgen. We zullen morgen een presentatie geven aan de docenten na schooltijd over onze kennis en wat wij zien in het center. De Nederlandse tekst hadden we al zo goed als af, alleen dit moest vertaald worden. Toen dit gedaan was, zijn we naar Boudha vertrokken. In een internetcafé zijn we bezig geweest met het zoeken naar filmpjes voor tijdens de presentatie. Voor de afwisseling is dat wel leuk, lijkt me. Na de filmpjes gevonden te hebben kwamen we erachter dat er morgen tijdens de presentatie helemaal geen internet beschikbaar is. Ze hebben wel stroom op het center, maar WiFi hebben ze niet. Hoe gaan we dit oplossen? We besloten om de filmpjes thuis proberen op te nemen met geluid met een mobiel en om ze dan op de laptop te zetten, die nemen we toch mee voor de powerpoint presentatie. Zo’n presentatie die wij gaan geven die zijn ze hier echt niet gewend. Hier wordt het bord gebruikt en verder zijn geen visuele middelen beschikbaar. De presentaties zijn dus heel saai hier. Hierna zijn we gaan lunchen bij Maya, met de achterliggende gedachte dat we daar de rest van de middag wel zouden kunnen vertoeven. Jammer genoeg was het internet niet beschikbaar daar en konden we weer terug naar het internetcafé. De les van vrijdag gingen we vast voorbereiden. We wilden een kwartet maken over dieren voor de kinderen, nou, daar zijn we wel 1,5 uur zoet mee geweest. Wat een werk is dat om al die kaartjes zelf te maken!


Dag 55 – Donderdag 5 juni
Na in de ochtend de laatste hand te hebben gelegd aan de presentatie waren we om drie uur op school om te presenteren. Natuurlijk waren ze vergeten dat wij vandaag zouden gaan presenteren en moesten ze alle docenten op het laatste moment informeren over het plan. Het kon wel door gaan en wij maakten de beamer gereed. Toen alles geïnstalleerd was en de docenten klaar zaten, op de allerkleinste stoeltjes die er in het center aanwezig waren (voor de kleuters), konden we beginnen. Wel was de directrice nog niet aanwezig, maar we besloten vast te beginnen, onze rechterhand in dit center was ook aanwezig dus zij zou vertalen. Echter waren alleen de docenten van de ‘betere’ klassen aanwezig en alle docenten van de lichamelijk beperkte kinderen waren afwezig. Van deze docenten, allemaal vrouwen, konden de meesten Engels wel redelijk begrijpen en ook wel een paar woorden spreken. De presentatie ging vooral over verbeterpunten die wij hebben gezien tijdens ons verblijf. We hebben duidelijk gemaakt dat onze Westerse visie natuurlijk verschilt met de Nepalese cultuur en dat we alleen onze kennis wilden overbrengen. Het was geen kritiek op het center of op de docenten, alleen informatie en advies. Uiteindelijk moet het center namelijk zelf bepalen of zij er iets mee willen doen of niet en hoe ze dit gaan aanpakken. Voorbeelden van het advies dat wij hebben gegeven: kinderen niet slaan, jullie zijn een voorbeeldfunctie voor de kinderen en de kinderen kopiëren jullie gedrag; belonen en straffen moet gelijk zijn; zorg ervoor dat de kinderen zich niet vervelen, daag ze uit, verveelde kinderen gaan juist om aandacht vragen; geef de kinderen eerst een waarschuwing voordat ze daadwerkelijk straf krijgen; wees consequent in het belonen en straffen en trek geen kinderen voor. Deze punten hebben we natuurlijk toegelicht door onze kennis over deze onderwerpen te delen met de docenten. Tevens hebben we al ons gemaakte materiaal van de afgelopen tijd en onze gegeven lessen uitgelegd aan de docenten, zodat zij dit nogmaals kunnen gebruiken. In de loop van de presentatie was de directrice ook binnengekomen en tussendoor praatten de docenten veel onderling. Ze praatten over onze adviezen en over hoe ze dit in de toekomst wilden gaan doen. Ze dachten mee met ons en waren het met de meeste punten met ons eens. Wanneer wij iets zeiden wat ze in het center bijvoorbeeld al wel deden, werd dit ook besproken en het was fijn dat zij meedachten met ons. De directrice gaf aan al verschillende plannen voor in de toekomst te hebben, waarin veel punten overeenkomen met die van ons. Dit is natuurlijk mooi om te horen, alleen zou ik graag over een paar jaar terugkomen om het te controleren. Ze zijn van plan om een nieuwe school te bouwen, met tevens een huis voor de weeskinderen ernaast. Waar ik een enorme brok van in mijn keel kreeg, was het feit dat 35 van de kinderen wees zijn.. Sommige kinderen zijn zelfs van de straat geplukt en zijn naar een weeshuis gebracht. Meteen spookten vragen door mijn hoofd, wie, wat, wanneer, hoe? Ik wilde alles weten! Op dat moment vond ik het verschrikkelijk dat ik niet goed met die kinderen kan communiceren.. Van de meeste kinderen kun je in het gedrag merken dat zij wees zijn, maar 35 had ik niet verwacht. Voor mijn vertrek naar Nepal heb ik onderzoek gedaan over het land en ben ik erachter gekomen dat gehandicapten in deze cultuur een beetje achter slot en grendel worden verstopt. Een kind hebben dat gehandicapt is, zorgt voor schaamte in de familie. Ik denk dat dit een reden is voor veel ouders om hun kinderen op straat te laten leven, bizar hè? De presentatie werd uiteindelijk erg gewaardeerd door de docenten en tevens de lessen vonden ze prettig om te hebben. Drie keer achter elkaar zijn we te laat thuis gekomen voor het eten. Rond 7 uur verwachten ze ons thuis voor het eten. Wij worden al echte Nepalezen en nemen het niet zo nauw meer met de tijd. Dat wordt nog wat in Nederland, waar alles stipt op tijd gebeurd. Gelu en mama vonden het helemaal niet erg en ze hechtten geen waarde aan de tijd. Ze konden er zelfs om lachen dat we ons excuseerden dat we te laat waren voor het eten; dat is toch helemaal niet nodig! In Nepal is het normaal dat je een uur te laat komt voor een afspraak, wachten is normaal hier. Het is belangrijker om contact met mensen te onderhouden en je gaat niet weg midden in een gesprek, ook al heb je een afspraak met iemand. Dat doe je gewoon niet. Na te hebben gegeten, moesten we ons snel klaarmaken, want ja we zijn toch nog wel een beetje Nederlands; we hadden een afspraak met Elke! Na vorige week de laatste en onvergetelijke avond voor Ann te hebben beleefd, was het nu de beurt aan Elke. Haar laatste avond in Nepal.. Elke zat al bij onze stamkroeg Tom & Jerry’s en het was gezellig om haar weet te zien! Na verhalen te hebben uitgewisseld kwamen we bekenden tegen van de week ervoor! Met een hele groep hebben we bij elkaar gezeten en zijn we uiteindelijk naar een club geweest! Wederom een onvergetelijke avond!!!


Dag 56 – Vrijdag 6 juni
Na een heel kort nachtje werden we toch wel een beetje brak wakker. Het ontbijt van pannenkoeken en ei ging daarom maar moeizaam naar binnen.. Op stage werd ik gelukkig genoeg afgeleid door alle kinderen en merkte ik dat het langzaamaan afzakte. Vandaag zouden we weer twee lessen geven. De eerste les was aan de klas van de meiden en we zouden het weer over de klok hebben. De docente had de vorige keer gevraagd of we nog een keer dit onderwerp wilden behandelen en herhaling is uiteraard goed voor deze kinderen. De les verliep goed, alleen het blijft lastig. Ze wisten nog steeds niet hoe ze de lege klok moesten invullen, na een aanwijzing van de docente begrepen ze het pas. We hadden nu meteen op het a4 staan welk cijfer bij welke kleur hoorde en het viel me op dat deze oefening wel beter ging bij de meiden. Hierna volgde een les bij de best ontwikkelde klas. We hadden kwartet gemaakt voor deze kinderen over dieren, maar om dit te snappen, moesten we het eerst introduceren. Van tien dieren zijn we de Engelse naam, het voedsel en de leefomgeving langs gegaan. Het blijft grappig als de hele klas je in koor in het Engels gaat naschreeuwen als je iets hebt gezegd, maar het is wel goed voor hun Engelse uitspraak. Na deze uitleg kon het kwartet beginnen. Het bleek lastig voor sommige kinderen, maar anderen hadden de bedoeling al snel door en het spel liep vanzelf toen we dit aan het spelen waren. Rond 10 over 2 waren we nog bezig met deze les, maar werden de eerste kinderen alweer in de busjes geladen. Gelukkig had de vrouw uit de keuken alvast de bananen, die we die vanochtend gekocht hadden, gesneden in stukjes en konden we met de bak langs de klassen gaan. Terwijl Lianne hiermee bezig was, wilde ik met het drinken beginnen. Omdat dit veel werk is om klaar te zetten en de keukenvrouw me tegenhield, omdat de kinderen al naar huis gingen, was het beter dit vandaag over te slaan. We bleven nog wel even in het center hangen, omdat een van de busjes kapot is, moeten sommige kinderen super lang wachten tot hun bus komt. Dan heeft het de eerste ronde er al opzitten en gaat dan met de tweede lading kinderen weg. Ook hadden we nog gezellig met Sem gekletst. Hij gaat over vier maanden naar Portugal, omdat hij daar een visa kan krijgen en vanuit daar wil hij naar Duitsland en Nederland komen. Als hij in Nederland komt, zullen Lianne en ik hem zeker weten even het land laten zien! Hij gaf ook aan dat we zondag uitgenodigd zijn bij hem thuis om te komen eten, na stage en heeft hij geregeld dat we maandag terug kunnen naar de White Gumba door een vriend van hem mee te vragen. We hadden tegen hem gezegd dat we dat nog graag eens wilden bezoeken, omdat de vorige keer het klooster en de tempel dicht zaten. Ook zei hij dat hij ons echt gaat missen als we weg gaan, wat lief. Het avondeten bestond uiteraard uit Dahl-Bath en daarna begon de moeheid enorm toe te slaan..


Dag 57 – Zaterdag 7 juni
Het was enorm bewolkt en gewoon koud hier in Nepal. Terwijl het in Nederland 30 graden zou zijn.. Wij vertrekken morgen over een week al weer naar Thailand en als afscheidscadeautje en bedankje voor Lakbaa bedachten we dat het leuk zou zijn om met hem naar het Fun Valley in Bhaktapur. Tijdens de VSN trip gaven Ine en Fien aan dat het echt vet moest zijn, met veel westerse mensen en vette glijbanen. Hier wilden we vorige week heen, alleen toen liet het weer op de app het niet toe. Omdat we toch graag naar het park willen, besloten we het met Lakbaa te doen. Na overleg met Gelu stelden we het donderdagavond tijdens het eten aan hem voor. Hij vond het helemaal leuk en was helemaal blij. We gaven aan dat hij ook een vriend mee mocht nemen, omdat het dan leuker zou zijn voor hem. Vanochtend kwam hij naar ons toe met de vraag of twee vrienden mee mochten. Hij had namelijk de vraag aan hen beide gesteld en anders zouden ze erom gaan vechten, want ze wilden beide graag mee. We vonden het allebei zielig om nu nog één van de twee ‘af te wijzen’, dus mochten ze allebei mee. Terwijl we aan het ontbijten waren kwam Gelu naar ons toe, het leek hem niet goed om de vrienden van Lakbaa mee te nemen. Ze waren net zo jong als Lakbaa en zouden alleen maar rondrennen, ook vroegen ze aan hun ouders geld om mee te kunnen. En ja, het is een redelijk duur park voor de meeste Nepalezen. Voor volwassenen 600 roepies en voor kinderen (tot en met 10 jaar) 400 roepies. Meteen het probleem uit de wereld geholpen en gezegd dat wij natuurlijk de entree zouden betalen, toen was het goed. Het was bewolkt en het zag er naar uit dat we de hele dag de zon niet zouden zien, wat jammer was aangezien we gingen zwemmen. Daar gingen we dan op pad, wij met drie Nepalese jongens van rond de 12 jaar. Het moet gek hebben geleken, want we werden natuurlijk aangestaard. Denk dat veel mensen het maar raar hebben gevonden en zich afvroegen wat de context hiervan was. Gelukkig wisten zij de weg en kunnen ze Nepalees, dus zij liepen voorop en wij volgden. Lakbaa en een van de twee vrienden kunnen goed Engels spreken, want zij gaan beide naar een private school. Met hen konden we beide goed communiceren en het werd naar mate de dag vorderde steeds leuker. De andere vriend van Lakbaa gaat naar een overheidsschool en hierdoor spreekt hij net zo goed Engels als wij Nepali speken, dus niet. Het was lastig om met hem te communiceren en dat was wel jammer. Deze jongen had last van de hitte en de busrit en vroeg halsoverkop een meisje of hij op haar plek mocht plaatsnemen. Bij het raam, zodat hij kon overgeven. Het was sneu om te zien dat hij zich al op de heenweg naar voelde en misselijk was. Voor de entree deden we alsof de jongens 10 jaar oud waren en het werkte uiteraard. De beveiliging was niet normaal en voordat je naar binnen mocht was tascontrole. Natuurlijk werden mijn water en mijn bussen pringels weggehaald, dat moest je binnen kopen. Gelukkig werd het niet weggegooid en mocht je het weer hebben als je naar huis gingen, wat een troost! Het park had twee gedeelte: een amusement gedeelte en een zwem gedeelte. We besloten eerst het zwemgedeelte te bezoeken en dat mocht alleen in een zwemoutfit. Na ons te hebben omgekleed, liepen we richting de glijbanen. De jongens waren allang ergens in het water. Het zwembad had drie baden, een ondiepe met speeltoestellen, een waar drie verschillende glijbanen op uitkwamen en een bad wat liep van ondiep naar diep, waar af en toe golven kwamen. Natuurlijk werden we aangestaard alsof we naakt waren en werden we honderden keren ongegeneerd op de foto gezet. Nou, beroemd wil ik nooit worden.. De jongens vermaakten zich prima door de glijbanen en dat gaf ons de tijd om te acclimatiseren. Het was jammer genoeg nog erg bewolkt en het begon zelfs te regenen. Op een gegeven moment werden de golven aangezet in het ene bad, nou gekheid onder de mensen hier. Iedereen verzamelde zich in het bad en begon te springen, te schreeuwen en elkaar nat te spatteren. Het leek ons een goed moment om het water in te gaan. Door het gedrag van de mensen en de chaos kon ik mijn lach niet meer inhouden. Geniaal zeg, maar wat koud! De zon was er niet om ons op te warmen, dus na de golven besloten we ons om te kleden. Tijdens het eten van een burger, het lievelingseten van Lakbaa, waren ze alle drie nog aan het trillen van de kou. Toen kon het amusement deel uitgeprobeerd worden, intussen was het droog geworden en dat was wel fijn. Voor onze begrippen stelde het niet echt veel voor en het leek een beetje op een kermis. Acht attracties waren aanwezig en allemaal waren ze in veel kleiner formaat dan de attracties in Nederland. Natuurlijk wel even de meeste attracties uitgeprobeerd met Lakbaa en daarna besloten we te gaan. Sinds we hadden gegeten was één van de jongens misselijk geworden en die zat de hele tijd zielig te wachten op ons totdat we klaar waren. Hij leek echt ziek, vandaar ook dat we besloten weg te gaan. De busrit hield op bij Pashupatinath, want Lakbaa wilde ons de tempels laten zien en we konden gemakkelijk lopen naar Boudha en dan naar huis, in 20 minuten. Het blijft apart als je een kapperszaak aan de weg ziet. Aan een hek wordt een spiegel vast gemaakt en hier word een stoel voor gezet. Ik heb gelezen dat dit voor een van de laagste kasten is. Zij mogen niet naar een kapperszaak en zo ontstaan er kapperszaken aan de kant van de weg. Ze worden dan geknipt door iemand uit hun eigen kaste en dan is het wel toegestaan. Ik blijf dat kastensysteem vreemd vinden. We waren al in Pashupatinath geweest, dus het was niet erg dat we snel doorliepen naar Boudha. Hij liet ons onderweg de shop nog zien die van Gelu en mama is geweest. Of althans, hij liep gewoon naar binnen en deed alsof het van hem zelf was. Het leek alsof die kind aan huis is daar, maar dat weet je natuurlijk niet. In Boudha aangekomen, waar we uiteraard langer over gedaan hebben dan de geschatte tijd van Lakbaa, hebben we nog even in een restaurant een drankje gedronken. Eén ding is hier 100 procent zeker: Nepalezen kunnen de tijd voor geen meter schatten! We besloten, omdat we geen zin hadden om te lopen, toch maar een busje te nemen naar huis. In het busje hing de zieke jongen alweer met zijn gezicht uit het raam: het ging nog steeds niet zo goed met hem. Verder was het klieren geblazen met de andere twee. Het leken wel twee meiden, zo aan het giechelen waren ze. Het is leuk om te zien hoe Lakbaa zo veranderd is. Van een stille, haast verlegen jongen is hij veranderd naar een stoere dondersteen, die geen blad meer voor z’n mond heeft. Beide vrienden van Lakbaa waren buurjongens te zijn en bij thuiskomst verdwenen zij in hun eigen huis. Het viel ons op dat er helemaal geen bedankje afkwam. In Nederland is het belangrijk om je waardering voor iets te tonen wanneer je dankjewel zegt, maar hier was dat dus niet het geval. Het bleef bij een doei en een ‘see you’ in plaats van een bedankje. Maar oké, de glimlach op de gezichtjes vandaag zei genoeg! Intussen was het al bijna zeven uur en konden we alweer bijna aanschuiven aan een tafel met Dahl-Bath. We eten de laatste tijd vaak binnen en samen met Lakbaa, hij zal het wel gezellig vinden. Gelu was niet thuis en toen we mama vroegen hoe haar dag eruit zag zei ze: watch television, hole day electricity. Ha-Ha, wel goed voor haar een dagje rust. Ze krijgt al bijna een kindje en is nog volop in de weer.. Die vrouwen hier zijn echt wel sterk hoor. Meestal doen hier de vrouwen ook het zware werk, bijvoorbeeld met het slepen van bakstenen/zand in de bouw, het zijn vaak vrouwen die dat werk verrichten.


Dag 58 – Zondag 8 juni
Het Kathmandu Fun Park was vandaag onze bestemming met een groep kinderen van het center! Lakbaa had ons verteld dat het leek op de Fun Valley van gisteren, alleen dat de attracties iets meer voor kleinere kinderen zouden zijn in het Fun Park. Ik was benieuwd en had er zin in, ik houd van pretparken! Na de groepsfoto bij de ingang van het park werd het hetzelfde georganiseerd als in de zoo. De volwassen liepen met twee kinderen en de oudere kinderen liepen met een kleiner kind aan de hand. Het park zag er goed uit! Verschillende attracties en het zag er zeer uitnodigend uit allemaal. Maar ik was hier natuurlijk voor de kinderen en niet voor mijzelf, dus ik moest me inhouden. We liepen door het park heen naar de eerste attractie voor de kinderen; een treintje door het park. We waren met ongeveer 25 kinderen denk ik, alleen het ticket was voor 15 kinderen. 15 kinderen mochten dus maar in het treintje. Hier kwamen ze natuurlijk pas achter toen iedereen al in het treintje zat, dus sommige kinderen werden er uitgeplukt; zij mochten niet meer mee. Verbazingwekkend! Dit uitje liep echt heel anders dan verwacht en Lianne en ik konden het bijna niet over ons hart verkrijgen wat hier allemaal gebeurde. Gelukkig konden de overige 10 kinderen de volgende ronde met het treintje mee en wederom ging er geen begeleiding mee in de trein. Je had die glimlachjes moeten zien! Helemaal blij en enthousiast voor de trein, geweldig vonden ze het. Bizar was dat de docenten de kinderen lieten plassen naast de attractie in het gras, wanneer zij naar de wc moesten. Het kan allemaal in Nepal… Na de trein liepen we naar de volgende attractie; een trampolie. Na elkaar gingen verschillende groepjes kinderen de trampoline op. Het was echt super warm deze dag, het zweet stond op mijn voorhoofd en daar zat ik dan met twee kleuters die te dikke kleding aan hadden, het warm hadden, moe waren en de hectiek niet meer aankonden. Echt sneu om het onbegrip in die oogjes te zien van de kleuters, ze wisten niet wat ze moesten doen en waar ze moesten kijken. Na deze attractie was het tijd voor een hapje en een drankje, wat garant stond voor een smeerboel. Hierna was het alweer tijd om naar huis te gaan. Ik had medelijden met die kinderen! We liepen door een geweldig park met geweldige attracties en die kinderen konden verder nergens in. Het had met geld en tijd te maken. Je moet per attractie betalen en hierdoor konden ze maar in twee attracties. Ik vraag het me af, maar goed… De kinderen leken het gewend te zijn en als ik naar de glimlachjes keek, was het weer goed. In het busje was de temperatuur vergelijkbaar met een sauna en het zweet droop van de gezichten. Bij de school aangekomen, waren alle andere kinderen natuurlijk nog aanwezig en we zijn hier nog even gebleven. De laatste dagen zijn aangebroken, dus ik wil nog zoveel mogelijk tijd in de kinderen investeren en ze aandacht proberen te geven. Na stage zijn we met Sem mee naar huis gegaan. We had ons uitgenodigd om te komen eten! Vanaf het center konden we lopend naar Sem zijn huis toe. Onderweg werd nog even wijn gehaald en daarna kon het feest beginnen. Zijn zus en moeder waren al druk aan het koken en wij werden in de kamer gezet. Uitgebreid werden lekkere hapjes voor onze neus uitgestald en kon het vreetfestijn beginnen. Het was gezellig om met Sem en zijn zus, die ook Engels kon, te praten en het eten was lekker! Zijn ouders waren echt lieve mensen en ze deden echt hun best om ons op ons gemak te laten voelen. Na de rijst was het tijd om naar huis te gaan met de taxi. Toen de taxi gearriveerd was, reed Sem nog een stuk met ons mee op zijn motor, om te controleren dat de taxi de goede kant op ging. Heel zorgelijk en lief.


Dag 59 – Maandag 9 juni
Voor de kinderen die niet naar de dierentuin en het Fun Park waren geweest, hadden we ook wat bedacht. We zouden de film Finding Nemo met ze gaan kijken! Het liep alleen anders dan gepland. De beamer hield er al mee op voordat de film überhaupt begonnen was, het geluid was te zacht op de laptop alleen alle boxen en snoeren liepen door elkaar, de kinderen zaten al klaar in de klas, maar de film was nog niet klaar, dus die begonnen vervelend te worden. Toen het allemaal eindelijk klaar was voor gebruik, de kinderen wat lekkers en drinken hadden, viel de elektriciteit uit! Natuurlijk, we zijn in Nepal! Dit betekende dat de geluidsinstallaties niet meer werkten en zo konden we de film niet laten zien. We besloten om de volgende dag het nog eens te proberen, dan zou Sem alles al geïnstalleerd hebben zei hij, voordat we de kinderen zouden ophalen. Een tegenvaller was het dus. Verder de dag maar opgevuld door met de kinderen te spelen en ze aandacht te geven. Op een gegeven moment kwam Lianne naar mij toe; heb jij de camera? Je raadt het al, de camera was weg. Iemand uit het center moet het hebben gepakt. Na rondgevraagd te hebben, alle kasten te hebben doorzocht, zelfs de tassen van de kinderen en van de docenten te hebben gecontroleerd was hij nergens. Lekker is dat, de een na laatste dag, jatten ze de camera. Zo jammer dat al het vertrouwen dat je in de mensen hebt, dan toch een klein beetje kwijt raakt. Ook was in dit geval een super groot cultuurverschil aanwezig. De directie zei namelijk meteen: het is niet onze verantwoordelijkheid en wij kunnen niemand beschuldigen omdat we niks gezien hebben, dus ondernamen ze geen actie. Dit hebben we zelf gedaan en natuurlijk voelde het niet goed om in alle tassen van de docenten te kijken, maar iemand van het center heeft het gedaan. We konden niks meer doen, alles was gecontroleerd, dus we moesten even door de zure appel bijten. Sem gelooft dat het een van de kinderen is die de camera gestolen heeft. Een paar kinderen hebben een soort van verzameldrang en pakken hierdoor spullen en leggen die op een bepaalde plek neer. Na een paar dagen komt dit dan weer tevoorschijn in het center. Ook zijn natuurlijk veel kinderen wees en komen van de straat, misschien speelt dit nog een rol. Eén van die kinderen was nog als een van de weinigen op het center aanwezig, aangezien hij altijd met de directie meegaat. Door veel docenten werd hij beschuldigd van de diefstal en hij was helemaal overstuur. Echt heel naar dat alle leerkrachten dat deden. Ze zeiden het met een glimlach tegen hem, maar ik kon het niet waarderen. Ik nam hem apart om hem tot rust te laten komen en hield hem vast. Na een paar keer dit tafereel te moeten herhalen, hij barste dan weer opnieuw in snikken uit, werd hij eindelijk rustig. Buiten het center stond Sem op ons te wachten. Hij wilde ons een White Gumba laten zien, aangezien die de vorige keer dicht zat. We zouden op de motor gaan en hij had een vriend geregeld om mee te gaan. Zijn vriend Vicky had afgelopen zaterdag een gouden medaille gewonnen met boksen, dus dat was leuk om te horen. Achterop de motor, zonder helm, in je dunne kleding, blijft hypocriet, maar geeft een heel vrij gevoel! Mijn verlangen naar een motor wordt met de dag groter hier. De White Gumba ligt boven op een berg en de laatste weggetjes waren smal en vies. Alles was modderig en zorgde ervoor dat we slipten. Het was een beter idee om het laatste stuk te lopen. De motoren lieten we achter en begonnen aan de wandeling. Op blote voeten, want mijn slipper had het begeven. Gelukkig stond Sem met een aansteker klaar om het weer te laten werken, want op blote voeten lopen was niet geheel pijnloos. Onderweg begon het te regenen en te regenen en te regenen. Volgens Sem zou het niet meer ophouden en we moesten door de regen terug naar de motoren. De weg was vervangen door een rivier waar we doorheen moesten en we waren helemaal doorweekt. Ook deze tocht naar de White Gumba liep uit tot een flop en Sem was echt verdrietig om dit. Hij wist echter al dat het ging regenen vandaag, alleen had het niet tegen ons gezegd. Wat een sukkeltje is het toch ook, als hij het had gezegd konden we er rekening mee houden, maar het cultuurverschil werd zo wel weer duidelijk. Drijfnat zetten de jongens ons af bij huis en na een snelle douche konden we beginnen met het lekkere eten dat mama had bereid.


Dag 60 – Dinsdag 10 juni
De laatste stagedag! De directrice vertelde ons dat zij voor deze dag activiteiten had gepland en een ceremonie, dus wij hadden verder niks voorbereid. Wel hadden we ballonnen meegenomen en na genoeg ballonnen te hebben opgeblazen, en natuurlijk gezichtjes erop te hebben getekend, konden we kijken of de film het deed. We besloten in een ander lokaal de film te kijken met de drie klassen waar wij ook les hebben gegeven, dit zijn de oudere en minder lichamelijk gehandicapte kinderen, omdat zij langer stil kunnen zitten. Het was snel geïnstalleerd en toen alle kinderen zaten, hebben we de film gekeken. De kinderen vonden het een leuke film over de zee! Het was leuk om te zien dat sommige kinderen met hun mond open naar de film zaten te kijken. Andere kinderen vonden het vooral prettig om tegen me aan te hangen en tegen me aan te liggen. Ik was op dat moment meer een stoel dan een persoon. Toch merkten we wel dat anderhalf uur voor veel kinderen wel enorm lang was en werden sommigen irritant. Deze kinderen werden weggestuurd of gezegd dat ze naar de film moesten kijken, zodat we overbleven met de kinderen die de film ook echt volgden. Na de film was er nog steeds geen reactie van de directrice gekomen en wij vroegen ons af of zij überhaupt wel iets geregeld had. Na de kinderen drinken te hebben gegeven, zijn we met de ballonnen langs gegaan in alle groepen. De kinderen vonden de ballonnen geweldig en jammer genoeg knapten ze best wel snel kapot, vooral bij de kleinere kinderen in de klas. Verder hebben we de laatste foto’s gemaakt met de kinderen. De tijd tikte verder en we kwamen erachter dat geen van de kinderen wist dat vandaag onze laatste dag was. De eerste kinderen werden alweer in de busjes geladen, het was half 3, dus het was laatste knuffels geven aan de kinderen, ze proberen uit te leggen dat wij niet meer terug komen en de busjes uitzwaaien. Wel kregen we van één van de klassen die we les hebben gegeven (de meest intelligente kinderen) een kaart, zij wisten dus wel dat wij vertrekken. In het kantoor kregen we van de man van de directrice een mapje met hierin een certificaat en onze evaluatie en nog een aparte kaart van het hele center, gemaakt door een van de kinderen. Dit ging allemaal snel en de man was tegelijkertijd met iets anders bezig. Hierna besloten we te vertrekken, ook omdat alle kinderen al weg waren. Deze laatste dag was echt een tegenvaller voor ons, omdat de kinderen niet wisten dat het de laatste dag was. Nu hebben we niet echt afscheid kunnen nemen van de kinderen en de docenten en dit vinden we wel enorm jammer. Op het programma staat sowieso dat we nog eens terug moeten komen naar het center om spullen aan te schaffen van ons sponsorgeld voor de kinderen. We hadden met Sem en Vicky afgesproken om vandaag al een deel van de spullen aan te schaffen. Het center had een lijst met spullen gemaakt en daar gingen we naar op zoek. Een tocht langs verschillende winkels, zorgde voor enorm veel tassen, onbegrip en een hongerige maag. Onbegrip, omdat we erachter kwamen dat het center al over ontzettend veel spullen bezit, alleen dit niet gebruikt, echt waardeloos dus. Voor vijf wezen, besloten we slippers aan te schaffen. De schoenen die deze kinderen dragen, zijn zo kapot als ik weet niet wat.. We spraken af dat het verstandig is om de slippers op school te laten en niet mee te geven naar het weeshuis. Anders worden daar de slippers afgepakt en worden de kinderen alsnog met kapotte schoenen of zonder schoenen naar school gestuurd. Ik hoop dat het gaat werken en dat Sem zich aan die afspraak houdt. Na allerlei nieuwe spullen te hebben aangeschaft, wilden we een hapje eten in Boudha. Alles beek al zo ongeveer dicht te zijn en uiteindelijk vonden we een restaurant wat eigenlijk dicht ging, maar omdat de medewerkers nog moesten eten, konden wij mee eten. Twee pizza’s en een bord spaghetti konden we krijgen. Na deze maaltijd, brachten de jongens ons veilig naar huis en toen kon het gesprek met Gelu over de camera beginnen. Lianne had gezegd dat ze graag naar de politie wilde gaan maar dat raadde Gelu af. Ten eerste omdat de politie dan onderzoek gaat doen in het center en dit is natuurlijk geen fijne ervaring voor de kinderen. Ten tweede omdat vrijwilligers (als Lianne het echte verhaal vertelde) niet gewaardeerd worden door de politie, zij zien het als een goedkope toeristensector en zullen dan niks voor je betekenen. Ten derde duurt het langer dan zeven dagen om het papier te krijgen en tot slot natuurlijk omdat het een slechte reclame is voor de VSN. Gelu raadde Lianne aan om naar de toeristenpolitie te gaan en om dan te zeggen dat ze de camera kwijt was geraakt in de bus. Dit voelde voor Lianne niet goed en Gelu zei dat hij met Dinesh zou bellen, de directeur van VSN, over wat handig is om te doen. Dit wordt dus nog vervolgd….

Tot zover de stage dagen. De stage zit erop & ik heb genoten van de tijd in het center met de kinderen. Voor vier kinderen, met wie ik op de foto sta en waar ik een goede band mee had, had ik een foto laten afdrukken van ons voor hun. Zo hebben ze iets van zichzelf, het bleken namelijk allemaal wezen te zijn. Ik hoop dat de kinderen genoten hebben van onze aanwezigheid in het center en het net zo geweldig vonden als ik. Ik ga de kinderen missen! Ik wens ze het allerbeste toe en ik hoop dat Nepal snel een betere voorziening krijgt voor de wezen hier.

De aankomende dagen zullen in het teken staan van het kopen van belangrijke spullen voor het center van ons sponsorgeld. Allemaal nogmaals bedankt voor jullie steun!

Heel veel liefs, knuffels e kusjes,
Lotte