Stage, dierentuin, Mo-Mo party, Henna, Thamel en e
Door: Lotte
Blijf op de hoogte en volg Lotte
03 Juni 2014 | Nepal, Kathmandu
Lieve familie en vrienden,
In dit verslag beschrijf ik dag 39 tot dag 40 van mijn verblijf in Kathmandu, Nepal.
Dag 39 - Woensdag 21 mei
Om 8.15 was het ontbijt. Het lijkt alsof mama ons geen yoghurt meer durft te geven, want we hebben al in geen tijden yoghurt gehad. Jammer, want dat was wel een lekker ontbijtje. Vandaag zouden we de kinderen op stage weer van fruit voorzien, dus onderweg gingen we langs de supermarkt, met twee watermeloenen kwamen we eruit. Op woensdag is de tekenwedstrijd. We gaven aan dat het eerlijk is, als alle kinderen uit één groep dezelfde tekening krijgen, omdat de nummer één, twee en drie een prijsje krijgen. Aangezien van een tekening niet heel veel kopietjes zijn, hebben we zelf maar een tekening in elkaar geflanst, een zon, boom, ijsje stonden op de tekening. De eerste groep ging buiten tekenen en de kinderen waren allemaal rustig en goed aan het kleuren. Op een gegeven moment kwamen jongeren van een kunstopleiding of iets in die trant, ze konden geen Engels, met de mededeling dat zij de tekenwedstrijd van af nu overnemen. Oké, daar zaten Lianne en ik dan.. De jongeren lieten de kinderen iets tekenen wat ze in hun mind hadden, heel lastig te beoordelen dus en ook voor de kinderen was het niet makkelijk om te beginnen met de tekening. Uiteindelijk ben ik even bij de kleuters naar binnen gelopen. Rohan herkent me al meteen en dwingt zich tussen het tafel en de stoel door zodat hij vrij kan rondlopen, komt naar me toe en klimt zo wat omhoog. Hij wil graag worden opgetild, dus dat doe ik dan ook. Dan klikt hij met zijn tong, lacht heel lief, geeft kusjes en hij vindt het prachtig als ik mijn wangen bol maak en wanneer hij op mijn wang slaat, lucht loslaat. Hierna zijn we rondgegaan met het fruit en drinken. Veel klassen waren buiten aan het spelen en hierdoor was het lastig om te kijken of kinderen wel of geen drinken/fruit hadden gehad en of ze niet meer namen. We zijn er maar vanuit gegaan dat de kinderen die iets wilden, dit ook wel gepakt hadden. In een lokaal waar alle kinderen vooral fysiek gehandicapt zijn, zette ik het dienblad neer op een stoel om zo gemakkelijk even iedereen een glas aan te bieden en om sommige kinderen te helpen met drinken. Ze hebben hier geen rust om die kinderen zelf te laten drinken, het is hier zo dat de kinderen hun hoofd naar achter moeten gooien, mond open en het drinken wordt gewoon in de mond gegoten. Echt een wonder dat die kinderen niet stikken op deze manier, al verslikken ze zich wel vaak. Tevens krijgen we opmerkingen van docenten als we langs komen met drinken: Oh nee, hij hoeft geen drinken, anders moet hij te vaak naar de wc. Ik snap dat ze het lastig vinden om die grote jongens naar de wc te brengen, want ze moeten worden opgetild en al, maar drinken is natuurlijk wel belangrijker. Natuurlijk kwam nog een jongen binnen waar ik niet op gerekend had en hij vond het dienblad heel interessant.. En ja hoor, daar lag al het drinken op de vloer.. Je had de hoofden van de docenten moeten zien! Nu vinden ze het al helemaal niks meer waard ben ik bang. Omdat er de hele dag door kinderen bij de fysiotherapie zijn, moeten we die natuurlijk ook niet vergeten. Het viel mij op dat bepaalde kinderen ontzettend lang bij de fysio zitten en vooral aan het wachten zijn op een therapeute. De helft van de tijd doen ze niks en zitten/liggen ze daar maar. Thuis hebben we ons vooral bezig gehouden met de verslagen voor school en na de maaltijd daal-bath ging ik mijn bedje in. Om stipt 8 uur lag ik in bed, aangezien ik me niet al te lekker voelde. Maar nadat ik een film had gekeken voelde ik me al een stuk beter en gelukkig was het de volgende morgen beter.
Dag 40 - Donderdag 22 mei
Vandaag gingen we thuis aan de slag voor stage, aangezien we vrijdag weer les moesten geven en dit nog moesten voorbereiden. Aangezien thuis niet de gehele dag internet was en wij dit wel nodig hadden, gingen we na het ontbijt op naar Boudha. Ann ging gezellig met ons mee en alle drie waren we in het internetcafé druk bezig. De les vrijdag gaat over het lichaam. We hebben lichaamsdelen, organen en zintuigen, in totaal 15, die we met de kinderen willen bespreken. Op A4 formaat lieten wij elk deel/orgaan/zintuig door middel van een plaatje zichtbaar worden voor de kinderen. Die zouden we in de klas laten zien en dan zouden we de Engelse benaming ervan vragen. Ze moeten het natuurlijk ook in het Engels weten. Verder wilden we het spel memory maken, dat ook met dit onderwerp te maken had. Bij elk van de 15 afbeeldingen die we hadden, zochten we een bijpassend plaatje, wat dus uiteindelijk een paar werd. Zo hoort bij oog een bril en bij je rug een rugzak en ga zo maar door. Dit op kleiner formaat en met de Engelse benaming onder de plaatjes geschreven hebben we twee maal uitgeprint. Zodat we twee keer het spel hadden en een keer alle afbeeldingen in het groot. Om 1 uur zijn we eerst even gaan lunchen met Ann en Umesh en een vriend van hem. Umesh is een jongen die Ann een tijdje geleden heeft leren kennen hier in Nepal. Ze heeft een aantal keren met hem afgesproken en nu wilden ze gaan lunchen. Wij ook, dus besloten we samen te gaan. Het werd de snackbar waar ze een heerlijke burger en patat serveerder! Na de lunch zijn we nog even door Boudha gelopen en hebben we de plaatjes en het memory spel geprint. We dachten dat het handig was om het te plastificeren, zodat ze het spel konden hergebruiken en zo zou het niet zo snel kapot gaan. Umesh had ons ook meteen even op de hoogte gebracht van de Nepalese benamingen van alle 15 plaatjes, zodat wij niet voor lul staan in de klas. Het plastificeren ging natuurlijk niet zoals bij ons, maar handmatig en traag en na een tijd niks gedaan te hebben, besloten we toch nog een drankje te doen met z’n allen, omdat we eindelijk klaar waren met de opdracht. Het plan is om de les over het lichaam alleen bij de goede groep te doen, bij de iets minder ontwikkelde groep zouden we wederom les gaan geven over de klok, alleen dan in een andere context. We belandden uiteindelijk bij café Maya, een super chill restaurant in een tuin met heerlijke plekken waar je kunt relaxen. Wat betekent dat je op de grond zit op verschillende kussens met een rond kussen achter je rug, heerlijk. Zo zaten wij daar, met een wijntje, watertje, banana lassi (bananen met yoghurt) en een appeltaartje, jammer genoeg zonder slagroom. De vriend van Umesh was de hele tijd redelijk schuchter en stilletjes en het bleek dat hij 19 jaar oud was. Het is wel grappig, als je ze hier vraagt hoe oud ze zijn, zeggen ze het aantal dat ze moeten worden, dus dan zou ik nu 21 jaar zijn. Umesh is 26 jaar oud en hij woont samen met zijn zus in een huur huis, die zijn ouders voor hem betalen. Zo ongeveer de hele dag zit hij met zijn vrienden in het café en drinken ze de hele dag melkthee en spelen ze kaartspellen. Al het geld wat hij nodig heeft, krijgt hij van zijn ouders (zijn vader heeft een eigen business bedrijf). Aankomende zaterdag geeft hij een Mo-Mo party, omdat hij zelf Mo-Mo’s gaat maken voor Ann en hij vroeg ons ook om te komen, NATUURLIJK! Intussen hadden we via Gelu mama laten weten dat wij wel thuis aten, maar later dan normaal. Om 20 uur waren we thuis uit Boudha en konden we aanschuiven aan tafel voor Dahl Baat!
Dag 41 - Vrijdag 23 mei
Op stage zag ik dat na de lunch van de kinderen, de kinderen altijd hun handen moeten wassen en hun mond moeten spoelen. Krishna zat bij de kraan en vroeg me te komen. Op de grond lag een stuk van een regenslang en het leek me een leuk idee om een kant vast te maken aan de kraan. Jammer genoeg paste het niet, maar Krishna had het idee begrepen. Hij hield een opening van de slang bij de kraan, zodat het water in de slang terecht kwam en de andere opening hield hij bij mijn mond. Ik moest hierin blazen. Natuurlijk spoot het water bij Krishna uit de slang en hij kon niet meer stoppen met lachen. Dit hebben we nog een aantal keren herhaald en ook andersom, totdat een docente zei dat we daar mee moesten stoppen. Of althans, ze zei het tegen Krishna, die dus op zijn kop kreeg, terwijl ik mooi mee deed. De docente zal wel gedacht hebben ‘wat een vrijwilligster is dat zeg…’. Het valt me de laatste tijd ook op dat de jongens, zoals Krishna en uit zijn klas, graag geknuffeld willen worden. Ze vinden het fijn als je ze even een knuffel geeft en dan gaan ze weer hun eigen weg. Na dit ook even gedaan te hebben, kon de les over het lichaam beginnen. Het ging echt ontzettend goed en het viel ons beide erg mee! Wel waren niet altijd onze eigen Nepalese vertalingen goed, maar oké. De kinderen waren tijdens memory ontzettend fanatiek en ze wilden het graag nog een keer spelen. Dit was dus echt een hele goede les! Met de directrice hebben we afgesproken dat we alle lessen die wij geven aan de klassen wij ook gaan geven tijdens onze presentatie voor alle docenten, zodat ook alle docenten onze lessen kunnen gebruikte. Na de les was het weer tijd voor drinken en fruit. Wat vandaag alleen drinken zou zijn, aangezien wij dachten dat de school nog appels had, maar dat was niet zo. Hierna hebben we met de directrice overlegd waar al ons speelgoed, wat we al een paar weken geleden hebben gekocht, terecht zou komen. Tot nu toe heeft alles in de kast gelegen en wij vonden het tijd worden voor verandering. De spellen zouden zondag naar de goede klassen gebracht worden, dus heel fijn dat het eindelijk gebruikt gaat worden. De presentatie die wij gaan geven aan de docenten zal op 5 juni plaatsvinden. Wij zullen hier verschillende adviezen geven aan de docenten en uitleggen wat wij de omgang met (gehandicapte) kinderen af weten. Hierna hadden we te weinig tijd over om de andere klas nog een les te geven over de klok, we besloten dit daarom over te slaan.
Giopati ligt tussen Boudha en onze verblijf’wijk’ Dakshin Dokha in. Hier zijn ook allerlei winkeltjes te vinden, maar Lianne en ik besloten om even een drankje ergens te doen. We gingen onder huizen door en kwamen in een soort tuin terecht, een café. Heerlijk rustig en verder waren er geen bezoekers te bekennen. Achterin zaten wat jongens bij elkaar, die bleken daar allemaal te werken en nog een tafeltje was bezet door twee wat oudere mannen. We bestelden een cola en ook maar een tomatensoepje. Op een gegeven moment vroeg één van de kerels of hij bij ons mocht zitten. Hij had alcohol gedronken en rook hier ook wel een beetje naar. Maar waarom niet? Hij mocht wel naast ons komen. Een beetje zo’n standaard gesprekje gevoerd, wat je hier heel vaak doet, waarin vragen zoals: waar kom je vandaag, wat doe je hier, waar verblijf je hier etc. voorbij komen. De man was een manager van een bank en was bevriend met de eigenaar van het restaurant, die gisteren het restaurant geopend of overgezocht of iets heeft. Intussen was de andere man ook bij ons komen zitten en gaf ik aan zin hebben om te kaarten. Had geen zin om met die kerels echt te praten, dan maar kaarten dacht ik. Zij leerden ons een heel simpel kaartspel, wat je makkelijk kunt spelen, zelfs al ben je helemaal bezopen en wij leerden hen pesten. Zij snapten hier niks van en na een tijdje hadden we het wel gezien met die mannen. De mannen bleven maar aandringen om ook een biertje met hun te drinken, dus toen zijn we maar opgestapt.
De avond verliep zoals vele avonden hier, het eten van Dahl-Bath, zitten op de bank met de laptop op schoot, werken aan je blog/verslag of je kijkt een film en daarna lekker slapen.
Dag 42 - Zaterdag 24 mei
Vandaag stond een bezoekje aan de dierentuin in Patan en een Mo-Mo party gepland. Na het ontbijt om 9.00 uur vertrokken Ann, Lianne en ik vanuit Dhaksin Dhoka naar Umesh zijn woonplaats of wijk. Ik weet nog steeds niet of dit allemaal wijken van Kathmandu zijn of echt verschillende steden/dorpen. Het is allemaal één pot nat gelukkig, dus ik zal er niet te lang over nadenken.
Toen we bij Umesh aankwamen, zaten natuurlijk ook wat vrienden binnen. We zaten een tijdje binnen, keken tv en kregen wat te drinken. Na een tijdje gingen we naar de dierentuin. Umesh ging met ons drie mee en we namen een taxi naar Patan. Het was een vrije dag voor de meeste Nepalezen, dus het was aardig druk. We stonden in de rij en natuurlijk begon het lichtelijk te regenen. Als toerist moet je hier voor alles zo ongeveer het 5 dubbele betalen in vergelijking met een ‘gewone’ Nepalees, schandalig gewoon. Wij hebben 500 roepies per persoon moeten betalen, wat dus nog steeds niet echt heel veel is, maar het gaat om het idee. De dierentuin hier is natuurlijk heel anders dan de dierentuin in Nederland. Bij binnenkomst werd het plastic zakje van Lianne ingenomen en je kon het inwisselen voor krantenpapier, maar goed daar kun je natuurlijk je paraplu niet in doen.. Een krokodil, verschillende soorten herten/reeën, neushoorns, nijlpaard, tijger, katten, waterbuffels, apen, verschillende vogels en vissen hebben we gezien. De dieren hebben hier een veel kleiner hok en kunnen soms maar amper hun kont keren, maar het was wel leuk. Op een gegeven moment stonden wij te kijken bij de waterbuffels toen opeens al die vrienden van Umesh naast ons stonden. Wat zorgde voor gezellige gesprekken in de dierentuin. Na anderhalf uur hadden we de hele dierentuin zo ongeveer wel gezien en gingen we terug naar Umesh zijn huis. Vier vrienden van Umesh waren op de scooter gekomen en omdat ik liever op een scooter zit dan in de taxi, mocht ik achterop bij Manish. Blijft hypocriet dat alleen de bestuurder een helm draagt, maar mijn oprechte complimenten voor dat inschattingsvermogen hier. In de bus net zo, ze weten precies wanneer ze moeten remmen en wanneer niet, hoe ze gemakkelijk de gaten in de weg kunnen omzeilen en tevens ook de andere weggebruikers. Ik vind dat wel heerlijk hoor, even luchten zo op de scooter. Tegelijkertijd met de taxi-gangers, kwamen we bij Umesh zijn huis aan. De Mo-Mo party kon beginnen. Alle mannen verzamelden zich in de keuken en begonnen met de bereiding hiervan. Het zouden Chicken Mo-Mo’s worden, lekker! Ze waren met z’n allen druk aan het koken en één voor één kwamen ze huilend de kamer binnen, ze hadden ui gesneden. Nadat het mengsel voor in de Mo-Mo klaar was, gingen Umesh, Manish en de zus van Umesh op de grond in de kamer zitten op een kleed. Eén begon het deeg te kneden, de ander zorgde rolde het deeg tot een cirkel en de laatste stopte het mengsel in het deeg en maakte er een mooi geheel van. Ontzettend veel Mo-Mo’s zijn die dag geproduceerd, terwijl wij met de andere vrienden aan het kletsen waren en tv keken. Het was wel enorm leuk om te zien hoe Mo-Mo’s nou worden gemaakt, omdat het zo lekker proeft en we het best vaak eten. Een deel van de Mo-Mo’s werd gefrituurd en de rest werd gestoomd. Zelf gaat mijn voorkeur uit naar gefrituurd, lekker knapperig. Tijdens het eten van de Mo-Mo’s ging iedereen op de grond zitten en het werd opgediend op schalen met bepaalde sausjes. Ze waren voor mij goedgekeurd hoor! Ondertussen waren we ook begonnen met wat drankjes en besloten we om mee te gaan naar een feest in de buurt vanavond. Voor het center willen we graag wat extra dienbladen aanschaffen, zodat het uitdelen van fruit en drinken makkelijker wordt voor de docenten en zodat zij het misschien zelf gaan overnemen als wij weg zijn. Dit gingen we eerst kopen in zo’n winkeltje aan de straat en met twee dienbladen liepen we uiteindelijk verder. Tot nu toe hebben we voor het project van het sponsorgeld fruit, spellen, bekers, speelgoed, kleurtjes, schoonmaakdoekjes en dus dienbladen aangeschaft. Voor alle mensen die ons sponsoren, nogmaals bedankt! Intussen was het zo ongeveer half 7 en wilden we het plan voor de avond helder hebben. De jongens wilden hun dagelijkse hoeveelheid thee op orde brengen, dus dat was stap één. In een random café zaten we daarom een paar minuten later thee te leuten. Het plan zou als volgt zijn: Ann, Lianne en ik zouden snel naar huis gaan met de taxi, spullen pakken en terugkomen, daarna zouden we ergens met z’n allen wat eten, naar dat feest en ergens overnachten. Toen we met onze spullen terugkwamen, gingen we naar een hotel waar we hebben gegeten. Intussen waren we met drie meisjes en drie jongens, de rest van de vrienden waren allemaal al naar huis gegaan. Hier wordt echt goed naar ouders geluisterd en daar verbaas ik me nog steeds over. Manish vertelde me over zijn thuis. Op dit moment is hij in Kathmandu, op bezoek bij zijn studievrienden (Umesh en de rest), maar hij woont hier zo ongeveer 12 uur vandaan, ergens in de bergen. Daar woont hij met zijn opa en zijn moeder, zijn vader zit in het leger en een hond. Hij heeft een oudere zus, maar die is intussen getrouwd en heeft een kindje. Meteen zei hij dat het geen gearrangeerd huwelijk was, maar een huwelijk uit liefde. Dat hoor je hier niet zo heel veel, dus gelukkig voor hun! Hij vertelde ook dat hij normaal gesproken om 8 uur al thuis moet zijn en dat dus ook altijd is. Zijn opa is diabetes patiënt en aan Manish de tijd om insuline te spuiten. Tevens is de hond van hem, dus daar zorgt hij ook voor. Verder vertelde hij ook over de periode van de oorlog, die tot 2006 geduurd heeft. Rebellen hadden het voor het zeggen en vooral in de dorpen in het gebergte, de Kathmandu-Vallei was in die periode niet door de rebellen ingenomen. Maar de rebellen hadden wel veel voor het zeggen, zo was er vaak bandha. Een dag dat niemand op straat mocht komen en alles dicht was. Manish gaf aan in die periode ook niet veel naar school te zijn geweest, omdat het verboden was. Dat soort verhalen, van de lokale bevolking hier, vind ik echt heel interessant en bijzonder. Het valt me op dat ik echt heel graag wil weten hoe de mensen hier leven, maar ook vooral over dingen denken en hun meningen horen over bepaalde zaken. Ik vind het echt vet om zulke gesprekken dan te hebben en hierachter te komen. Intussen tikt de tijd natuurlijk ook verder en bleek het feest waar we naartoe zouden gaan, al afgelopen. Het was al laat en iedereen was moe dus gingen we opzoek naar een hotel waar we de nacht konden overnachten. Uiteindelijk waren we bij een hotel aangekomen en was er voetbal op tv. De jongens vermaakten zich de rest van de avond prima.
Dag 43 – Zondag 25 mei
Na een paar toastjes met jam besloten we weg te gaan. Eigenlijk stond het waterpark vandaag op het programma, maar het wilde (volgens zo’n app) slecht weer worden. We besloten, omdat de jongens ook andere plannen hadden, naar huis te gaan. Na een gigantisch lange busrit kwamen we thuis aan.
Daar hebben we lekker rustig aangedaan, een lekkere douche genomen en toen zijn we op weg gegaan naar Boudha om te lunchen. We gingen naar het restaurant waar we afgelopen donderdag ook met Umesh gezeten hadden, Maya. Heerlijk geluncht en heel lang lekker daar geloungd, echt een lekkere rustdag. Op de terugweg zijn we nog even in Giopati gestopt. Lianne wilde als souvenir een Nepelees stoeltje aanschaffen en we moesten nog even wat boodschappen doen. Mama had Dahl-Bath gemaakt en hierdoor konden we met goed gevulde buikjes onze bedjes in.
Dag 44 – Maandag 26 mei
Vandaag hebben we wederom voordat we bij het center aankwamen fruit gekocht. De directrice gaf aan een intakegesprek te gaan houden en omdat wij een tijd geleden aan hadden gegeven dat wij graag hierbij aanwezig zouden willen zijn, nodigde zij ons hierbij uit. Het intakegesprek werd in de fysioruimte gehouden bij allerlei andere kinderen die daar fysiotherapie kregen of lagen (veel kinderen worden vast opgehaald, terwijl ze daar dan nog moeten wachten). Het gesprek ging vooral over de lichamelijke toestand van het kind. De mentale toestand werd niet getoetst/bekeken, omdat zijn lichamelijke conditie enorm slecht is. Deze jongen is 12 jaar oud, is spastisch en heeft epilepsie. Gevraagd werd naar zijn kunnen en zijn moeder gaf hierop antwoord, dit antwoord werd niet in twijfel getrokken en opgeschreven. Hij is totaal afhankelijk van zijn ouders, maar kan wel aangeven wanneer hij bijvoorbeeld naar de wc of naar buiten wil. De conclusie van het gesprek was dat hij te slecht was voor deze school en dat hij geen onderwijs krijgt, ook al kan hij dat mentaal wel aan. Doordat zijn lichaam zo vast zit, kan hij niet zitten en dat is een criterium voor onderwijs hier. De kinderen moeten kunnen zitten. Omdat deze jongen ook al zo oud is, kan dit niet meer veranderd worden en wordt de hoop dus eigenlijk opgegeven. Advies voor de ouders is de jongen fysiotherapie geven, zodat zijn spieren losser kunnen worden, maar waarschijnlijk overlijdt deze jongen vroeg, aldus de directrice. Verder staat er op maandag de knutselactiviteit gepland. Van de vijf kinderen op het papier waren vandaag maar drie kinderen aanwezig. Dit waren drie meiden van 12 jaar en ouder met een hele lage intelligentie. Het papier, scharen, kleuren etc. hadden wij van te voren boven vast klaargezet en met de meiden liepen we hier naartoe. We hebben ons vooral gericht op makkelijke activiteiten zoals het vouwen van een vliegtuigje en het maken van een lamp. Je ziet dat zij de context niet begrijpen en de communicatie was lastig, aangezien zij niet goed Engels spreken. Uiteindelijk werd een opdracht bedacht waarop ze alle drie een papier kregen met hierop een grote cirkel met daarin een kleine cirkel geplakt. We vroegen aan een docente of ze de opdracht wilde vertalen voor ons en de opdracht was dat zij hetzelfde moesten doen, maar dan met een vierkant, driehoek en een rechthoek. Je zag dat ze het lastig vonden en zelfs dit was (te) hoog gegrepen, maar met veel hulp van ons en voorbeelden, lukte het ze alle drie. Je zag ze alle drie met een glimlach op hun gezicht en hierdoor krijg je wel het idee dat je goed met iets bezig bent, al snappen ze de bedoeling niet helemaal. Verder hadden we zaterdag dienbladen gekocht en die hebben we vandaag met het serveren van het drinken en het fruit gebruikt. Het verliep nu sneller en voor ons was het een stuk makkelijker om zo van klas naar klas te lopen.
Dag 45 – Dinsdag 27 mei
We hebben les gegeven aan groep drie en individuele groepen. Omdat we ons afvroegen of de docente wel bewust was van ons programma hebben we eerst een tijd met haar overlegd wanneer we konden komen. Dit was wat later op de dag, dus eerst konden we twee andere kinderen les geven. We hadden voor vandaag geen les voorbereid, omdat we wederom de klok wilden gaan doen. De twee kinderen namen we apart en legden de klok uit. Het niveau was erg laag en zij hadden geen verstand van de klok. De eerste opdracht was de cijfers in te vullen op een lege klok. Bij de een ging dit echt niet en bij de ander ging dit wel makkelijk. Het verschil was dus ook wel groot tussen de twee kinderen. Uiteindelijk hebben we een andere opdracht gemaakt, namelijk dat het rondje om de 1 rood moest worden gekleurd, 2 blauw, etc. Dit ging uiteindelijk wel goed. Na deze opdracht brachten we de kinderen weer terug naar hun klas. Nu konden we de groep les geven. Deze kinderen waren tussen de 7 en 11 jaar oud. We wilden eerst de eerste opdracht doen, alleen al snel bleek dit voor sommige kinderen niet mogelijk. Vier kinderen konden alleen maar tot cijfer 4 schrijven. Dus we besloten de kleuropdracht te doen, die Lianne hiervoor had gemaakt bij de vorige twee kinderen. Na 15 minuten waren we nog maar met twee kinderen over. De rest van de kinderen was naar buiten en de docente hield ze niet tegen. Het niveau verschil tussen de kinderen uit een klas is ontzettend groot. Een van de laatste twee jongens wilde zelfs de volgende opdracht maken, die hij na wat hulp ook gewoon kon invullen. Na deze klas hadden we nog twee jongens met wie we aan de slag gingen. Ook hierbij was de kleuropdracht genoeg en voldoende voor hun niveau. Als het schrijven van de eigen naam al niet gaat, is een klok invullen al helemaal lastig, al helemaal in een land waar tijd geen rol speelt. Deze dag leek dus voor ons een beetje tegen te vallen, het niveau viel ontzettend tegen. We hebben ons goed staande gehouden door ter plekke die tekenopdracht te bedenken en hierdoor leren de kinderen toch hoe de klok werkt en ze leren tellen in het Engels. Na de lessen zijn we rond gegaan met het drinken en we merken dat de kinderen bijvoorbeeld tijdens de lunch zelf ook water pakken. Dit is een goed teken, ze komen op voor zichzelf wanneer ze dorst hebben. Het probleem is alleen bij de kinderen die dit niet zelf kunnen. Zij kunnen niet goed laten weten dat zij dorst hebben en anders wordt er helemaal geen aandacht aan besteedt. Anders moeten de kinderen naar de wc… Ja. goh… Liever dat dan uitdroging denk ik dan.
Vandaag zou Victor van zijn trekking ‘thuis’ komen, alleen tijdens de Dahl-Bath maaltijd was hij nog steeds niet gearriveerd. . Bleek dat hij ergens onderweg vast zat met de jeep en dat ze ergens moesten overnachten. De chauffeur gaf aan de rit niet helemaal naar Kathmandu af te kunnen maken, dus sliepen ze ergens in een Nepalees dorp. Aan de telefoon kwam Victor nogal geïrriteerd en chagrijnig over, omdat de reis nu nog langer zou duren. Maar uiteindelijk zou hij liever dit willen dan midden in de nacht een ongeluk krijgen omdat de chauffeur te moe is.
Dag 46 - Woensdag 28 mei
Woensdag hadden we afgesproken om niet naar stage te gaan, maar voor onszelf te werken. We besloten dit te doen in een heerlijke loungebar met heerlijk eten in Boudha, genaamd: Maya. Ja, waar we vaker hebben gezeten. We zijn bezig geweest met de presentatie, de les voor vrijdag en andere dingen. Een goed excuus om mezelf op wat lekkers te trakteren had ik vandaag wel: mijn oom is vandaag getrouwd! Naast eten hebben we ook over Thailand nagedacht. Wat zullen we nou doen? Wel of niet, misschien een ander land of toch langer in Nepal blijven? We besloten de organisatie te mailen over onze vragen. Na de wereldkaart te hebben geraadpleegd, hebben we een top drie van landen gemaakt waar we anders wel acht dagen wilden vertoeven: Maleisië, Cambodja of Vietnam. We vroegen ons af of we onze vlucht niet konden om boeken via een van deze landen, dus ook dat hebben we maar meteen even gevraagd. Voor de les van vrijdag hadden we bedacht dat we de verschillende kleuren in het Nepali en in het Engels wilden hebben voor de kinderen, maar wij kunnen natuurlijk geen Nepali. Het personeel riep meteen de bazin erbij en zij heeft ons geholpen met de vertalingen. Intussen zijn we al bekenden voor het personeel, want we komen hier regelmatig de laatste tijd. Net alsof we geld te veel hebben of iets. Nadat de lessen voorbereid waren gingen we naar het internetcafé om te printen en te plastificeren. Victor bleek thuis te zijn, het was gezellig hem weer te spreken en om zijn verhalen te horen. Zo’n trekking door de bergen lijkt me ook wel ontzettend vet hoor! Jammer genoeg is dat nu niet meer mogelijk..
Dag 47 – Donderdag 29 mei
Vandaag was het weer holiday dus Lianne en ik waren vrij van stage. Wel hadden de docenten vandaag een opleiding dag in het center en vroegen ze of wij ook kwamen. Dit zou om half 1 ongeveer beginnen tot een uur of 4 en daarna zouden we gaan BBQ-en met de hele staff. Ann wilde vandaag naar Thamel om de laatste souvenirs te kopen, dus na het ontbijt gingen we richting Thamel. Mooi makkelijk, Ann had al haar souvenirs bij één kraampje uitgezocht zodat ze goed over de prijs kon onderhandelen. Daarna was het tijd voor henna. Je vindt niet echt winkeltjes waar je henna kunt laten zetten, normaal gesproken moeten mensen je op straat daarvoor aanspreken. In een winkeltje waar ze dingen van papier verkopen (speciaal papier uit het Himalaya gebergte) vroegen we aan een vrouw of zij wist waar wij henna konden laten zetten. Dat wist ze wel! Ze riep naar een jongen, die op zijn beurt in een steegje verdween. Hij kwam later aanlopen met een ander vrouwtje en zij kon henna zetten. Midden in het winkeltje waar we waren, werd een stoeltje neergezet en 2 minuten later zat Ann haar voet onder de henna. Het vrouwtje kon echt gigantisch snel met de henna figuurtjes maken, al moet ik eerlijk bekennen dat sommige stukjes wel een beetje slordig gedaan zijn. Ik liet het na Ann ook op mijn rechtervoet zetten. Deze henna blijft twee weken ongeveer zitten en daarna verdwijnt het. ik denk dat ik het na twee weken ook wel zat ben, ik ben ook echt geen persoon voor een tatoeage blijkt maar weer. De henna had een half uur nodig om in te trekken, dus daar liepen Ann en ik; op onze blote voetjes over de hete tegels. Op naar het buspark, want we moesten naar stage toe als we daar op tijd wilden verschijnen. Toen we het center binnenliepen, ik nog steeds op blote voeten) was de presentatie al begonnen. Het was wel interessant om hierbij aanwezig te zijn, maar op het eind werden onze oogjes toch wel een beetje zwaar. We verstonden er niks van, het was allemaal in het Nepali. Hij gaf gelukkig veel voorbeelden, waarvoor hij een kind gebruikte en zo wisten wij een beetje waar het over ging. Het ging vooral over het omgaan met blinde kinderen. Nadat de presentatie afgelopen was, waren de mannen bezig met het opstoken van een vuurtje voor de BBQ. Tijdens de presentatie waren drie kinderen aanwezig in het center, de zoon van de directie en twee leerlingen. Eén daarvan fungeerde de hele presentatie als blinde en werd als voorbeeld genomen. De andere jongen was, zo bleek later, aanwezig omdat hij een wees was. Ik weet niet precies hoe het zit, maar bij het center hoort een weeshuis of opvang. Op dit moment is deze gesloten en heeft hij geen huis. Omdat de meeste docenten weinig Engels kunnen spreken, richtte ik me vooral op de kinderen en heb heerlijk met ze gespeeld. Totdat we geroepen werden voor de BBQ, het vlees was klaar! En of het klaar was, zo ongeveer grijs/zwart was het.. Het was lekker om weer eens varkensvlees te eten en het was wel gezellig met de hele staff. Zo zie je de docenten eens op een andere manier en niet alleen maar met die kinderen. Na het eten werden er nog ontzettend veel foto’s genomen van iedereen en uiteraard hoorden wij daar ook bij. Ook leuk voor ons dat wij een foto hebben van alle leden van het center! Omdat wij hadden afgesproken met Ann in Thamel, gaf ik aan dat wij weggingen. Dat bleek het startsein te zijn, want opeens durfden meer mensen te zeggen dat ze weg moesten. Het leek alsof ze net zolang hadden gewacht totdat iemand anders het voortouw zou nemen. Uiteindelijk had flink geregeld en was alles helemaal zeik en zeik nat. Het zorgde voor hele vieze voeten en een vieze broek door het lopen op slippers. Een laatste keer hebben we door Thamel gelopen, voordat we bij la dolca vita neerploften om een hapje te eten. Heerlijke lasagne hadden ze daar! Verder was de bediening enorm snel, wanneer je je laatste hap nog in je mond had, hadden ze je bord al weggehaald. Verder waren ze wel erg vriendelijk en zij gaven aan na het werk (het ging om 22 uur (AL) dicht) te gaan poolen bij het café Tom & Jerry. Dat leek ons wel wat en na het dessert, stond daar ons een cocktailtje te wachten. Het was enorm gezellig en Ann en ik besloten te gaan poolen! Er waren ook veel locals aanwezig en we besloten daarna twee tegen twee te spelen. Beide met een Nepalese boy. Natuurlijk stonden wij voor schut bij deze mannen, want zij waren aardig goed in het spelletje pool. Ik bedoel ik ben maar een amateur die dat zo af en toe doet. Naar mate de avond vorderde kwamen er steeds meer mensen bij en het was een en al gezelligheid. We besloten, omdat het de laatste avond van Ann was, toch maar even een club te bezoeken. Ann en ik waren beide op slippers en dat danst voor geen meter, dus dat werd heerlijk op blote voetjes. Het viel me op dat er helemaal geen glas of andere rotzooi op de grond lag! Daar zouden wij nog eens iets van kunnen leren! Toen de club dicht ging (3 uur) was er nog een afterparty in een hotel. Maar aangezien we de drankjes zelf moesten betalen en we heel stil moesten zijn omdat iedereen sliep besloten we het toch maar over te slaan. Na een avond alleen maar te hebben gelachen, besloten we toch maar een taxi naar huis te nemen en heerlijk ons bed in te duiken. Het zou een kort nachtje worden.. Morgen moest er gewoon weer les gegeven worden!
Dag 48 – Vrijdag 30 mei
Na een kort nachtje moest er weer gewerkt worden. We hebben wederom les gegeven. De eerste groep (een groep van kinderen rond de 12 jaar oud, met waarschijnlijk de beste intelligentie) hebben we Engelse les gegeven. Het ging over familieleden, bezittelijk/persoonlijk voornaam woord en een paar standaard zinnen zoals: hoe oud ben jij? Hoe gaat het met jou? etc. De les ging ontzettend goed en het niveau was precies goed. Je zag dat de kinderen wilden leren en het ook echt leuk vonden als ze iets goed hadden gedaan, ze hadden verscheidene keren leermomenten. Een meisje uit die klas spreekt goed Engels en voor haar was het misschien een beetje saai, alleen zij hielp ons met het vertalen in het Nepali, aangezien de docente weg was gegaan. De andere les was voor de meisjesklas. Hiervoor hadden we kleuren en vormen geprint en de Engelse benaming geschreven bij het plaatje. De docente van deze klas hielp ons goed mee en nam het zo wat over. Zij liet de plaatjes zien en legde de kinderen uit wat het was en hoe je het in het Engels uitsprak. Daarna hadden we als opdracht voor de kinderen dat ze allemaal een leeg papier kregen en hier op moesten tekenen wat wij tegen ze zeiden. Wij wilden dan alleen de Engelse benaming zeggen van een vorm en een kleur, alleen dit was te hoog gegrepen. Het bleek dat ze de plaatjes nodig hadden om de vorm te kunnen tekenen en zelfs dan ging het soms al niet goed. De kleuren gingen redelijk, maar op een gegeven moment werd er maar gewoon een potlood aangegeven. De kinderen vonden het wel enorm leuk en je zag ze echt lachen wanneer je ze een complimentje gaf.
De laatste Dahl-Bath maaltijd voor Ann was een feit. Ze zou morgenochtend om 8 uur wegvliegen, terug naar België na een avontuur van 4 maanden hier in Nepal. Ze was klaar om naar huis te gaan, maar zou het niet erg hebben gevonden nog langer te blijven. Omdat de taxi om 5 uur voor het huis zou staan, is ze op tijd gaan slapen en Lianne ook. Victor en ik besloten nog een film (Into the blue) te kijken met alle lichten uit, cola en chips op minimale afstand en het geluid hard. Natuurlijk viel de stroom uit en moesten we een half uur wachten voordat we verder konden met de film, maar dit zorgde voor douchetijd. Dus zo heb ik het half uurtje goed weten in te vullen.
Dag 49 – Zaterdag 31 mei
Om kwart voor vijf ging mijn wekker. Ik wilde toch nog even goed afscheid nemen van Ann. Lianne had besloten mee te gaan naar het vliegveld, dus die was zich ook al aan het klaarmaken. Na voor het laatst afscheid te hebben genomen, ben ik m’n bedje weer ingedoken want ik kon nog slapen tot half 9. Tijdens het ontbijt was het gek. Victor was er wel, maar ook weer niet. Hij had voor zichzelf besloten deze dag de hele dag stil te zijn. Het leek hem een enorme uitdaging en wilde deze graag aangaan. Met gebaren en gehum konden we dan toch een klein gesprekje voeren, maar verder was het aardig rustig. Rond twee uur besloten we te gaan lunchen in (waar kan het ook anders) Boudha. In het busje naar Boudha was verspreking nummer één voor Victor een feit. Zijn mobiel viel uit het busje, dus dat was wel een verspreking waard. Aangezien het een speciale dag voor Victor is door het stil zijn, mocht hij kiezen waar we gingen eten. Het werd de burger point. Heerlijk! Daarna een lekkere koffie gedronken bij Maya. Alhoewel, we zaten bij Maya maar toen we onze bestelling hadden gedaan, zagen we een bediende weglopen. Even later kwam ze terug met een dienblad vol met koffie, dus ik denk dat zij het ergens anders laten maken. Hierna zijn we naar een groot shopping center in Boudha geweest om spullen voor het center te kopen. Na lang zoeken, hadden we gevonden wat we zochten, namelijk handdoeken en boardmarkers. Ook hebben we meteen een kleinigheidje voor Gelu en mama meegenomen (baby-kleertjes). In de avond hebben we lekkere Dahl-Bath gegeten en heb ik een heerlijke jankfilm gekeken, namelijk: letters to god.
Ik merk dat ook bij mij het aftellen is begonnen, de laatste dagen worden volgepland en de tijd echt nog sneller voorbij gaat als dat het al deed. Over 15 nachtjes zit ik in het vliegtuig naar Thailand (als het goed is) en over dikke drie weken ben ik alweer thuis.. Dan is het avontuur Nepal al weer ten einde en kan ik het van mijn To do list afstrepen. Op naar andere landen en werelddelen, haha!
Heel veel liefs,
Lotte
In dit verslag beschrijf ik dag 39 tot dag 40 van mijn verblijf in Kathmandu, Nepal.
Dag 39 - Woensdag 21 mei
Om 8.15 was het ontbijt. Het lijkt alsof mama ons geen yoghurt meer durft te geven, want we hebben al in geen tijden yoghurt gehad. Jammer, want dat was wel een lekker ontbijtje. Vandaag zouden we de kinderen op stage weer van fruit voorzien, dus onderweg gingen we langs de supermarkt, met twee watermeloenen kwamen we eruit. Op woensdag is de tekenwedstrijd. We gaven aan dat het eerlijk is, als alle kinderen uit één groep dezelfde tekening krijgen, omdat de nummer één, twee en drie een prijsje krijgen. Aangezien van een tekening niet heel veel kopietjes zijn, hebben we zelf maar een tekening in elkaar geflanst, een zon, boom, ijsje stonden op de tekening. De eerste groep ging buiten tekenen en de kinderen waren allemaal rustig en goed aan het kleuren. Op een gegeven moment kwamen jongeren van een kunstopleiding of iets in die trant, ze konden geen Engels, met de mededeling dat zij de tekenwedstrijd van af nu overnemen. Oké, daar zaten Lianne en ik dan.. De jongeren lieten de kinderen iets tekenen wat ze in hun mind hadden, heel lastig te beoordelen dus en ook voor de kinderen was het niet makkelijk om te beginnen met de tekening. Uiteindelijk ben ik even bij de kleuters naar binnen gelopen. Rohan herkent me al meteen en dwingt zich tussen het tafel en de stoel door zodat hij vrij kan rondlopen, komt naar me toe en klimt zo wat omhoog. Hij wil graag worden opgetild, dus dat doe ik dan ook. Dan klikt hij met zijn tong, lacht heel lief, geeft kusjes en hij vindt het prachtig als ik mijn wangen bol maak en wanneer hij op mijn wang slaat, lucht loslaat. Hierna zijn we rondgegaan met het fruit en drinken. Veel klassen waren buiten aan het spelen en hierdoor was het lastig om te kijken of kinderen wel of geen drinken/fruit hadden gehad en of ze niet meer namen. We zijn er maar vanuit gegaan dat de kinderen die iets wilden, dit ook wel gepakt hadden. In een lokaal waar alle kinderen vooral fysiek gehandicapt zijn, zette ik het dienblad neer op een stoel om zo gemakkelijk even iedereen een glas aan te bieden en om sommige kinderen te helpen met drinken. Ze hebben hier geen rust om die kinderen zelf te laten drinken, het is hier zo dat de kinderen hun hoofd naar achter moeten gooien, mond open en het drinken wordt gewoon in de mond gegoten. Echt een wonder dat die kinderen niet stikken op deze manier, al verslikken ze zich wel vaak. Tevens krijgen we opmerkingen van docenten als we langs komen met drinken: Oh nee, hij hoeft geen drinken, anders moet hij te vaak naar de wc. Ik snap dat ze het lastig vinden om die grote jongens naar de wc te brengen, want ze moeten worden opgetild en al, maar drinken is natuurlijk wel belangrijker. Natuurlijk kwam nog een jongen binnen waar ik niet op gerekend had en hij vond het dienblad heel interessant.. En ja hoor, daar lag al het drinken op de vloer.. Je had de hoofden van de docenten moeten zien! Nu vinden ze het al helemaal niks meer waard ben ik bang. Omdat er de hele dag door kinderen bij de fysiotherapie zijn, moeten we die natuurlijk ook niet vergeten. Het viel mij op dat bepaalde kinderen ontzettend lang bij de fysio zitten en vooral aan het wachten zijn op een therapeute. De helft van de tijd doen ze niks en zitten/liggen ze daar maar. Thuis hebben we ons vooral bezig gehouden met de verslagen voor school en na de maaltijd daal-bath ging ik mijn bedje in. Om stipt 8 uur lag ik in bed, aangezien ik me niet al te lekker voelde. Maar nadat ik een film had gekeken voelde ik me al een stuk beter en gelukkig was het de volgende morgen beter.
Dag 40 - Donderdag 22 mei
Vandaag gingen we thuis aan de slag voor stage, aangezien we vrijdag weer les moesten geven en dit nog moesten voorbereiden. Aangezien thuis niet de gehele dag internet was en wij dit wel nodig hadden, gingen we na het ontbijt op naar Boudha. Ann ging gezellig met ons mee en alle drie waren we in het internetcafé druk bezig. De les vrijdag gaat over het lichaam. We hebben lichaamsdelen, organen en zintuigen, in totaal 15, die we met de kinderen willen bespreken. Op A4 formaat lieten wij elk deel/orgaan/zintuig door middel van een plaatje zichtbaar worden voor de kinderen. Die zouden we in de klas laten zien en dan zouden we de Engelse benaming ervan vragen. Ze moeten het natuurlijk ook in het Engels weten. Verder wilden we het spel memory maken, dat ook met dit onderwerp te maken had. Bij elk van de 15 afbeeldingen die we hadden, zochten we een bijpassend plaatje, wat dus uiteindelijk een paar werd. Zo hoort bij oog een bril en bij je rug een rugzak en ga zo maar door. Dit op kleiner formaat en met de Engelse benaming onder de plaatjes geschreven hebben we twee maal uitgeprint. Zodat we twee keer het spel hadden en een keer alle afbeeldingen in het groot. Om 1 uur zijn we eerst even gaan lunchen met Ann en Umesh en een vriend van hem. Umesh is een jongen die Ann een tijdje geleden heeft leren kennen hier in Nepal. Ze heeft een aantal keren met hem afgesproken en nu wilden ze gaan lunchen. Wij ook, dus besloten we samen te gaan. Het werd de snackbar waar ze een heerlijke burger en patat serveerder! Na de lunch zijn we nog even door Boudha gelopen en hebben we de plaatjes en het memory spel geprint. We dachten dat het handig was om het te plastificeren, zodat ze het spel konden hergebruiken en zo zou het niet zo snel kapot gaan. Umesh had ons ook meteen even op de hoogte gebracht van de Nepalese benamingen van alle 15 plaatjes, zodat wij niet voor lul staan in de klas. Het plastificeren ging natuurlijk niet zoals bij ons, maar handmatig en traag en na een tijd niks gedaan te hebben, besloten we toch nog een drankje te doen met z’n allen, omdat we eindelijk klaar waren met de opdracht. Het plan is om de les over het lichaam alleen bij de goede groep te doen, bij de iets minder ontwikkelde groep zouden we wederom les gaan geven over de klok, alleen dan in een andere context. We belandden uiteindelijk bij café Maya, een super chill restaurant in een tuin met heerlijke plekken waar je kunt relaxen. Wat betekent dat je op de grond zit op verschillende kussens met een rond kussen achter je rug, heerlijk. Zo zaten wij daar, met een wijntje, watertje, banana lassi (bananen met yoghurt) en een appeltaartje, jammer genoeg zonder slagroom. De vriend van Umesh was de hele tijd redelijk schuchter en stilletjes en het bleek dat hij 19 jaar oud was. Het is wel grappig, als je ze hier vraagt hoe oud ze zijn, zeggen ze het aantal dat ze moeten worden, dus dan zou ik nu 21 jaar zijn. Umesh is 26 jaar oud en hij woont samen met zijn zus in een huur huis, die zijn ouders voor hem betalen. Zo ongeveer de hele dag zit hij met zijn vrienden in het café en drinken ze de hele dag melkthee en spelen ze kaartspellen. Al het geld wat hij nodig heeft, krijgt hij van zijn ouders (zijn vader heeft een eigen business bedrijf). Aankomende zaterdag geeft hij een Mo-Mo party, omdat hij zelf Mo-Mo’s gaat maken voor Ann en hij vroeg ons ook om te komen, NATUURLIJK! Intussen hadden we via Gelu mama laten weten dat wij wel thuis aten, maar later dan normaal. Om 20 uur waren we thuis uit Boudha en konden we aanschuiven aan tafel voor Dahl Baat!
Dag 41 - Vrijdag 23 mei
Op stage zag ik dat na de lunch van de kinderen, de kinderen altijd hun handen moeten wassen en hun mond moeten spoelen. Krishna zat bij de kraan en vroeg me te komen. Op de grond lag een stuk van een regenslang en het leek me een leuk idee om een kant vast te maken aan de kraan. Jammer genoeg paste het niet, maar Krishna had het idee begrepen. Hij hield een opening van de slang bij de kraan, zodat het water in de slang terecht kwam en de andere opening hield hij bij mijn mond. Ik moest hierin blazen. Natuurlijk spoot het water bij Krishna uit de slang en hij kon niet meer stoppen met lachen. Dit hebben we nog een aantal keren herhaald en ook andersom, totdat een docente zei dat we daar mee moesten stoppen. Of althans, ze zei het tegen Krishna, die dus op zijn kop kreeg, terwijl ik mooi mee deed. De docente zal wel gedacht hebben ‘wat een vrijwilligster is dat zeg…’. Het valt me de laatste tijd ook op dat de jongens, zoals Krishna en uit zijn klas, graag geknuffeld willen worden. Ze vinden het fijn als je ze even een knuffel geeft en dan gaan ze weer hun eigen weg. Na dit ook even gedaan te hebben, kon de les over het lichaam beginnen. Het ging echt ontzettend goed en het viel ons beide erg mee! Wel waren niet altijd onze eigen Nepalese vertalingen goed, maar oké. De kinderen waren tijdens memory ontzettend fanatiek en ze wilden het graag nog een keer spelen. Dit was dus echt een hele goede les! Met de directrice hebben we afgesproken dat we alle lessen die wij geven aan de klassen wij ook gaan geven tijdens onze presentatie voor alle docenten, zodat ook alle docenten onze lessen kunnen gebruikte. Na de les was het weer tijd voor drinken en fruit. Wat vandaag alleen drinken zou zijn, aangezien wij dachten dat de school nog appels had, maar dat was niet zo. Hierna hebben we met de directrice overlegd waar al ons speelgoed, wat we al een paar weken geleden hebben gekocht, terecht zou komen. Tot nu toe heeft alles in de kast gelegen en wij vonden het tijd worden voor verandering. De spellen zouden zondag naar de goede klassen gebracht worden, dus heel fijn dat het eindelijk gebruikt gaat worden. De presentatie die wij gaan geven aan de docenten zal op 5 juni plaatsvinden. Wij zullen hier verschillende adviezen geven aan de docenten en uitleggen wat wij de omgang met (gehandicapte) kinderen af weten. Hierna hadden we te weinig tijd over om de andere klas nog een les te geven over de klok, we besloten dit daarom over te slaan.
Giopati ligt tussen Boudha en onze verblijf’wijk’ Dakshin Dokha in. Hier zijn ook allerlei winkeltjes te vinden, maar Lianne en ik besloten om even een drankje ergens te doen. We gingen onder huizen door en kwamen in een soort tuin terecht, een café. Heerlijk rustig en verder waren er geen bezoekers te bekennen. Achterin zaten wat jongens bij elkaar, die bleken daar allemaal te werken en nog een tafeltje was bezet door twee wat oudere mannen. We bestelden een cola en ook maar een tomatensoepje. Op een gegeven moment vroeg één van de kerels of hij bij ons mocht zitten. Hij had alcohol gedronken en rook hier ook wel een beetje naar. Maar waarom niet? Hij mocht wel naast ons komen. Een beetje zo’n standaard gesprekje gevoerd, wat je hier heel vaak doet, waarin vragen zoals: waar kom je vandaag, wat doe je hier, waar verblijf je hier etc. voorbij komen. De man was een manager van een bank en was bevriend met de eigenaar van het restaurant, die gisteren het restaurant geopend of overgezocht of iets heeft. Intussen was de andere man ook bij ons komen zitten en gaf ik aan zin hebben om te kaarten. Had geen zin om met die kerels echt te praten, dan maar kaarten dacht ik. Zij leerden ons een heel simpel kaartspel, wat je makkelijk kunt spelen, zelfs al ben je helemaal bezopen en wij leerden hen pesten. Zij snapten hier niks van en na een tijdje hadden we het wel gezien met die mannen. De mannen bleven maar aandringen om ook een biertje met hun te drinken, dus toen zijn we maar opgestapt.
De avond verliep zoals vele avonden hier, het eten van Dahl-Bath, zitten op de bank met de laptop op schoot, werken aan je blog/verslag of je kijkt een film en daarna lekker slapen.
Dag 42 - Zaterdag 24 mei
Vandaag stond een bezoekje aan de dierentuin in Patan en een Mo-Mo party gepland. Na het ontbijt om 9.00 uur vertrokken Ann, Lianne en ik vanuit Dhaksin Dhoka naar Umesh zijn woonplaats of wijk. Ik weet nog steeds niet of dit allemaal wijken van Kathmandu zijn of echt verschillende steden/dorpen. Het is allemaal één pot nat gelukkig, dus ik zal er niet te lang over nadenken.
Toen we bij Umesh aankwamen, zaten natuurlijk ook wat vrienden binnen. We zaten een tijdje binnen, keken tv en kregen wat te drinken. Na een tijdje gingen we naar de dierentuin. Umesh ging met ons drie mee en we namen een taxi naar Patan. Het was een vrije dag voor de meeste Nepalezen, dus het was aardig druk. We stonden in de rij en natuurlijk begon het lichtelijk te regenen. Als toerist moet je hier voor alles zo ongeveer het 5 dubbele betalen in vergelijking met een ‘gewone’ Nepalees, schandalig gewoon. Wij hebben 500 roepies per persoon moeten betalen, wat dus nog steeds niet echt heel veel is, maar het gaat om het idee. De dierentuin hier is natuurlijk heel anders dan de dierentuin in Nederland. Bij binnenkomst werd het plastic zakje van Lianne ingenomen en je kon het inwisselen voor krantenpapier, maar goed daar kun je natuurlijk je paraplu niet in doen.. Een krokodil, verschillende soorten herten/reeën, neushoorns, nijlpaard, tijger, katten, waterbuffels, apen, verschillende vogels en vissen hebben we gezien. De dieren hebben hier een veel kleiner hok en kunnen soms maar amper hun kont keren, maar het was wel leuk. Op een gegeven moment stonden wij te kijken bij de waterbuffels toen opeens al die vrienden van Umesh naast ons stonden. Wat zorgde voor gezellige gesprekken in de dierentuin. Na anderhalf uur hadden we de hele dierentuin zo ongeveer wel gezien en gingen we terug naar Umesh zijn huis. Vier vrienden van Umesh waren op de scooter gekomen en omdat ik liever op een scooter zit dan in de taxi, mocht ik achterop bij Manish. Blijft hypocriet dat alleen de bestuurder een helm draagt, maar mijn oprechte complimenten voor dat inschattingsvermogen hier. In de bus net zo, ze weten precies wanneer ze moeten remmen en wanneer niet, hoe ze gemakkelijk de gaten in de weg kunnen omzeilen en tevens ook de andere weggebruikers. Ik vind dat wel heerlijk hoor, even luchten zo op de scooter. Tegelijkertijd met de taxi-gangers, kwamen we bij Umesh zijn huis aan. De Mo-Mo party kon beginnen. Alle mannen verzamelden zich in de keuken en begonnen met de bereiding hiervan. Het zouden Chicken Mo-Mo’s worden, lekker! Ze waren met z’n allen druk aan het koken en één voor één kwamen ze huilend de kamer binnen, ze hadden ui gesneden. Nadat het mengsel voor in de Mo-Mo klaar was, gingen Umesh, Manish en de zus van Umesh op de grond in de kamer zitten op een kleed. Eén begon het deeg te kneden, de ander zorgde rolde het deeg tot een cirkel en de laatste stopte het mengsel in het deeg en maakte er een mooi geheel van. Ontzettend veel Mo-Mo’s zijn die dag geproduceerd, terwijl wij met de andere vrienden aan het kletsen waren en tv keken. Het was wel enorm leuk om te zien hoe Mo-Mo’s nou worden gemaakt, omdat het zo lekker proeft en we het best vaak eten. Een deel van de Mo-Mo’s werd gefrituurd en de rest werd gestoomd. Zelf gaat mijn voorkeur uit naar gefrituurd, lekker knapperig. Tijdens het eten van de Mo-Mo’s ging iedereen op de grond zitten en het werd opgediend op schalen met bepaalde sausjes. Ze waren voor mij goedgekeurd hoor! Ondertussen waren we ook begonnen met wat drankjes en besloten we om mee te gaan naar een feest in de buurt vanavond. Voor het center willen we graag wat extra dienbladen aanschaffen, zodat het uitdelen van fruit en drinken makkelijker wordt voor de docenten en zodat zij het misschien zelf gaan overnemen als wij weg zijn. Dit gingen we eerst kopen in zo’n winkeltje aan de straat en met twee dienbladen liepen we uiteindelijk verder. Tot nu toe hebben we voor het project van het sponsorgeld fruit, spellen, bekers, speelgoed, kleurtjes, schoonmaakdoekjes en dus dienbladen aangeschaft. Voor alle mensen die ons sponsoren, nogmaals bedankt! Intussen was het zo ongeveer half 7 en wilden we het plan voor de avond helder hebben. De jongens wilden hun dagelijkse hoeveelheid thee op orde brengen, dus dat was stap één. In een random café zaten we daarom een paar minuten later thee te leuten. Het plan zou als volgt zijn: Ann, Lianne en ik zouden snel naar huis gaan met de taxi, spullen pakken en terugkomen, daarna zouden we ergens met z’n allen wat eten, naar dat feest en ergens overnachten. Toen we met onze spullen terugkwamen, gingen we naar een hotel waar we hebben gegeten. Intussen waren we met drie meisjes en drie jongens, de rest van de vrienden waren allemaal al naar huis gegaan. Hier wordt echt goed naar ouders geluisterd en daar verbaas ik me nog steeds over. Manish vertelde me over zijn thuis. Op dit moment is hij in Kathmandu, op bezoek bij zijn studievrienden (Umesh en de rest), maar hij woont hier zo ongeveer 12 uur vandaan, ergens in de bergen. Daar woont hij met zijn opa en zijn moeder, zijn vader zit in het leger en een hond. Hij heeft een oudere zus, maar die is intussen getrouwd en heeft een kindje. Meteen zei hij dat het geen gearrangeerd huwelijk was, maar een huwelijk uit liefde. Dat hoor je hier niet zo heel veel, dus gelukkig voor hun! Hij vertelde ook dat hij normaal gesproken om 8 uur al thuis moet zijn en dat dus ook altijd is. Zijn opa is diabetes patiënt en aan Manish de tijd om insuline te spuiten. Tevens is de hond van hem, dus daar zorgt hij ook voor. Verder vertelde hij ook over de periode van de oorlog, die tot 2006 geduurd heeft. Rebellen hadden het voor het zeggen en vooral in de dorpen in het gebergte, de Kathmandu-Vallei was in die periode niet door de rebellen ingenomen. Maar de rebellen hadden wel veel voor het zeggen, zo was er vaak bandha. Een dag dat niemand op straat mocht komen en alles dicht was. Manish gaf aan in die periode ook niet veel naar school te zijn geweest, omdat het verboden was. Dat soort verhalen, van de lokale bevolking hier, vind ik echt heel interessant en bijzonder. Het valt me op dat ik echt heel graag wil weten hoe de mensen hier leven, maar ook vooral over dingen denken en hun meningen horen over bepaalde zaken. Ik vind het echt vet om zulke gesprekken dan te hebben en hierachter te komen. Intussen tikt de tijd natuurlijk ook verder en bleek het feest waar we naartoe zouden gaan, al afgelopen. Het was al laat en iedereen was moe dus gingen we opzoek naar een hotel waar we de nacht konden overnachten. Uiteindelijk waren we bij een hotel aangekomen en was er voetbal op tv. De jongens vermaakten zich de rest van de avond prima.
Dag 43 – Zondag 25 mei
Na een paar toastjes met jam besloten we weg te gaan. Eigenlijk stond het waterpark vandaag op het programma, maar het wilde (volgens zo’n app) slecht weer worden. We besloten, omdat de jongens ook andere plannen hadden, naar huis te gaan. Na een gigantisch lange busrit kwamen we thuis aan.
Daar hebben we lekker rustig aangedaan, een lekkere douche genomen en toen zijn we op weg gegaan naar Boudha om te lunchen. We gingen naar het restaurant waar we afgelopen donderdag ook met Umesh gezeten hadden, Maya. Heerlijk geluncht en heel lang lekker daar geloungd, echt een lekkere rustdag. Op de terugweg zijn we nog even in Giopati gestopt. Lianne wilde als souvenir een Nepelees stoeltje aanschaffen en we moesten nog even wat boodschappen doen. Mama had Dahl-Bath gemaakt en hierdoor konden we met goed gevulde buikjes onze bedjes in.
Dag 44 – Maandag 26 mei
Vandaag hebben we wederom voordat we bij het center aankwamen fruit gekocht. De directrice gaf aan een intakegesprek te gaan houden en omdat wij een tijd geleden aan hadden gegeven dat wij graag hierbij aanwezig zouden willen zijn, nodigde zij ons hierbij uit. Het intakegesprek werd in de fysioruimte gehouden bij allerlei andere kinderen die daar fysiotherapie kregen of lagen (veel kinderen worden vast opgehaald, terwijl ze daar dan nog moeten wachten). Het gesprek ging vooral over de lichamelijke toestand van het kind. De mentale toestand werd niet getoetst/bekeken, omdat zijn lichamelijke conditie enorm slecht is. Deze jongen is 12 jaar oud, is spastisch en heeft epilepsie. Gevraagd werd naar zijn kunnen en zijn moeder gaf hierop antwoord, dit antwoord werd niet in twijfel getrokken en opgeschreven. Hij is totaal afhankelijk van zijn ouders, maar kan wel aangeven wanneer hij bijvoorbeeld naar de wc of naar buiten wil. De conclusie van het gesprek was dat hij te slecht was voor deze school en dat hij geen onderwijs krijgt, ook al kan hij dat mentaal wel aan. Doordat zijn lichaam zo vast zit, kan hij niet zitten en dat is een criterium voor onderwijs hier. De kinderen moeten kunnen zitten. Omdat deze jongen ook al zo oud is, kan dit niet meer veranderd worden en wordt de hoop dus eigenlijk opgegeven. Advies voor de ouders is de jongen fysiotherapie geven, zodat zijn spieren losser kunnen worden, maar waarschijnlijk overlijdt deze jongen vroeg, aldus de directrice. Verder staat er op maandag de knutselactiviteit gepland. Van de vijf kinderen op het papier waren vandaag maar drie kinderen aanwezig. Dit waren drie meiden van 12 jaar en ouder met een hele lage intelligentie. Het papier, scharen, kleuren etc. hadden wij van te voren boven vast klaargezet en met de meiden liepen we hier naartoe. We hebben ons vooral gericht op makkelijke activiteiten zoals het vouwen van een vliegtuigje en het maken van een lamp. Je ziet dat zij de context niet begrijpen en de communicatie was lastig, aangezien zij niet goed Engels spreken. Uiteindelijk werd een opdracht bedacht waarop ze alle drie een papier kregen met hierop een grote cirkel met daarin een kleine cirkel geplakt. We vroegen aan een docente of ze de opdracht wilde vertalen voor ons en de opdracht was dat zij hetzelfde moesten doen, maar dan met een vierkant, driehoek en een rechthoek. Je zag dat ze het lastig vonden en zelfs dit was (te) hoog gegrepen, maar met veel hulp van ons en voorbeelden, lukte het ze alle drie. Je zag ze alle drie met een glimlach op hun gezicht en hierdoor krijg je wel het idee dat je goed met iets bezig bent, al snappen ze de bedoeling niet helemaal. Verder hadden we zaterdag dienbladen gekocht en die hebben we vandaag met het serveren van het drinken en het fruit gebruikt. Het verliep nu sneller en voor ons was het een stuk makkelijker om zo van klas naar klas te lopen.
Dag 45 – Dinsdag 27 mei
We hebben les gegeven aan groep drie en individuele groepen. Omdat we ons afvroegen of de docente wel bewust was van ons programma hebben we eerst een tijd met haar overlegd wanneer we konden komen. Dit was wat later op de dag, dus eerst konden we twee andere kinderen les geven. We hadden voor vandaag geen les voorbereid, omdat we wederom de klok wilden gaan doen. De twee kinderen namen we apart en legden de klok uit. Het niveau was erg laag en zij hadden geen verstand van de klok. De eerste opdracht was de cijfers in te vullen op een lege klok. Bij de een ging dit echt niet en bij de ander ging dit wel makkelijk. Het verschil was dus ook wel groot tussen de twee kinderen. Uiteindelijk hebben we een andere opdracht gemaakt, namelijk dat het rondje om de 1 rood moest worden gekleurd, 2 blauw, etc. Dit ging uiteindelijk wel goed. Na deze opdracht brachten we de kinderen weer terug naar hun klas. Nu konden we de groep les geven. Deze kinderen waren tussen de 7 en 11 jaar oud. We wilden eerst de eerste opdracht doen, alleen al snel bleek dit voor sommige kinderen niet mogelijk. Vier kinderen konden alleen maar tot cijfer 4 schrijven. Dus we besloten de kleuropdracht te doen, die Lianne hiervoor had gemaakt bij de vorige twee kinderen. Na 15 minuten waren we nog maar met twee kinderen over. De rest van de kinderen was naar buiten en de docente hield ze niet tegen. Het niveau verschil tussen de kinderen uit een klas is ontzettend groot. Een van de laatste twee jongens wilde zelfs de volgende opdracht maken, die hij na wat hulp ook gewoon kon invullen. Na deze klas hadden we nog twee jongens met wie we aan de slag gingen. Ook hierbij was de kleuropdracht genoeg en voldoende voor hun niveau. Als het schrijven van de eigen naam al niet gaat, is een klok invullen al helemaal lastig, al helemaal in een land waar tijd geen rol speelt. Deze dag leek dus voor ons een beetje tegen te vallen, het niveau viel ontzettend tegen. We hebben ons goed staande gehouden door ter plekke die tekenopdracht te bedenken en hierdoor leren de kinderen toch hoe de klok werkt en ze leren tellen in het Engels. Na de lessen zijn we rond gegaan met het drinken en we merken dat de kinderen bijvoorbeeld tijdens de lunch zelf ook water pakken. Dit is een goed teken, ze komen op voor zichzelf wanneer ze dorst hebben. Het probleem is alleen bij de kinderen die dit niet zelf kunnen. Zij kunnen niet goed laten weten dat zij dorst hebben en anders wordt er helemaal geen aandacht aan besteedt. Anders moeten de kinderen naar de wc… Ja. goh… Liever dat dan uitdroging denk ik dan.
Vandaag zou Victor van zijn trekking ‘thuis’ komen, alleen tijdens de Dahl-Bath maaltijd was hij nog steeds niet gearriveerd. . Bleek dat hij ergens onderweg vast zat met de jeep en dat ze ergens moesten overnachten. De chauffeur gaf aan de rit niet helemaal naar Kathmandu af te kunnen maken, dus sliepen ze ergens in een Nepalees dorp. Aan de telefoon kwam Victor nogal geïrriteerd en chagrijnig over, omdat de reis nu nog langer zou duren. Maar uiteindelijk zou hij liever dit willen dan midden in de nacht een ongeluk krijgen omdat de chauffeur te moe is.
Dag 46 - Woensdag 28 mei
Woensdag hadden we afgesproken om niet naar stage te gaan, maar voor onszelf te werken. We besloten dit te doen in een heerlijke loungebar met heerlijk eten in Boudha, genaamd: Maya. Ja, waar we vaker hebben gezeten. We zijn bezig geweest met de presentatie, de les voor vrijdag en andere dingen. Een goed excuus om mezelf op wat lekkers te trakteren had ik vandaag wel: mijn oom is vandaag getrouwd! Naast eten hebben we ook over Thailand nagedacht. Wat zullen we nou doen? Wel of niet, misschien een ander land of toch langer in Nepal blijven? We besloten de organisatie te mailen over onze vragen. Na de wereldkaart te hebben geraadpleegd, hebben we een top drie van landen gemaakt waar we anders wel acht dagen wilden vertoeven: Maleisië, Cambodja of Vietnam. We vroegen ons af of we onze vlucht niet konden om boeken via een van deze landen, dus ook dat hebben we maar meteen even gevraagd. Voor de les van vrijdag hadden we bedacht dat we de verschillende kleuren in het Nepali en in het Engels wilden hebben voor de kinderen, maar wij kunnen natuurlijk geen Nepali. Het personeel riep meteen de bazin erbij en zij heeft ons geholpen met de vertalingen. Intussen zijn we al bekenden voor het personeel, want we komen hier regelmatig de laatste tijd. Net alsof we geld te veel hebben of iets. Nadat de lessen voorbereid waren gingen we naar het internetcafé om te printen en te plastificeren. Victor bleek thuis te zijn, het was gezellig hem weer te spreken en om zijn verhalen te horen. Zo’n trekking door de bergen lijkt me ook wel ontzettend vet hoor! Jammer genoeg is dat nu niet meer mogelijk..
Dag 47 – Donderdag 29 mei
Vandaag was het weer holiday dus Lianne en ik waren vrij van stage. Wel hadden de docenten vandaag een opleiding dag in het center en vroegen ze of wij ook kwamen. Dit zou om half 1 ongeveer beginnen tot een uur of 4 en daarna zouden we gaan BBQ-en met de hele staff. Ann wilde vandaag naar Thamel om de laatste souvenirs te kopen, dus na het ontbijt gingen we richting Thamel. Mooi makkelijk, Ann had al haar souvenirs bij één kraampje uitgezocht zodat ze goed over de prijs kon onderhandelen. Daarna was het tijd voor henna. Je vindt niet echt winkeltjes waar je henna kunt laten zetten, normaal gesproken moeten mensen je op straat daarvoor aanspreken. In een winkeltje waar ze dingen van papier verkopen (speciaal papier uit het Himalaya gebergte) vroegen we aan een vrouw of zij wist waar wij henna konden laten zetten. Dat wist ze wel! Ze riep naar een jongen, die op zijn beurt in een steegje verdween. Hij kwam later aanlopen met een ander vrouwtje en zij kon henna zetten. Midden in het winkeltje waar we waren, werd een stoeltje neergezet en 2 minuten later zat Ann haar voet onder de henna. Het vrouwtje kon echt gigantisch snel met de henna figuurtjes maken, al moet ik eerlijk bekennen dat sommige stukjes wel een beetje slordig gedaan zijn. Ik liet het na Ann ook op mijn rechtervoet zetten. Deze henna blijft twee weken ongeveer zitten en daarna verdwijnt het. ik denk dat ik het na twee weken ook wel zat ben, ik ben ook echt geen persoon voor een tatoeage blijkt maar weer. De henna had een half uur nodig om in te trekken, dus daar liepen Ann en ik; op onze blote voetjes over de hete tegels. Op naar het buspark, want we moesten naar stage toe als we daar op tijd wilden verschijnen. Toen we het center binnenliepen, ik nog steeds op blote voeten) was de presentatie al begonnen. Het was wel interessant om hierbij aanwezig te zijn, maar op het eind werden onze oogjes toch wel een beetje zwaar. We verstonden er niks van, het was allemaal in het Nepali. Hij gaf gelukkig veel voorbeelden, waarvoor hij een kind gebruikte en zo wisten wij een beetje waar het over ging. Het ging vooral over het omgaan met blinde kinderen. Nadat de presentatie afgelopen was, waren de mannen bezig met het opstoken van een vuurtje voor de BBQ. Tijdens de presentatie waren drie kinderen aanwezig in het center, de zoon van de directie en twee leerlingen. Eén daarvan fungeerde de hele presentatie als blinde en werd als voorbeeld genomen. De andere jongen was, zo bleek later, aanwezig omdat hij een wees was. Ik weet niet precies hoe het zit, maar bij het center hoort een weeshuis of opvang. Op dit moment is deze gesloten en heeft hij geen huis. Omdat de meeste docenten weinig Engels kunnen spreken, richtte ik me vooral op de kinderen en heb heerlijk met ze gespeeld. Totdat we geroepen werden voor de BBQ, het vlees was klaar! En of het klaar was, zo ongeveer grijs/zwart was het.. Het was lekker om weer eens varkensvlees te eten en het was wel gezellig met de hele staff. Zo zie je de docenten eens op een andere manier en niet alleen maar met die kinderen. Na het eten werden er nog ontzettend veel foto’s genomen van iedereen en uiteraard hoorden wij daar ook bij. Ook leuk voor ons dat wij een foto hebben van alle leden van het center! Omdat wij hadden afgesproken met Ann in Thamel, gaf ik aan dat wij weggingen. Dat bleek het startsein te zijn, want opeens durfden meer mensen te zeggen dat ze weg moesten. Het leek alsof ze net zolang hadden gewacht totdat iemand anders het voortouw zou nemen. Uiteindelijk had flink geregeld en was alles helemaal zeik en zeik nat. Het zorgde voor hele vieze voeten en een vieze broek door het lopen op slippers. Een laatste keer hebben we door Thamel gelopen, voordat we bij la dolca vita neerploften om een hapje te eten. Heerlijke lasagne hadden ze daar! Verder was de bediening enorm snel, wanneer je je laatste hap nog in je mond had, hadden ze je bord al weggehaald. Verder waren ze wel erg vriendelijk en zij gaven aan na het werk (het ging om 22 uur (AL) dicht) te gaan poolen bij het café Tom & Jerry. Dat leek ons wel wat en na het dessert, stond daar ons een cocktailtje te wachten. Het was enorm gezellig en Ann en ik besloten te gaan poolen! Er waren ook veel locals aanwezig en we besloten daarna twee tegen twee te spelen. Beide met een Nepalese boy. Natuurlijk stonden wij voor schut bij deze mannen, want zij waren aardig goed in het spelletje pool. Ik bedoel ik ben maar een amateur die dat zo af en toe doet. Naar mate de avond vorderde kwamen er steeds meer mensen bij en het was een en al gezelligheid. We besloten, omdat het de laatste avond van Ann was, toch maar even een club te bezoeken. Ann en ik waren beide op slippers en dat danst voor geen meter, dus dat werd heerlijk op blote voetjes. Het viel me op dat er helemaal geen glas of andere rotzooi op de grond lag! Daar zouden wij nog eens iets van kunnen leren! Toen de club dicht ging (3 uur) was er nog een afterparty in een hotel. Maar aangezien we de drankjes zelf moesten betalen en we heel stil moesten zijn omdat iedereen sliep besloten we het toch maar over te slaan. Na een avond alleen maar te hebben gelachen, besloten we toch maar een taxi naar huis te nemen en heerlijk ons bed in te duiken. Het zou een kort nachtje worden.. Morgen moest er gewoon weer les gegeven worden!
Dag 48 – Vrijdag 30 mei
Na een kort nachtje moest er weer gewerkt worden. We hebben wederom les gegeven. De eerste groep (een groep van kinderen rond de 12 jaar oud, met waarschijnlijk de beste intelligentie) hebben we Engelse les gegeven. Het ging over familieleden, bezittelijk/persoonlijk voornaam woord en een paar standaard zinnen zoals: hoe oud ben jij? Hoe gaat het met jou? etc. De les ging ontzettend goed en het niveau was precies goed. Je zag dat de kinderen wilden leren en het ook echt leuk vonden als ze iets goed hadden gedaan, ze hadden verscheidene keren leermomenten. Een meisje uit die klas spreekt goed Engels en voor haar was het misschien een beetje saai, alleen zij hielp ons met het vertalen in het Nepali, aangezien de docente weg was gegaan. De andere les was voor de meisjesklas. Hiervoor hadden we kleuren en vormen geprint en de Engelse benaming geschreven bij het plaatje. De docente van deze klas hielp ons goed mee en nam het zo wat over. Zij liet de plaatjes zien en legde de kinderen uit wat het was en hoe je het in het Engels uitsprak. Daarna hadden we als opdracht voor de kinderen dat ze allemaal een leeg papier kregen en hier op moesten tekenen wat wij tegen ze zeiden. Wij wilden dan alleen de Engelse benaming zeggen van een vorm en een kleur, alleen dit was te hoog gegrepen. Het bleek dat ze de plaatjes nodig hadden om de vorm te kunnen tekenen en zelfs dan ging het soms al niet goed. De kleuren gingen redelijk, maar op een gegeven moment werd er maar gewoon een potlood aangegeven. De kinderen vonden het wel enorm leuk en je zag ze echt lachen wanneer je ze een complimentje gaf.
De laatste Dahl-Bath maaltijd voor Ann was een feit. Ze zou morgenochtend om 8 uur wegvliegen, terug naar België na een avontuur van 4 maanden hier in Nepal. Ze was klaar om naar huis te gaan, maar zou het niet erg hebben gevonden nog langer te blijven. Omdat de taxi om 5 uur voor het huis zou staan, is ze op tijd gaan slapen en Lianne ook. Victor en ik besloten nog een film (Into the blue) te kijken met alle lichten uit, cola en chips op minimale afstand en het geluid hard. Natuurlijk viel de stroom uit en moesten we een half uur wachten voordat we verder konden met de film, maar dit zorgde voor douchetijd. Dus zo heb ik het half uurtje goed weten in te vullen.
Dag 49 – Zaterdag 31 mei
Om kwart voor vijf ging mijn wekker. Ik wilde toch nog even goed afscheid nemen van Ann. Lianne had besloten mee te gaan naar het vliegveld, dus die was zich ook al aan het klaarmaken. Na voor het laatst afscheid te hebben genomen, ben ik m’n bedje weer ingedoken want ik kon nog slapen tot half 9. Tijdens het ontbijt was het gek. Victor was er wel, maar ook weer niet. Hij had voor zichzelf besloten deze dag de hele dag stil te zijn. Het leek hem een enorme uitdaging en wilde deze graag aangaan. Met gebaren en gehum konden we dan toch een klein gesprekje voeren, maar verder was het aardig rustig. Rond twee uur besloten we te gaan lunchen in (waar kan het ook anders) Boudha. In het busje naar Boudha was verspreking nummer één voor Victor een feit. Zijn mobiel viel uit het busje, dus dat was wel een verspreking waard. Aangezien het een speciale dag voor Victor is door het stil zijn, mocht hij kiezen waar we gingen eten. Het werd de burger point. Heerlijk! Daarna een lekkere koffie gedronken bij Maya. Alhoewel, we zaten bij Maya maar toen we onze bestelling hadden gedaan, zagen we een bediende weglopen. Even later kwam ze terug met een dienblad vol met koffie, dus ik denk dat zij het ergens anders laten maken. Hierna zijn we naar een groot shopping center in Boudha geweest om spullen voor het center te kopen. Na lang zoeken, hadden we gevonden wat we zochten, namelijk handdoeken en boardmarkers. Ook hebben we meteen een kleinigheidje voor Gelu en mama meegenomen (baby-kleertjes). In de avond hebben we lekkere Dahl-Bath gegeten en heb ik een heerlijke jankfilm gekeken, namelijk: letters to god.
Ik merk dat ook bij mij het aftellen is begonnen, de laatste dagen worden volgepland en de tijd echt nog sneller voorbij gaat als dat het al deed. Over 15 nachtjes zit ik in het vliegtuig naar Thailand (als het goed is) en over dikke drie weken ben ik alweer thuis.. Dan is het avontuur Nepal al weer ten einde en kan ik het van mijn To do list afstrepen. Op naar andere landen en werelddelen, haha!
Heel veel liefs,
Lotte
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
