Shivapuri: National Park, Chitwan en Pokhara

Lieve mensen,
Een nieuw blog waarin ik mijn ‘vakantie’ beschrijf. Ik moet bekennen dat ik het hier altijd al als vakantie ervaar, maar nu zijn we ook echt weggeweest en hebben we in verschillende hotels geslapen. Ik kan alweer zeggen dat ik over een maandje thuis ben, dus al over de helft van mijn reis ben.. De tijd gaat zo gigantisch snel! Dus ik ga snel weer verder genieten! Ga er goed voor zitten & veel plezier met lezen!

Woensdag 14 mei
Mama zorgde voor een stevig ontbijt op deze morgen, de VSN trip stond op het programma. Iets later dan afgesproken, we blijven vier vrouwen in één huis, vertrokken we naar de afgesproken plaats. Bij het buspark stonden vijf andere vrijwilligers en zes medewerkers van de VSN al op ons te wachten. Drie van de vijf kwamen uit Nederland en de andere twee kwamen uit België, dus geen communicatie misverstanden, zou je denken.. Alle vrijwilligers waren vrouw en de VSN crew bestond uit mannen en één vrouw. De bus zat helemaal vol en ook het dak was volgeladen met mensen. We zeiden al meteen: de terugweg wil ik ook op het dak zitten! Lijkt me wel vet hoor, lekker de wind door je haren en zo op het dak van een bus zitten. Aangezien veel mensen moesten staan en aan het kloten waren met de spullen, gaf ik aan dat ik de eieren wel wilde vasthouden. Denk dat ik zo’n 36 eieren vasthield en stiekem hoopte ik dat het echt niet kapot ging door al dat gehobbel. Uiteindelijk kwamen we aan op de bestemming en kon de klim beginnen. Wat steil! Als de hele rit zo zou zijn dan weet ik niet of ik wel boven kwam.. Mijn conditie is hier nog erger dan thuis en het verbaasde me dat ik zo snel buiten adem was. Na een uurtje stevig doorlopen (alleen maar klimmen), kwamen we aan bij een restaurantje voor de lunch. Voor iedereen werd mixed chowmein (noedels) besteld en we aten gezellig met z’n allen. Het is wel eens leuk om zo in gesprek te komen met andere vrijwilligsters en hun verhaal. Na de lunch kon de weg worden vervolgd. Wel ontzettend mooie uitzichten en we zaten echt heel hoog in de bergen! De route was best wel heftig maar in de loop van de tijd werden de stukken die recht liepen langer en dat was wel fijn. Ook was meer schaduw, zodat je ook niet de hele tijd volop in de zon aan het lopen bent. Onderweg was een meisje die over haar grenzen ging en dit liet blijken door over te geven en verder is de natuur meerdere malen als toilet gebruikt. Met Elke kan ik goed opschieten en we hebben allerlei gesprekken gehad daar in de bergen, echt heel leuk! Verder ook met de andere vrijwilligsters gesproken. Een meisje vertelde over zo’n pelgrimstocht in Frankrijk, dat dat heel bijzonder moet zijn. Dus mam! Wie weet wat ons te doen staat, haha! Verder raadden ze me aan om, wanneer ik in Pokhara ben, zeker te paragliden! Op onze tocht kwamen we ook een vrouw en een meisje tegen die met enorme manden op hun hoofd liepen te sjouwen de berg op, respect. Bijna boven op de berg was het plaatsje Schivapuri gevestigd, hier zouden we overnachten en de volgende ochtend de zonsopgang bekijken! Na nog eens vijf uur te hebben gewandeld, kwamen we aan. Elke en ik deelden een kamer en met alle meiden deelden we een gang, een Nepalees toilet en een douche. Echt zo’n kamp gevoel krijg je hier door al die activiteiten die je met elkaar doet. Na de spullen op de kamer te hebben gelegd, bestelden we met z’n allen wat te drinken, lekker warme chocolademelk. Ann en Lianne besloten eerst te douchen, terwijl de rest gezellig beneden zat. Het avondeten werd daarna ook besteld, wat zo lang duurde dat Elke, Fiene en ik maar even besloten nog wat lekkers te komen voor de rest van de avond aan de overkant van het hotel: chips, chocola en cola. Intussen was het al zo laat geworden dat ik weinig trek meer had en dus te veel had besteld.. De rijst hadden we maar aan Gelu en de rest van VSN gegeven en zij konden dit wel waarderen. Na het eten was iedereen toch best wel uitgeput van de tocht en besloten we allemaal maar te gaan slapen, de volgende ochtend moesten we weer vroeg op voor de zonsopgang! Het hotel leek op een familiebedrijf, de kinderen waren druk aan het werk. Ze gaven aan niet naar school te gaan, maar thuis onderwijs te krijgen, voor zo ver dat gaat.. Ik denk dat ze voornamelijk aan het werk zijn in het hotel; met het slepen van beddengoed en in de bediening. Even afspoelen is wel lekker voor het slapen gaan, maar het was echt een te koude douche, gewoon niet fijn. In bed konden we heerlijk de oogjes sluiten, want we hadden een kort nachtje voor de boeg.

Donderdag 15 mei
Om half 5 ging de wekker voor de zonsopgang. Ann gaf aan dat een man, die al boven op het dak stond, gezegd had dat de toppen met sneeuw niet zichtbaar zouden worden door de bewolking. Dat weerhield Elke en mij niet om 5 uur op het dak van het hotel te staan en te wachten op de mooie zonsopgang. De zonsopgang was heel mooi en we hebben ze gezien hoor! Eindelijk! De bergen met op de top sneeuw. Om kwart voor 6 lagen we weer in bed om nog even te slapen tot half 8. Het ontbijt hadden we gisteren al op de bon geschreven, zodat zij het om 8 uur ongeveer gereed konden hebben voor ons allemaal. Na het ontbijt nog even de tandjes gepoetst, tassen gepakt, alles betaald en toen kon de tocht weer beginnen. Vandaag stond 1 uur klimmen en 4 uur dalen op het programma. Het waren allemaal trappen en soms leek er echt geen eind aan te komen. Mijn bovenbeenspieren zijn goed getraind kan ik wel zeggen. In een half uur tijd, waren we 180 meter gestegen! De tocht was echt prachtig, heerlijk door de natuur en de uitzichten waren super mooi; je kon de hele Kathmandu Vallei zien liggen. Tijdens het wandelen gezellig met verschillende mensen gesproken. Elke is van plan om nog een week te gaan trekken in de buurt van Pokhara. Door deze tocht heeft ze inzicht gekregen dat zo’n trekking echt niet niks is.. Twee andere meisjes zijn al tot inzicht gekomen dat zij geen trekking meer gaan doen in Nepal. In de meer bewoonde wereld vertelde Gelu Elke en mij iets over de cultuur, wat de mensen verbouwden etc. Gelu, Dinesh en nog een oudere man liepen vaak achteraan en ze lachten heel vaak. Gelu heeft een aanstekelijke lach en dit zorgde voor een lach op ons gezicht. Het National Park waar we door heen liepen eindigde met watervallen en het bleek dat allerlei dieren in het park aanwezig waren. Denk aan beren en luipaarden, die we dus tegen hadden kunnen komen! In de Lonely Planet van Elke stond inderdaad dat je deze dieren tegen zou kunnen komen, dus we waren goed voorbereid met onze inimini zakmesjes. Iedereen had zich verheugd op de terugreis, want we wilden vragen of we ook op het dak van de bus konden zitten. Jammer genoeg mocht dit niet van Dinesh en het bleek dat VSN een privé bus voor ons had geregeld voor 100 roepie per persoon. De reis verliep echt heel snel en binnen een half uur werden wij al afgezet, dicht bij huis. We waren dus echt tot aan de Vallei gelopen zo ongeveer! Bij thuiskomst bracht mama ons cola en watermeloen, echt lief! De rest van de dag stond in het teken van relaxen, want ik begon mijn benen al wel te voelen! Morgen een nieuw avontuur op het programma: op naar Chitwann en Pokhara! Jammer genoeg was het ook de laatste avond met z’n vieren bij Gelu thuis. Wij vertrekken morgen en als we terug komen is Elke al vertrokken naar Pokhara voor haar trekking en haar verdere rondreis. De drie weken die we met z’n vieren in het huis hebben doorgebracht zijn echt voorbij gevlogen! Best wel apart en mooi wat voor een band je met mensen op kunt bouwen in zo’n korte periode.. Elke, als je dit nog een keer leest, ik wens je het allerbeste en tot in Amsterdam/Nijmegen!

Vrijdag 16 mei
Om 5.15 uur ging voor Lianne en mij de wekker en om 6 uur zaten we in de taxi. Gelu ging met ons mee en bij het buspark in Thamel stond ook Victor al op ons te wachten. Na ons geïnstalleerd te hebben in de bus, die overigens veel beter was dan de normale bussen, kon om 7 uur de reis richting Chitwan beginnen! Wat hadden we veel zin! Eindelijk eens naar een ander deel van Nepal en iedereen die daar al geweest was, gaf aan dat het anders en mooier was dan Kathmandu, dus we waren benieuwd. De reis was lang en hobbelig. Je kan je niet voorstellen hoe dat is, rijden door de bergen op zandwegen met de afgrond naast je. Het blijft spannend.. Het uitzicht was prachtig, van de drukke stad naar mooie bergen, rijstvelden, groen en afgelegen plaatsjes. De temperatuur steeg in de bus naarmate de tijd vorderde en om ons heen werd het ook steeds meer tropisch. Rond 9 uur zagen we allerlei kindjes dezelfde weg bewandelen die wij aan het rijden waren, omdat zij naar school gingen. Na een tocht van ongeveer 7 uur kwamen we om 14.00 uur aan in Chitwan. Bij de laatste halte stonden, net zoals op het vliegveld, veel mannen met bordjes en ze stonden allemaal te schreeuwen. Het hotel had ook een bordje en met de jeep gingen we naar het hotel. Wat een luxe! Echt een resort idee, hier konden we ons wel prima vermaken! We hadden uitzicht op Het National Park wat door een rivier met ons gescheiden was. Een heerlijk zwembadje nodigde ons uit, maar eerst moest een praatje gehouden worden met het hotel. De kamer die VSN had geregeld was voor drie personen, dus we sliepen gezellig op één kamer, natuurlijk met allemaal een eigen bed. Ik weet niet hoe warm het precies in Chitwan was, maar het leek zeker weten warmer dan 40 graden. Na een korte broek en een hemdje (eindelijk mag het!!) aan te hebben getrokken was het tijd voor de lunch. Zeker goed voor elkaar, niet te pittig en niet alleen maar rijst of iets Aziatisch, maar gewoon westers. Na het eten werd het programma bekend gemaakt en hadden we tot 16.00 uur de tijd om het een beetje te verkennen en het bed uit te proberen. Jammer genoeg wel een hard bed, maar op zich ben ik dat intussen wel gewend! Victor nam van de gelegenheid (met twee vrouwen op stap) gebruik om zijn was te wassen. Vragen als: moet ik warm of koud water gebruiken? Moet het wasmiddel voor of na het water in de emmer? Kun je je kleren gewoon weken en is het dan klaar? Kwamen langs en het bleek dus inderdaad dat hij niet gewend was te wassen. Ik ook niet echt, maar intussen heb ik al regelmatig mijn kleren moeten wassen met koud water, dus kon ik hem wel adviseren. Rond vier uur arriveerde nog een groep mensen, 4 uit Australië en 2 uit Japan, die zo bleek, het programma de aankomende dagen met ons zou doorlopen. Hele gezellige mensen, dus dat was geen probleem. Om 16.00 uur begonnen we met de Culture Tour (Tharu dorpje bezoeken). De bevolkingsgroep Tharu woont in dit dorpje en zij leven nog best wel ouderwets. De huisjes zijn gemaakt van een laag mest, modder, water, een laag takken/stokken en weer een laag mest, modder en water. Verder leven de mensen met minimale middelen en dat was indrukwekkend om te zien. Op nog geen kilometer afstand stond ons resort waar wij de komende dagen verblijven en zij leven hier, altijd en waarschijnlijk hun hele leven.. Na het dorpje liepen we langs de rivier naar het olifantencent. Met verrekijkers op zak om vogels te kunnen spotten. Verder echt een gigantische rij met wietplanten gezien! Dat groeit hier allemaal ‘in het wild’, dus daar werd door iedereen uitgebreid foto’s van gemaakt. In het olifantencenter staan allemaal vrouwtjes en de meesten hadden een klein olifantje naast zich lopen. Deze vrouwtjes zijn niet wild meer, maar leven dus in gevangenschap en worden gebruikt voor toeristische activiteiten. De olifanten zaten allemaal met één poot vast aan een eigen paal, zodat ze niet weg konden. Opeens werden we gewaarschuwd en mochten we het pad niet meer volgen, maar moesten we omlopen. De vader van alle kleine olifantjes, die als enige wel wild is, was bij het center. Aangezien hij niet vast zit, zou hij ons kunnen aanvallen, mocht dit volgens hem nodig zijn. In vergelijking met die vrouwtjes was het beest echt enorm groot en lomp en maakte die best wel een indruk. De gids vertelde dat het center zelf het beest gelokt had door middel van voer neer te leggen, dat was dus gelukt. Verder was nog een klein museum aanwezig met informatie over de olifant en dit konden we dan ook even bekijken. Daarna werden we met de jeep weer naar het hotel gebracht en stond thee/koffie klaar. Het begon intussen donker te worden, maar een echte mooie zonsondergang hadden we niet gezien. Wel zagen we overal gekko’s, grappige beesten zijn dat! Na het dinner gingen we met de hele groep naar een voorstelling (Tharu Stick Dance). Voor en achter ons zaten jammer genoeg hele irritante mensen, waar vooral Victor en ik ons aan ergerden. Ze leken dronken te zijn en een stelletje kon niet van elkaar afblijven, tevens was diezelfde vrouw de hele tijd aan het schreeuwen en aan het roepen terwijl op het podium een dans bezig was. Een groep mannen en een groep vrouwen die afzonderlijk, maar ook samen dansten op traditionele Tharu muziek. Het was leuk om te zien wat een voorstelling hier inhoudt en ik heb met plezier deze voorstelling bijgewoond. Ik zou alleen niet snel weer naar zo’n voorstelling gaan, één is wel genoeg. Tijdens het teruglopen konden eindelijk de zaklampen eens gebruikt worden, pikdonker was het. Na de kamer goed geïnspecteerd te hebben op ongedierte en een lekkere douche konden, onder een heerlijke verfrissende airco, de oogjes dicht worden gedaan.

Zaterdag 17 mei
Om 6.00 uur stond het ontbijt gepland. Van uitslapen is deze ‘vakantie’ geen sprake, want ze leven hier in de morgen en namiddag, omdat het hier zo gigantisch warm is. Het ontbijtje was wederom lekker voor iedereen wat en voor mij was dat vandaag toast en Tibetaans brood met boter/jam/honing. Een lekker blikje jus had ik genomen, maar ik ben intussen tot de conclusie gekomen dat alle drankjes hier zoet zijn en niet echt heel lekker, dus dat was geen succes. Met de jeep werden we afgezet bij een rivier (die ook voor ons resort langsloopt), we gingen kanoën. Of althans, iemand, wij hoefden alleen maar te zitten in zo’n kano. Met z’n allen in één en dan stond achterop een man die ons dan voortduwt met zo’n grote stok (het water was helemaal niet zo diep namelijk). De krokodillen die we zagen op ongeveer 15 meter afstand waren groot, maar rustig. Ze bewogen eigenlijk helemaal niet en daarom wel moeilijk te ontdekken. Verder allemaal mooie vogels gezien en genoten van de tocht. Aan de ene kant van de rivier was het National Park en aan de andere kant zag je resorts/hotels, huisjes en mensen die bezig waren met hun dagelijkse activiteiten.. Zoals zich wassen, de was of de afwas doen in de rivier, waar dus op 20 meter afstand dikke krokodillen liggen, respect hoor. Ons werd al geadviseerd om het water niet aan te raken.. Het bootje zette ons af aan de andere kant van de rivier, bij de jungle. We zouden nu ongeveer 1,5-2 uur wandelen door de jungle op zoek naar wilde beesten, al komt het niet heel vaak voor dat je wild ziet. De gids die voorop liep, er liep er ook een achteraan, liep stevig door. Soms stopte hij en vertelde hij wat hij zag/hoorde/rook, zoals afdrukken van wilde dieren, keutels van neushoorns, een afdruk waar net iets gelegen had, hij rook op een gegeven moment zelfs dat een katachtige daar had gepist en ja het rook echt als de kattenbak. Toen opeens stond hij stil en deed zijn vinger voor zijn mond, we moesten stil zijn en maakte een gebaar dat we bij elkaar moesten komen. Vlak voor ons, op ongeveer 15 meter afstand, stond een wilde neushoorn! Ook gaf de gids aan dat hij nog een andere neushoorn hoofde, aan de andere kant, alleen dat we die niet konden zien. De gids, genaamd Santa trouwens, zei dat als de neushoorn onze kant op kwam rennen, we achter die ene boom moesten gaan zitten of in de boom moesten klimmen. Na vijf, toch wel spannende en zenuwslopende, minuten liep de neushoorn rustig weg de andere kant op. Normaal ademen was weer toegestaan, mijn hart kon weer naar het normale tempo terugkeren en zo werd de tocht vervolgd. Onderweg mooie natuur gezien en natuurlijk nog wat herten en reeën, maar daar bleef het bij. Alleen op het allerlaatste moment zagen we opeens een wilde olifant! Alleen de beren/leeuwen ontbreken op de lijst dus. Uiteindelijk waren we weer geëindigd waar we ook op de boot waren gestapt, staken we de rivier over en liepen we langs de rivier terug naar het hotel. Het was tijd om de olifanten te badderen en dit werd dus volop gedaan. Als toerist zou je ook op de olifant kunnen gaan zitten in de rivier en dan zou de olifant je nat sputteren door zijn slurf. Dit zouden wij alle drie graag willen doen, alleen omdat Santa doorliep, kon het op dat moment niet. De jongens die de begeleiding over de olifanten hadden en ze ook wasten, hadden een enorme haak waar ze de olifanten mee sloegen als die iets moesten doen. Ook stonden we versteld van de kracht waarmee de olifanten geschrobd werden. Dit zorgde voor een discussie op de terugweg. Het is natuurlijk dierenmishandeling als je dieren gevangen houdt en gebruikt voor (in ieder geval hier) de toeristenindustrie, maar tot welke hoogste is het schrobben en die haak mishandeling? Die beesten moeten natuurlijk in toom worden gehouden en hebben een gigantisch dikke huid en waar ligt dan de grens? Uiteindelijk blijft het een lastige kwestie en is het een feit dat die olifanten thuis horen in de natuur en niet in dit soort centers. Om 11 uur waren we ongeveer terug bij het hotel, wanneer de meeste mensen in Nederland een keer hun bed uitkomen op zaterdag zit er voor mij alweer een ‘hele’ dag op. Tot 15.00 uur stond niks op het programma, omdat het het heetste van de dag was, dus wij besloten ons te instaleren bij het zwembad. Heerlijk zonnen in de bikini zonder gek aan te worden gekeken! LOVE IT! We mochten alleen het water niet in, want dat moest nog schoongemaakt worden, maar in de middag zou dat probleem verholpen worden. Na een lekkere lunch waren ze inderdaad bezig met het zwembad verfrissen. Ze veegden over de grond met een soort stofzuiger, zodat de bodem zichtbaar werd. Natuurlijk verspreide al het viezigheid zich door de rest van het water in het zwembad, maar toen de grond zichtbaar werd, kregen we groen ligt om te zwemmen. Ik wilde perse zwemmen, dus ik nam het maar voor lief. Met mij deed een Indische familie mee, alle vrouwen met kleren en al het water in (bikini wordt natuurlijk niet getolereerd daar, alleen bij kinderen). Het viel mij op dat de kinderen niet goed konden zwemmen, ze zullen hier zwemles wel niet kennen. De kinderen konden prima door het water van de ene naar de andere kant zwemmen, zonder te verdrinken. Dus ze kunnen het wel, alleen lijken ze meer op een hond die aan het zwemmen is. De jeep bracht ons om 15 uur weer naar de rand van de jungle voor een olifantensafari! Op de olifant zaten vier personen, dus wij werden nog vergezeld door een andere buitenlandse toerist. Voor op de olifant, dus op de nek zat dus een jongeman die de olifant aanstuurde door zijn voeten tegen de oren te duwen en tegen de olifant te praten. De olifanten hier zijn echt zo geprogrammeerd dat je versteld staat te kijken hoe goed zij luisteren naar die commando’s, maar als je dan denkt aan die haak, dan snap je misschien waarom.. In ieder geval, de tocht door de jungle was super vet! Echt prachtig! Je zit nu veel hoger dan normaal als je loopt, dus je kijkt overal heen anders tegenaan. Met mijn voet kon ik de huis van de olifant aanraken, echt een dikke huid. Ook zitten overal haartjes op, dat wist ik niet. Bijzonder die huid zeg. Het enige minpunt is dat de olifant niet heel veel rekening met ons hield en lekker dicht langs bomen en planten liep, waardoor wij vol zaten met viezigheid en spinnen rag, IEL. Na apen, vogels en hertjes te hebben gezien, liep de olifant de dichtbegroeide jungle uit, zo’n groen gebiedje in met gras en water. En ja hoor! Daar stond hij dan! De neushoorn! Wat een log beest is dat toch eigenlijk he, wat bijzonder.. Hij keek niet op of om en op de olifant is het veilig om dichtbij een neushoorn te komen. Dus wij stonden op ongeveer 7,5 meter op afstand van de neushoorn. Echt super vet! Wel bijzonder om twee keer te kunnen zeggen dat we een neushoorn hebben gespot, een keer tijdens het wandelen en een keer op de olifant! Bij terugkomst gaven we de jongeman nog wat fooi door het geld aan de olifant te geven. Hij pakte het met zijn slurf en gaf het zo aan de jongen, echt grappig. Omdat wij als eerste vertrokken waren, was de rest nog niet terug. Wij konden op hun blijven wachten of verderop bij een voetbalwedstrijd gaan kijken. Lianne heeft al een paar dagen last van een ingegroeide teennagel en voelde zich niet heel fit, dus die besloot te blijven wachten. Victor en ik gingen naar de voetbalwedstrijd. Het was een belangrijke wedstrijd tussen twee districten in Nepal, dus best hoog niveau volgens mij. Van heiden en er kwamen mensen aan fietsen, lopen of op de motor. Het valt me op dat ze hier echt heel veel fietsen, lijkt Nederland wel! Het veld was een groot stuk weiland waar lijnen op getekend waren, het gras was niet gemaaid en het veld was ook veel kleiner dan in Nederland. Alle toeschouwers zaten en stonden om het veld heen en enthousiast werd er geroepen, gegild, gelachen en gepraat. Het voetbal hier is echt wel van een heel veel lager niveau dan in Nederland, maar het was leuk om even te kijken. De belangrijkste sport voor veel mensen is hier Cricket en op de tweede plaats komt dan voetbal. Na het dinner dat om 19.30 uur plaatsvond, drinkt Victor altijd heel graag espresso. Dus wij gingen opzoek naar een leuke bar waar ze espresso hadden en natuurlijk liepen we via de rivier. Althans dat was de bedoeling, maar in het pikdonker is dat nog wel redelijk lastig.. Het was namelijk geen weg of strandje of iets, allemaal hobbels, keien, planten, het was dus best wel een tocht en een geklauter. Uiteindelijk bleek de bar die wij in ons hoofd hadden zitten best wel ver weg te zijn, dus ergens halverwege zijn we in een leeg restaurantje gaan zitten. De ober was echt een lieve jongen, zo’n schattig jongetje waar echt geen kwaad in de zin kan zitten. Ik verbaas me nog steeds over het feit dat al die mensen hier zo vriendelijk, liefelijk en zorgzaam zijn. De jongen bleef bij ons staan kijken terwijl wij gingen kaarten en onze thee/chocolademelk opdronken. We hebben hem het spel pesten een beetje uitgelegd, maar we hadden te kort de tijd om het hem echt te leren. Omdat alleen wij daar waren, het al laat was voor Nepalese begrippen (rond half 10) en we weer vroeg op moesten, besloten we na één potje te gaan. Natuurlijk zat een enorme spin ons op te wachten in onze kamer en gilden wij het uit. Victor moest de spin wegjagen/doden voordat we wilden slapen, alleen het bleek moeilijker dan gedacht. Uiteindelijk had hij hem gevangen met een Pringles bus en had hij hem buiten weer uitgezet. Toen konden we met een gerust hart gaan slapen.. Althans, spinnen zijn toch altijd met z’n twee?!

Zondag 18 mei
Om 7 uur stonden wij klaar met ons handdoekje om met de olifanten te gaan badderen. Een man had gisteren in het kantoor aangegeven dat om deze tijd de olifanten weer gewassen zouden worden in de rivier. Geen olifant was jammer genoeg te bekennen. Blijkt dat die olifanten vanaf 6 uur al bezig zijn met het rondsjouwen van toeristen door de jungle en dat ze alleen rond 11 uur worden schoongemaakt, zoals wij vrijdag dus zagen. Spijtig genoeg kan ik dus niet zeggen dat ik met een olifant gezwommen heb. Om half 8 was het laatste ontbijt in Chitwan en na het pakken van de tassen, vertrokken we om half 9 met de jeep naar het buspark. De Australische toeristen gingen ook met dezelfde bus mee richting Pokhara. De reis verliep spoedig en ik heb door al het gehobbel heen prima geslapen. Om 14.00 uur kwamen we aan in Pokhara. De stad is heel anders dan Kathmandu. Het was hier veel schoner dan in Kathmandu, rustiger op de weg en meer toeristisch. Ons hotel (Anapurna) zat aan een straat waar het in de avond gezellig bruist van de mensen. Allerlei winkeltjes en restaurantjes maakten het gezellig. Aan de andere kant van de weg lag een heel groot meer, echt mooi met die bergen er om heen. Het verbaast me hoeveel mensen uit Australië hier rond lopen, echt heel veel blanken, allemaal backpackers of iets! Op het buspark stond iemand van het hotel ons op te wachten en hij zette ons in een taxi die ons naar ons hotel bracht. Wederom luxe! En dit keer, jawel, zachte bedden! In Pokhara zou wel een gids van VSN aanwezig zijn, Shiva (was ook aanwezig met de trip van VSN), alleen door files was hij nog niet gearriveerd. Rond 5 uur zou hij pas bij het hotel zijn. Vanaf de eerste verdieping zag je naast ons hotel een café met een pooltafel. We besloten daar een kijkje te nemen en te poolen. Victor en ik hebben drie potjes gepoold en Lianne zat binnen een drankje te drinken. Na ons even opgefrist te hebben was de gids ook aanwezig in het hotel en we zijn direct het programma gaan bespreken. Lianne had al een tijdje last van een ingroeiende teennagel en wilde toch wel graag even naar het ziekenhuis om het na te laten kijken en misschien het te laten verhelpen. Verder stond voor vandaag alleen op het programma om langs het water te lopen en om naar een tempel (Varahi Mandir) te gaan, die alleen met een boot te bereiken was. De avond hadden we vrij en het was de bedoeling dat wij voor ons eigen avondeten zorgden. Het plan werd dat Lianne met Shiva naar het ziekenhuis zou gaan en dat Victor en ik langs het meer zouden gaan lopen en de tempel zouden bezoeken. Dus daar gingen we, langs het meer wandelen deed me echt aan vakantie denken. De rust, het uitzicht, de restaurantjes, echt vakantie. Uiteindelijk zagen we de Hindoeïstische tempel liggen en je kon er alleen maar komen met een bootje. Met reddingsvesten aan werden we naar de overkant gebracht. Het bleek helemaal niet zo groot, want eerst werden we rond de hele tempel gevaren voordat we aanlegden en uit konden stappen. De tempel werd bewoond door duiven en het was mooi, maar niet heel bijzonder. Voor de tempel stonden mensen foto’s te maken en uiteraard deden wij dat ook. Een jongen vroeg of ik met hem op de foto wilde, maar natuurlijk, voel me toch al een aap hier. Terug zijn we langs allerlei winkeltjes gelopen en Victor was nog op zoek naar een goede jas voor zijn trekking, hij gaat ook nog een week trekken, tevens met Shiva, en heeft hier dus nog een dikke jas voor nodig. Lianne belde ons toen op om te zeggen dat zij alweer onderweg waren naar huis, dus toen zijn wij ook maar naar huis gelopen, met enorm veel trek, want het begon al laat te worden. Lianne bleek niks ondernomen te hebben in het ziekenhuis, ze durfde het toch niet aan. Daarom wilde ze voor het eten nog even haar teen schoonmaken met zoutoplossing en water. Gelukkig had ik mijn EHBO-tasje mee van de kruidvat, kon ik die ook eindelijk eens gebruiken! Toen we allemaal zo ver waren, gingen we heerlijk uiteten. Echt heerlijke zelfgemaakte lasagne stond voor mijn neus, genoten! Tegenover het restaurant zat een espresso bar, waar Victor graag na het eten naar toe wilde, die op een gegeven moment de deuren dicht gooide. Jammer voor Victor, geluk voor ons, lekker slapen was het nieuwe plan! Morgen vroeg op voor wederom een zonsopgang!

Maandag 19 mei
Vandaag ging het wekkertje om half 5, om 5 uur vertrokken we met onze privé chauffeur richting een van de hogere bergen, waar het uitzicht het mooiste was. Het was aardig steil, zo steil dat de auto voor ons niet verder de berg op kon komen en een andere weg moest inslaan. Na ook veel trappen op te zijn gelopen, waren we op het hoogste punt van de berg aangekomen. Shiva gaf aan dat wij ook van die berg, alleen dan op een iets lager punt, zouden gaan paragliden. Jammer genoeg was het bewolkt en was de zon al opgekomen, dus we hadden al het mooie weer eens gemist. Het is nog nooit helder geweest met de zonsopgang. Shiva gaf aan dat het in oktober een betere tijd is om alle bergen te kunnen zien bij de zonsopgang. Na een paar foto’s van de hele stad Pokhara, konden we weer naar beneden. We gingen meteen door naar een grot die in 1993 pas ontdekt was. De gids nam ons mee de grot in met een paar lichten, dit in verband met de vleermuizen. We liepen een tocht en het laatste stuk was echt klimmen. Echt wel tof, zo actief bezig zijn in de grot. We vroegen ons alleen af hoe ze dat met dikke Amerikanen doen, die pasten nooit door de uitgang van de grond. De gids gaf aan dat ze net zo lang doordrukten tot elk gaatje gevuld was en dan past het wel. Na de vleermuisjes een bezoekje gebracht te hebben gingen we terug naar het hotel voor een lekker ontbijtje. En na het ontbijt stond om 9 uur het vetst van de hele dag op de planning: paragliden. Het kantoor van de organisatie zat naast het hotel, dus dat was handig. Op een gegeven moment hoorden we een klap en gegil en toen bleek een jongetje aangereden te zijn door een motor. Een hele groep mensen stond om hem heen en hij schreeuwde het uit van de pijn. Zo ver wij konden zien, was niks ernstigs met hem aan de hand, maar je weet natuurlijk niet wat er inwendig is gebeurd. De omstanders zetten de jongen in de taxi richting het ziekenhuis en gingen allemaal weer hun eigen gang. Na formulieren te hebben ingevuld stapten we in de bak van de jeep met nog twee andere Chinese meisjes en uiteindelijk vijf jongens die allemaal gingen paragliden. Toen we boven waren, kwamen we aan op een plek waar super veel mensen klaar stonden om te springen. We werden ingedeeld in tweetallen en ik zou met Sasa, de enige vrouw, vliegen. Lianne en ik hadden beide slippers aan, omdat het idee met blote voeten in de lucht te hangen ons wel aanstond. Dit stond alleen Sasa niet zo aan en zij haalde tape op. Met tape had ik mijn slippers aan mijn voeten vastgetaped en toen werd ik in een rugzak gehesen. Wanneer Sasa tegen mij zou zeggen: zit, dan kon ik in de zak onder mijn kont gaan zitten, zodat ik een relaxte vlucht had. Nadat Sasa zich aan mij had vastgeklikt en aan de parachute konden we vertrekken. Beide renden we naar de afgrond en toen vlogen we al! We maakten eerst allemaal rondjes zodat we hoger zouden komen in de lucht. Je hoorde ook de hele tijd gepiep, dat betekende dat je hoger in de lucht ging. De berg waar we die ochtend stonden, hadden we zelfs onder ons gelaten en het uitzicht was prachtig. Echt super vet en volgens mij zat ik de hele tijd met een grote glimlach op mijn gezicht rond te kijken. Ann had in Pokhara hetzelfde gedaan en gaf aan misselijk te worden van het paragliden en dat dat redelijk normaal was. Sasa vroeg dus ook geregeld hoe ik me voelde, maar ik voelde me prima. Ik voelde me weer zoals vroeger in een pretpark, in de centrifuge. Sasa gaf ook aan dat er redelijk wat wind stond en weer maakten we allerlei rondjes om hoger te raken in de lucht. Boven het meer vroeg Sasa of ze mocht laten zien welke trucs zij altijd doen als zij zich in de lucht vervelen tijdens het paragliden. Ja tuurlijk! Spinnen van hier tot Tokyo en achtjes maken als de gekste! Echt zooo tof haha echt heel leuk! Toen naderden we de grond en zei ze dat ik moest gaan staan, echt in een keer zo met twee voetjes op de grond, zonder te vallen, een makkie. Ik moet bekennen dat het vanaf de grond spectaculairder lijkt dan dat het uiteindelijk is en dat één keer genoeg is of ik moet de volgende keer alleen mogen of echt uit een vliegtuig springen of iets. Lianne was later vertrokken dan ik, alleen stond al wel op de grond voordat ik aankwam. Tijdens het rennen bleek ze haar slipper te zijn verloren en haar teen te hebben gestoten, waardoor een hele jaap in haar teen zat, alleen door al het vuil en bloed konden we niet goed zien hoe groot de schade echt was. De crew en Shiva (die ons beneden opwachtte) besloten om ons af te zetten bij het kantoor en om daarna meteen door te gaan naar het ziekenhuis in Pokhara. Shiva is nog nooit in een ziekenhuis geweest, maar met ons nu al voor de tweede keer. Ik besloot dit keer maar mee te gaan en onderweg belden we Victor om hem op de hoogte te brengen. Hij was in de tijd dat wij aan het paragliden waren zelf door het stadje gaan lopen en als wij weer zouden bellen met de mededeling dat we naar huis gingen, dan zou hij ook naar het hotel komen. Bij het ziekenhuis waren we meteen aan de beurt. Eerst werd de wond schoongemaakt en het bleek uiteindelijk allemaal wel mee te vallen, gelukkig. Daarna smeerde hij antibiotica op de wond en dekte het netjes af met een gaasje en tape. Het ziekenhuis zelf was wel armoedig en het is echt veel minder ontwikkeld en minder steriel dan bij ons, maar wat wil je ook hier.. Ze gaven Lianne zelfs nog een tetanus prik, tegen het vuil wat misschien in de wond was gekomen, dus dat was wel heel netjes. De organisatie van het paragliden heeft alles van het ziekenhuis betaald en ook dat was heel netjes. De jongen met wie Lianne de lucht in ging, was de hele tijd zijn excuses aan het aanbieden, echt bijna zielig voor die jongen.. Al met al hebben we beide enorm van deze ervaring, hangen in de lucht, genoten! Nu zijn beide grote tenen van Lianne gewikkeld in tape en op zich geeft dat wel een hilarische indruk. Terug bij het hotel namen we een drankje en wachtten we op Victor. We besloten ergens anders te gaan lunchen, een restaurantje wat aanbevelen werd door de Lonely Planet, het heilige boek van de backpacker. Dit was erg lekker en het was leuk om meer over Shiva te weten te komen. Hij gaf aan een vrouw te hebben en twee kinderen, alleen ziet hij die ongeveer twee keer per jaar. Zij leven namelijk in een dorp hier heel ver vandaan, echt zo’n dropje in de bergen dat je alleen te voet kan bereiken. Dat komt hier vaak voor, dat de man in de stad woont en dat de vrouw en kinderen in zo’n dorpje wonen, echt daar moet ik niet aan denken hoor. Na de lunch gingen we naar het International Mountain Museum. Buiten was een klimmuur die Victor en ik wel even wilden uitproberen. Jammer genoeg was ik te klein en zat je verder ook niet vast, dus echt veel durfde ik niet. Het museum verder was wel interessant en het was wel apart om te zien wat de mensen voor kleding aanhadden tijdens hun tochten op de bergen, zo veel jaar geleden. Ook het leven in het Himalaya-gebergte werd vergeleken met de Alpen en wat mij hierbij vooral opviel is dat in de Alpen mensen al heel snel een soort rugzakken gingen gebruiken die om de schouders moesten, terwijl ze hier (nog steeds) een touw gebruiken die ze om hun hoofd doen. Echt een hele andere techniek van het vervoeren van spullen. Het regende toen we het museum uitkwamen, wat wel even balen was, maar dat mocht te pret niet drukken, we gingen naar de Devi’s Falls (waterval). Dit was helemaal onder de grond en hier binnen was ook een hindoeïstische tempel gebouwd. Een klein gedeelte kwam van boven de grond en het is ontdekt doordat iemand hierin was gevallen. Hierna vertrokken we naar een vluchtelingenkamp. Hier maakten ze kleden en die verkopen ze dan weer. Verder heb ik jammer genoeg niet zo veel informatie over deze vluchtelingen, dat vind ik wel jammer. Daarna zijn we op bezoek geweest in een monnikenklooster, in deze leven alleen jongens/mannen, zo ongeveer 40 stuks. Omdat Victor ook wil proberen een paar dagen in een klooster te mogen doorbrengen vond hij het enorm interessant en werd ook het een en ander aan hem uitgelegd. We hebben nog een ritueel uitgevoerd. Je moet een kaars aansteken, dan met een druppel water het vuur laten pruttelen en dan moet je een wens doen, daarna moet je de kaars weer uitdoen. Ik vroeg of we de kamers van de jongens mochten zien, maar dat was privé, jammer genoeg. Na het klooster gingen we naar dezelfde waterval, maar nu boven de grond. Hier was een groot terrein omheen gebouwd waar meer te bezichtigen was. Zo ook van die borden met allerlei verschillende klederdracht waar je dan achter kunt gaan staan, zodat het lijkt alsof jij het aan hebt. Dit was natuurlijk wel even grappig om te fotograferen. Het regenen was intussen opgehouden en er stond nog één activiteit op het programma! Met een bootje varen op het meer. Victor wilde graag roeien en we namen met z’n drieën een half uur een bootje. Shiva zou ons na een half uur opwachten, omdat hij het had betaald. Wel even lekkere verkoeling op het water zo rond een uurtje of 6, wanneer de temperatuur ook weer afneemt. Na precies een half uur waren we weer terug en Shiva was trots op ons, dat we niet in het water waren gevallen. Bij het hotel wilde Lianne haar tenen ever ‘verschonen’ en daarna gingen voor de laatste keer uiteten. Wederom heerlijk gegeten en eens wat anders dan al dat rijst. Het is trouwens maar een fabel dat je hier afvalt of niks te eten hebt, volgens mij ben ik al een stuk dikker dan toen ik wegging. Je eet hier namelijk best wel ongezond en wij snoepen echt heel veel, maar zolang we maar aan het genieten zijn! Toch nog even in een ander barretje een espresso voor meneer besteld en voor ons een heerlijke brownie en zo hebben we de vakantie gezellig afgesloten. We hebben enorm veel gezien in Chitwan en Pokhara en het was ook weer een super ervaring!

Dinsdag 20 mei
Om 6.10 uur ging vandaag de wekker, om half 7 hadden we ontbijt en om 7 uur stapten we in de taxi naar het buspark. We zaten dit keer in een mooie toeristenbus en Shiva ginge met ons mee terug naar Kathmandu. Om half 8 vertrok ongeveer de bus en ik had wederom de gehele achterbank voor mijzelf. Om half 4 waren we uiteindelijk weer heel thuis gekomen en we hebben dus 8 uur over de tocht gedaan. Natuurlijk wel inclusief pauzes, maar 8 uur over een stuk wat 200 kilometer is. In Nederland doe je daar zo ongeveer 2 uur over, dus dat is wel een duidelijk verschil.. Meteen al mijn was maar even gewassen boven en op het dak gehangen om te drogen. Daarna konden we al bijna aanschuiven voor het eten en na het eten besloot iedereen toch al vroeg te gaan slapen, na zo’n indrukwekkende ‘vakantie’ en morgen moest er weer gewerkt worden. Dit was tevens de laatste avond met Victor. Morgen gaat hij beginnen met zijn trekking en daarna wil hij dus misschien in een klooster leven voor een paar dagen. Daarna zien we hem waarschijnlijk nog wel even, maar dan stapt hij alweer op het vliegveld naar huis. Echt de tijd vliegt hier zo gigantisch snel, onvoorstelbaar!

Ja het was zeker een druk programma, dus een echte relax vakantie was het niet. Maar die staat ons in Thailand te wachten, als het nieuws en het leger het toelaat in ieder geval…

Heel veel liefs,
Lotte