De eerste week als Nepalees
Door: Lotte Winters
Blijf op de hoogte en volg Lotte
30 April 2014 | Nepal, Kathmandu
Blog nummer 3 plaats ik alweer op deze site. Intussen zitten we hier twee weken. De afgelopen week hebben we geleefd, zoals een Nepalees met een baan. Op staan, naar stage, naar huis, chillen, eten en slapen om het maar even makkelijk en kort te zeggen. Donderdag waren we vrij, want het was een nationale feestdag. Hier hebben we uiteraard gebruik van gemaakt en zijn samen met Victor er tussen uit geweest! Zaterdag was iedereen vrij, dus ook deze dag zijn we weg geweest. Nu ook met Ann en Elke en het was een hele gezellige dag. De rest van de dagen zijn we naar stage geweest en hier zal ik best uitgebreid over vertellen. Voor mezelf vind ik het ook leuk om precies te weten wat ik elke dag hier in Nepal heb gedaan en dit zet ik dus op het blog. Soms kan het dus een beetje uitgebreid zijn of dubbelop, maar ik ga het niet weer controleren of nalezen haha (:
Leuk dag jullie in ieder geval mijn blog willen lezen! Ik hoop echt dat ik binnenkort foto's online kan zetten. Voor nu heb ik een paar foto's op mijn facebookaccount staan! Dus daar zou je al even kunnen kijken!
Veel leesplezier haha (: Ik geniet hier in ieder geval nog steeds volop!
Maandag 21 april
Het ontbijtje was vandaag yoghurt, muesli, stukjes fruit en brood met jam/honing/pindakaas. Na ons buikje rond te hebben gegeten, gingen we op weg. Gelu ging vandaag mee met de bus, zodat hij ons kon laten zien waar we moeten opstappen en waar we moeten uitstappen. De mensen staan gewoon langs de weg te wachten op een busje en wanneer een busje arriveert stappen ze in, als de bestemming overeen komt met hun eigen bestemming. De busjes komen zo goed als vol aangereden en half naar buiten hangend schreeuwt een jongeman de bestemming van het busje. Als niemand reageert, rijden ze door, wel een reactie, dan stopt die. De bestemmingen zijn belangrijk om te weten en we hebben Gelu de bestemmingen maar even laten opschrijven, zodat we het te allen tijde bij ons hebben.. Voordat we in de verkeerde bus stappen, haha. Dit keer was het natuurlijk een overvolle bus en Lianne Gelu en ik konden nog net zitten tussen de mensen in. Een halte later kwamen er nog meer mensen bij in en die stonden half hangend en half over de anderen heen gebogen in het busje. De mensen kunnen ook niet rechtop staan, want het zijn vaak niet van die grote bussen, zoals wij die kennen. Na een hele tijd in de file te hebben gestaan kwamen we aan op de plek waar we moeten overstappen. We moeten altijd de bruine bus pakken heeft Gelu ons uitgelegd. Meestal is deze bus redelijk leeg, gelukkig, dus een fijne zitplaats is aanwezig. Bij het kinderziekenhuis stapten we uit, normaal zouden we nog een stukje langer in de bus kunnen blijven zitten, maar Gelu wilde ons nu de plek laten zien waar we voor de terugweg in moeten stappen. Nadat dit duidelijk was geworden, kwamen we rond 11 uur aan bij het centrum en verliet Gelu ons. Het plan vandaag was om een plan te maken voor de komende weken, waar gaan we ons op focussen. Een vrouw die goed Engels sprak legde uit dat zij veel werkte buiten het centrum, maar wel een hoge piet hier was. Ze gaf aan dat we ongeveer over een uurtje wel even in het kantoor konden afspreken om te bespreken wat wij voor het centrum kunnen betekenen. Prima, in de tussentijd hebben we wederom met de kinderen gespeeld. De klas waar ik gisteren ook veel was, spreekt mij nog steeds wel heel erg aan en daar ben ik veel te vinden. Ook de klas met de allerkleinsten (rond de drie/vier jaar) vind ik echt leuk. Vooral een meisje (ik dacht eerst dat het een jongetje was) trekt heel erg mijn aandacht en deze geniet er ook echt van. Ze wil altijd heel graag dat je tegenover haar gaat zitten en ze zingt heel lief altijd Nepalese liedjes. Toen ik voor haar zat, zat ze meteen met haar vingers aan mijn lippen, want ik had rode lippenstift op. Daarna wreef ze het over haar eigen lippen, haha ze wilde ook rode lippen. Op een gegeven moment begon een jongetje te sukkelen in de klas, aan mij werd gevraagd of ik even buiten met hem wilde lopen/spelen. Hij vond het echt heel leuk toen ik een soort van kiekeboe deed. Na een tijdje bracht ik hem weer naar binnen en ja hoor, voor de rest zat hij de hele tijd in zo’n stoel.. Echt niet te geloven, die kinderen vervelen zich dood de hele dag en doen elke dag dezelfde spelletjes. De basisdingen worden zo goed als aangeleerd (tellen, het alfabet, onderscheid cirkel, vierkant, driehoek etc. maar daar blijft het wel een beetje bij).
Toen ik bij de allerkleinsten in de klas stapten, kwam er meteen een jongetje naar me toegelopen met het syndroom van down. Ik zat op mijn hurken en hij beklom mij zo ongeveer met een hele grote glimlach op zijn gezicht. Dat zijn zeker weten de leuke dingen hier! Ik vermaak me prima met die kinderen en vind het echt het leukst om ze aandacht te geven. Na een dik uurtje werd ik geroepen door een andere docente of we even naar het kantoor wilden komen. De vrouw was teruggekeerd van haar opdracht en we zaten in het kantoor met de directeur, die vrouw dus en een andere docente. De docenten kunnen echt slecht Engels en dat is wel een belemmering in de communicatie. Alleen de directeur, die vrouw en Sem spreken wel goed Engels. We hadden het over ons plan, wat wilden we hier eigenlijk gaan doen? We zeiden dat het inderdaad lastig was om dat zo een twee drie te bedenken, maar dat we ons wel willen richten op de kinderen met autisme. De docente had alle namen van de kinderen met autisme opgeschreven, zodat we een idee kregen. Verder spraken we af dat we een plan van aanpak zouden maken en wanneer dat af zou zijn, zullen we het bekend maken bij hun. We hebben in Nederland al plannen opgesteld, alleen hier is het toch zo anders dan verwacht dat we daar eigenlijk niks aan hebben. De docente liet ons na het gesprek meteen alle kinderen even zien, niet dat ik meteen kan onthouden wie wie is, maar oke. Aangekomen bij het tweede lokaal (de kinderen komen uit verschillende klassen, die wij willen begeleiden), trok een jongetje van zeven jaar (ook autistisch) me mee naar buiten, richting het music therapy hok. Hierin vind je een gitaar en twee trommels en hij vond het geweldig om daar op te slaan, te kloppen en te bonzen. Hij hield zijn oor best wel dicht bij het instrument, dus het zal me niks verbazen als hij een minder gehoor heeft. Na een tijdje daar te hebben gezeten nam ik hem mee, terug naar zijn lokaal. Ik moest hem optillen, want hij wilde niet meer terug. Dat is best aangrijpend om te voelen, dat zo’n jongetje zich helemaal aan je vast klampt, omdat hij niet meer terug wil naar zijn lokaal.. Ook zag je verscheidene keren dat de kinderen bang zijn dat ze worden geslagen. Als je per ongeluk een snelle beweging met je arm maakt, dan duiken ze al meteen weg. Daar schrik je zelf ook best wel van, omdat je ze natuurlijk nooit zou slaan.. Ook lijkt het alsof ze echt de hele tijd tegen die kinderen schreeuwen! Nu weet ik niet precies wat ze zeggen en of ze daadwerkelijk tegen de kinderen schreeuwen. Als mensen op straat al met elkaar praten, denk ik soms al dat ze tegen elkaar schreeuwen, dus dat is misschien ook wel de manier van praten. Maar toch denk ik dat er wel geschreeuwd wordt, vooral als er niet geluisterd wordt. Ook wordt de hele tijd aan de kinderen getrokken, je moet dit doen, je moet hier staan, je moet zo doen, als je het niet snapt wordt je gewoon op je plaats neergezet en als je aan de beurt bent, wordt je weer gepakt. Het is echt vermoeiend om alleen al te zien en waarschijnlijk ook wel frustrerend voor de kinderen. Alles wat ze doen is vastgelegd door de docenten en dat moeten zij altijd maar doen. Het lijkt alsof de docenten zich hier meer richten op de zorgtaken dan echt op de ontwikkelingstaken. Ze lijken meer belang te hechten aan de verzorging van de kinderen dan echt aan het verbeteren/vergroten van de ontwikkeling van de kinderen. Volgens mij vinden ze dat allemaal wel prima en boeit het ze ook niet echt zo. Stom.. vooral als je weet dat veel van die kinderen nog heel wat jaar in het center te vinden zijn en ze hier zo weinig uitdaging krijgen.
De kinderen worden rond half drie allemaal weer in de busjes geladen en ze worden allemaal thuis afgezet. Eén van de busjes stopt ook bij het punt waar wij normaal uitstappen, dus we kunnen ook met het busje mee. We kozen ervoor om hier meteen maar gebruik van te maken. Het was een gezellige reis met de kinderen en natuurlijk een gehobbel. Veel gezien onderweg, toch wel weer iets waar je niet zo snel zelf heen zal gaan waarschijnlijk. Veel foto’s gemaakt en ook van de kinderen. Ik zat op het laatst naast een jongen van zo’n 14 jaar oud denk ik. Hij noemt me altijd: Miss. Hij wilde graag zijn naam opschrijven in min mapje en hij wilde ook graag foto’s van ons samen. Het is echt een hele lieve jongen en hij is volgens mij vooral lichamelijk gehandicapt, hij heeft iets moeite met lopen. Hij houdt wel van een grapje en hij geeft zelfs kusjes op mijn handen en volgens mij waardeert hij ons wel heel erg. Ongeveer op de helft hadden we even een stop. Water werd op de motor gegooid, zodat deze zou afkoelen. Zo erg was die weg dus naar al die huizen van die kinderen. Echt van hot naar her. Na veel kinderen afgezet te hebben, stopte het busje ook bij onze ‘halte’ dus hielden we het weer voor gezien. De kinderen zijn super lief, alleen is rust aan je hoofd ook wel even lekker. De rest van de dag en avond waren lekker relaxed. Alleen begon het toch te regenen ’s avonds! Het hagelde zelfsHeerlijk eten gemaakt door mama en om 21.00 uur hadden we weer even internet. Verder prima vermaakt, lekker rustig aangedaan en vroeg gaan slapen. I love it!
Dinsdag 22 april
Om half 8 werd ik al wakker door de muziek, een bruiloft achter ons huis. Voor het huis was een bandje die continu muziek aan het spelen was en zij bleven de hele dag bij het huis. Wel leuke muziek, maar na een tijd wordt het wel een beetje eentonig. Wel grappig om hier die andere instrumenten eens te zien. vanaf het balkon keken wij (Ann, Lianne en ik) gedurende een liedje naar de muziekkanten. Zij vonden het op hun beurt weer leuk dat we keken.
Op de stage heb ik tot ongeveer half één gespeeld met de kinderen. Bij de kleuters vroeg de docente of ik de jongetjes wilde helpen. Ik zat tussen twee jongetjes in waarvan één met het syndroom van down en ik weet niet precies wat die ander heeft. Ze vonden het fijn dat ik hun hand wilde vasthouden en zo met hem de letter A schreef op het papier. Op het eind lukte het ze nog steeds niet alleen, alleen onder begeleiding van mij. Het jongetje zonder down vond het zo leuk als het goed ging dat hij ging klappen, geluid maakte, met zijn lichaam schokte en vooral glimlachte. Mijn hart smelt daardoor. Na daar een tijdje mee bezig te zijn geweest, gingen Lianne en ik in het kantoor aan de slag met ons plan. Ook hadden we zelf brood meegenomen met chocopasta, voor de lunch. Dus dat was helemaal top. Op de lijst stonden zo ongeveer 16 namen van kinderen met autisme en van alle 16 hebben we de individuele behandelplannen ingekeken. Hierin staan ook doelen verwerkt waar de docenten, als het goed is, dit jaar mee aan de slag gaan. Zo staat er bij een paar kinderen dat ze moeten leren om met meerdere mensen te spelen, sommigen beginnen echt nog met de basiswoorden te moeten oefenen of bijvoorbeeld het luisteren naar een fragment en daar later vragen over beantwoorden. Heel verschillend dus, maar niet perse voor autisme. We zijn die plannen een beetje gaan doorlopen en de belangrijke punten, voor ons, hebben we eruit gepikt en opgeschreven. Om half drie hebben we meegeholpen om de kinderen heel in het goede busje te krijgen en hebben we nog even gekletst met een paar kinderen. We besloten nu zelf maar met de bus naar huis te gaan, omdat onze bus minder lang over de reis doet dan het busje met de kinderen. Onze instap ’halte’ is bij het kinderziekenhuis en we besloten even een kijkje binnen te nemen. Echt ouderwets en armoedig! Niet te geloven… Echt zo ver dat ze achterlopen, niet normaal. We konden jammer genoeg niet heel veel zien, voor alle raampjes hing wel een gordijn of iets, maar we hebben een beetje een idee gekregen. In het busje zat een bankje voor ons een vrouw met waarschijnlijk haar dochter (aan het gebit te zien), zij draaide zich echt om en keek ons de hele tijd recht aan. Op een gegeven moment stapten zij uit en zaten er drie moeders met een baby in het busje. Ze begonnen alle drie enorm te brullen en op een gegeven moment kregen ze alle drie de borst. Best wel een gek verhaal, ze ontbloten hun borst midden in zo’n busje, terwijl ze normaal hun lichaam zoveel mogelijk bedekken. De kinderen waren in ieder geval stil en het laatste deel van de rit heerste er rust.
Bij thuiskomst was de band nog steeds aanwezig voor het huis en maakten we het schouwspel mee dat het bruidspaar aagearriveerd was. Muziek, dans, mooi geklede mensen en een mooi versierde auto kwamen aanlopen/rijden en uiteindelijk stapte het stel uit. Je kon het gezicht van de bruid niet goed zien, alleen het pasgetrouwde stel leek niet echt blij. Wij stonden met z’n drieën op het balkon te kijken en op een gegeven moment zei Gelu tegen ons dat we ‘als buren’ gewoon naar de bruiloft konden gaan. We durfden eigenlijk niet zo heel goed, want ja, wat hebben wij daar nou te zoeken. Toch uiteindelijk maar naar het huis gegaan en meteen toen de mensen ons zagen, werden we helemaal naar voren geleidt. We stonden vooraan, tussen de kleine kinderen, om van dicht bij het ritueel mee te maken. De man en de vrouw zaten in een stoel en andere meiden hielden een schaal vast waarop ze iets aanstaken en ze gaven het echtpaar een rode stip. Ik heb het paar geen een keer zien lachen, misschien was het een uithuwelijking. Het meisje was in ieder geval 21 en de jongen 23 jaar volgens mij. Daarna werd het echtpaar stukjes banaan gevoerd en verdween het echtpaar uiteindelijk naar binnen. Ondertussen hadden wij de belangstelling van wat jongeren gevonden en moesten we met ze dansen. Stilstaan was er niet bij, dansen was een must. De jongeren vroegen natuurlijk waar we vandaan kwamen en wat we hier deden en uiteindelijk vonden ze het leuk om met ons te dansen. De beweging met de heupen en met de armen omhoog en sierlijke bewegingen maken was favoriet. We stonden midden in de belangstelling en zelfs de oudere vrouwen wilden met ons dansen. We voelden ons wel een beetje aangekeken en belangrijk, maar ook indringers en een beetje bezwaard. We gaan even bij een bruiloft kijken en meteen staan wij in het teken van die twee uur dat wij aanwezig waren in plaats van het pas getrouwde stel.
Doordat we zo lang bij het feest waren gebleven, had ‘mama’ nog geen aanstalten gemaakt voor het eten. Het duurde uiteindelijk nog wel een tijdje en rond half 9 starten we met het diner.
Woensdag 23 april
Om 9 uur was het ontbijtje klaar. Dit keer hadden we cornflakes met stukjes fruit en warme melk, pannenkoeken, een gebakken ei en natuurlijk melkthee. De melkthee kan ik intussen al steeds meer waarderen. Begin het zelfs echt lekker te vinden. We hebben Gelu even gevraagd hoe dat zit met een homestay trekking en een reisje naar Chitwan en Pokhera. Misschien willen we een homestay trekking doen van een paar dagen. Als het goed is ga je dan langs bij mensen die echt nog armzalig wonen en blijf je bij hun slapen en help je mee met wat ze daar doen, bv manden maken. Het reisje naar Chitwan en Pokhera lijkt me echt super vet. Ann heeft het ook gedaan en zij is er erg positief over. Waarschijnlijk gaan we dit over vier weken doen en gaat Victor ook met ons mee. De reis was wederom prima te doen en we zijn heel aangekomen bij het center. Bij het center heb ik vooral bij de echte kleintjes gekeken vandaag. Ik liep daar naar binnen en het jongetje van gisteren was blij me te zien. Het is een heel lief jongetje, hij staart echt heel veel voor zich uit en als hij ziet dat je glimlacht, glimlacht hij ook hardop en zijn lichaam beweegt dan ook heel erg mee. Na even in de klas te hebben gezeten en hem en een jongetje met het syndroom van down te hebben geholpen met de U te leren (dus samen met hun de vorm van de U te schrijven), gaf de docente aan dat ik ook wel één op één met de kinderen in het kamertje ernaast aan het werk mocht gaan. Ik heb eerst het eerste jongetje meegenomen. Ik nam hem mee naar een kamertje waar je dus ‘privacy’ hebt. Nou niet dus, de hele tijd lopen mensen in en uit en dat is dus wel irritant. Ik had zelf nog papier en van die markeerstiften mee die erg interessant voor hem waren. Ik heb hem van één tot tien leren tellen in het Engels en gebruikte hier de stiften maar ook mijn handen mee. Hij kon het tegelijk met mij zeggen, maar alleen of gewoon een random getal kon hij niet begrijpen. Hij heeft heel veel gelachen en als je hem complimentjes geeft schokt zijn hele lichaam van blijdschap. Na deze jongen had ik het jongetje met het syndroom van down apart genomen. Hij snapt alles wat je zegt (in het Nepali), maar hij kan zelf niet goed spreken. Ik moest vooral met hem schrijfoefeningen doen. Nou niet dus, dat kind is zo snel afgeleid als ik weet niet wat. Vooral toen Lianne met een ander kindje in het zelfde kamertje kwam zitten was de concentratie ver te zoeken. Heb hem maar een beetje laten tekenen en daarna weer naar de klas gebracht. Die jongen is echt een klauteraar. Als je op een laag stoeltje zit, klautert hij zo op je zodat hij op je schoot zit. Hij zat de hele tijd aan mijn borst en wilde bij m’n shirt inkijken, dus dat was wel minder prettig, maar zo leer je toch ook wel streng zijn. Na deze jongen nam ik een ander jongetje mee. Hij trok maandag ook al mee naar buiten en vandaag deed hij dat weer. Recht naar het hokje met ‘music therapy’ op de deur. In het hokje lagen twee jongens te chillen een muziekje op, waarschijnlijk twee van die buschauffeurs. Ze bleven ook liggen terwijl wij daar ook gingen zitten. Er zijn twee trommels en een gitaar te vinden en hij vindt het helemaal geweldig om geluid te maken. Hij trommelt of tikt overal op en dan doet hij zijn oor zo dicht mogelijk bij waar het geluid vandaan komt. Het lijkt een beetje alsof hij slechthorend is. Verder is het een onderzoekend kind en kijkt hij echt heel nadenkend rond. Ik zou weleens willen weten wat er in dat koppie rond gaat. Na het muziek hok heb ik hem nog even meegenomen naar het andere kamertje, waar ik ook met die andere twee gezeten had. We kregen blokken mee, maar ik heb hem vooral laten rondneuzen en heb hem zijn gang laten gaan. Hij vond het heerlijk. Na een tijdje heb ik hem nog even laten schommelen (hij wilde meteen weer naar het muziek hok). Daarna weer naar de klas gebracht. Daar waren de docenten allemaal foto’s aan het maken van de hele groep. Best wel vreemd en ze deden het ook via hun eigen smartphone… de kinderen kregen allemaal wat te eten, namelijk melk met daarin een stuk wit brood. In het center werkt ook een vrouw die hier in de keuken werkt. Zij vraagt altijd als ze ons ziet lopen of we thee willen en brengt dit dan uiteindelijk. Meestal krijg je bij de thee een rol koekjes. Doordat de zwarte thee heel veel suiker bevat, zijn de koekjes zout. Het is de bedoeling dat je het koekje in de thee doopt en dan kun je het zo opeten. Best een goede combi! Na de theepauze heb ik met het meisje binnen en buiten gespeeld. Zij kan niet goed lopen en wanneer ze dus naar buiten wil, moet je haar half optillen. Ze probeert wel te lopen, maar ze kan niet helemaal op haar benen blijven staan. Na een poos krijg je echt een zere rug, aangezien het meisje helemaal niet zo groot is nog. Het werk hier is echt vermoeiend en slecht voor je rug. Met alle kinderen die niet goed kunnen lopen wordt heen en weer gesjouwd en dat betekent dat je die kinderen de hele tijd half optilt. Ook de kleinste kindjes moet je geregeld op je arm nemen, anders lopen ze weg en kun je er weer achteraan vangen. Ben benieuwd hoe lang ik het vol houd, haha. Ik doe het nu in ieder geval nog wel altijd als een kindje dat wil, ze worden helemaal blij als ze naar buiten mogen. Even weg uit die achterlijke stoeltjes..
Nadat we de kinderen hebben uitgezwaaid zijn we op zoek gegaan naar de supermarkt. Ann had aangegeven dat hier in de buurt een hele grote supermarkt zou zijn. Een jongen is de gehele weg met ons meegelopen, zodat we het konden vinden. Echt een hele grote supermarkt! Zo veel keuze van alles dat het bijna onmogelijk was een keuze te maken.. Bij de kassa aangekomen bleken we te fanatiek te hebben ingeslagen; we hadden niet genoeg geld. Aangezien ik mijn pinpas niet mee had genomen, had Lianne verderop gepind en bleef ik bij de boodschappen staan. Daarna leek het ons lekker om nog een wijntje in te slaan. In vergelijking met andere alcoholische versnaperingen is wijn hier echt heel duur! Dus dat hebben we maar in de winkel laten staan.
Tijdens de terugreis zat er een jongen tegenover ons die redelijk Engels sprak. We raakten aan de praat en uiteindelijk gaf hij aan dat hij Nepal helemaal niks vond. Voor hem is Nepal echt een belemmering voor eigenlijk alles. Hij kan hier niet weg, want een vliegticket is heel duur. Verder hebben we het een beetje gehad over de verschillen tussen Nepal en Nederland en toen wij vertelden dat we bij Gelu Sherpa woonden, gaf hij aan dat hij van de Rai (geen idee of je het zo schrijft) is. Blijkbaar zijn het twee verschillende families die dan ook weer tot verschillende kasten behoren of iets. De jongen gaf aan dat de mannen van de Sherpa’s meestal een stuk breder zijn dan de Rai’s. Toen we vertelden waar we uit moesten stappen gaf hij aan daar ook te moeten uitstappen. Op een gegeven moment stopte het busje en toen stapte hij plots uit met zijn vriend zonder gedag of iets te zeggen. Dus Lianne en ik keken elkaar al aan; oké ook doei.
Tijdens de wandeling naar huis zagen we iets wat ons beide enorm deed lachen. Een hele groep mensen stond bij elkaar te luisteren naar één man. Die man hield een twee-pits-gasstel vast en legde uit hoe je het moest aansluiten en hoe je het moest gebruiken. Eindelijk zien we iets wat een vooruitgang in het leven hier betekent.
Thuis hebben we de dag met Ann geëvalueerd en ‘mama’ had een heerlijk gerecht bereidt waar we ontzettend van genoten hebben: pasta met tomaten(saus), tonijn en gesmolten kaas!! Als iedereen uitgegeten is, brengen wij altijd onze borden en het eten naar de keuken. In dit geval hadden we zo ongeveer al het kaas, de tonijn en de tomaatjes er uit gevist en was er dus vooral nog pasta over. We vroegen aan Gelu of zij dit nu ook gingen eten of dat ze al rijst aan het maken waren. Ze moesten het ook nog eten, oeps.. We voelden ons wel schuldig.. Gelu gaf alleen aan dat zij het alleen nog veel pittiger maakten, want anders was het natuurlijk helemaal niks.
Donderdag 24 april
Gisteravond hadden we al contact gehad met Victor, want vandaag waren we vrij. Het is vandaag een nationale feestdag, dus alle kinderen zijn vrij. We hadden eerst overlegd met Sem wat we vandaag dus zouden doen en eerst gaf hij aan ons wel een dagje mee te willen nemen. Gisteren bleek echter dat hij te druk was vandaag dus dat hij volgende week donderdag (weer een nationale feestdag) ons mee gaat nemen. We zullen zien! Het is lastig om te communiceren met Victor, aangezien we op andere tijden internet hebben en wij geen simkaart uit Nepal bezitten. We hadden besloten vandaag iets samen te gaan doen en wij hadden wel zin om te zwemmen. Gelu en Lucky gingen samen met kinderen van een weeshuis ook naar het zwembad en het was maar 20 minuutjes lopen. Uiteindelijk smste Victor dat hij rechtstreeks naar het zwembad ging en dat we elkaar daar zouden treffen. Oké dus wij aan de wandel. Op een gegeven moment vroegen we aan een voorbijganger waar het zwembad was, we konden hier naar rechts en dan zouden we het vanzelf zien. Wij naar rechts, maar nergens een zwembad te verkennen. Toch maar weer vragen.. Uiteindelijk hebben twee meisjes van een jaar of 14 ons naar het zwembad gebracht en we zijn in totaal wel een uur bezig geweest! De meisjes kregen nog een kleine beloning en toen konden we eindelijk genieten van het zwembad! Het was een groot rechthoek dat aan de ene kant ondiep was en aan de andere kant diep. Je had tegels en een stukje gras. Victor was er al met de weeskinderen en hij was samen met Fien (een Belgisch meisje die hier net zoals Ann vier maanden stage loopt in een weeshuis. Ik heb genoten van het zwemmen! Al was het water jammer genoeg heel erg koud en werden we aangestaard alsof we blanken waren :P Dat zijn we intussen wel gewend. Eindelijk konden m’n beentjes en buik een klein beetje van de zon genieten, lovely. Het viel op dat vooral veel jongens aanwezig waren in het zwembad. Wanneer de zon even achter een wolkje was verdwenen en de Nepalese mensen uit het water kwamen, hadden ze het enorm koud! Dat was wel grappig om te zien hoe zij aan het bibberen waren. Ze lagen zelfs met hun buik op de grond, de stenen, omdat die warm waren geworden door de zon. Ik heb het geen moment koud gehad. Toen we in onze bikini’s op de stoel zaten te zonnen, kwamen onopvallend jongens foto’s maken van ‘zichzelf’, recht voor onze neus, zodat wij als achtergrondje zouden fungeren.. Wat moet je ermee? We hebben ze hun gang maar laten gaan. Rond drie uur zijn we ons om gaan kleden om richting Thamel te gaan. Ze kenden geen echte omkleedhokjes. Drie wc hokjes en drie douchehokjes waren aanwezig en dat was het. Ik heb me maar omgekleed in het gedeelte waar iedereen zo binnen kan wandelen, natuurlijk met m’n handdoek omgewikkeld, omdat alle hokjes bezet waren.
De taxi bracht ons rechtstreeks naar de Garden of Dreams in Thamel. Naast de rumoerige drukke stad, ligt achter een muur een hele mooie aangelegde tuin. Je kan helemaal rustig worden in die tuin en de mensen daar liggen heerlijk te zonnen, drinken of eten wat lekkers en maken foto’s. We zijn eerst helemaal rondgelopen en hebben foto’s gemaakt en hebben uiteindelijk wat te drinken besteld. Een heerlijke cappuccino heb ik gehad! Verder waren op nog minder dan één meter afstand kleine eekhoorns, verschillende soorten vogels en de apen waren ook weer gespot. De naam Garden of Dreams is echt helemaal waar.
Na een wandelingetje door Thamel kwamen we uit bij het café Tom & Jerrie. Daar hebben we biertjes gedronken, popcorn gegeten en gepoold. Het was een gezellig café en door het weinige eten van die dag, voelde je de biertjes al snel. Hierdoor besloten we toch maar te gaan eten en uiteraard weer bij Nortfield. Dit keer hebben Victor en ik onze borden gedeeld, want hij had een wrap en ik een taco. Het was wel lekker, al vond ik mijn biefstukje van de eerste keer toch wel veel lekkerder. Naast Northfield zit een winkel waar ze producten verkopen die allemaal gerecycled zijn en gemaakt zijn door mensen in de gevangenis en vrouwen die op straat leefden. Leefden, want deze winkel zorgt ervoor dat de vrouwen van de straat worden gehaald en dat hun geleerd wordt hoe zij bijvoorbeeld tassen moeten maken. Het is een bijzondere winkel en het is natuurlijk hartstikke goed dat deze winkels bestaan.
Met de taxi hadden we geregeld dat de taxi eerst Lianne en mij thuis zou afzetten en daarna Victor voor best wel weinig geld. ’s Nachts rijdt iedereen met groot licht om dus je wordt echt verblind als je rijdt. Ik vind het knap dat ze zo goed kunnen rijden, al schrik je ook weleens als ze opeens het stuur omgooien omdat ze zo’n betonnen blok midden op de weg te laat hadden gezien. Tot nu toe heb ik nog geen doodsangsten in de auto gehad, dus het is allemaal goed gegaan. Tevens zijn we alleen nog maar met Victor in de taxi gestapt, dus ook dat is wel fijn.
Thuis aangekomen bleek de poort al op slot te zitten en wij bezitten niet over die goede sleutel. Dus wij een beetje tegen dat hek duwen en eraan trekken in de hoop dat Ann nog wakker was, want er brandde nog licht. Uiteindelijk kwam ‘mama’ naar beneden en had ze ons gered van een nacht zwerven door de straten van Kathmandu. We vroegen aan ‘mama’ hoe laat dat hek dicht gaat en ze gaf aan dat we in het vervolg ongeveer om 9 uur thuis moeten zijn. Gelukkig bezit Ann wel een goede sleutel, dus misschien zouden we die eens kunnen lenen.
Vrijdag 25 april
Tijdens het ontbijt gaf Gelu aan dat op elk moment een nieuw Nederlands meisje kon arriveren. We zijn dus maar iets langer blijven zitten om op haar te wachten. Het bleek Elke te zijn, 23 jaar, universitair afgestudeerde psychologe en zij blijft ongeveer 3,5 week om Engelse les te geven op een school en te werken in een weeshuis. Daarna wil ze een rondreis door Azië maken.
Op stage hebben de docenten vooral gebruikt van me gemaakt. Verscheidene keren kwamen ze vragen of ik twee kindjes tegelijkertijd mee naar buiten wilde nemen, even schommelen, zodat zij er van af waren. Toch vond ik het wel leuk om te doen, met de kindjes naar buiten. De kinderen vonden het ook echt tof. Toen ik terug kwam in het lokaal van de kleuters zag ik dat twee jongetjes straf hadden. Eén jongetje zat huilend op een stoel in de hoek met zijn gezicht naar de hoek toe, zodat hij niet in de klas kon kijken. Als hij zich omdraaide, werd hij meteen weer teruggedraaid. Het andere jongetje stond met zijn buik tegen een soort van paal aan en daaraan was hij vastgebonden bij zijn knieën en nog een keer rond zijn buik. Dat jongetje (Rohan) wil altijd meteen naar het muziek hok en hij vindt het prachtig om dingen te ontdekken. Hij loopt dus de hele tijd rond en dat wordt niet gewaardeerd. Ook hij stond met zijn gezicht naar de muur toe. Wel heftig om het te zien. Tot nu toe heb ik alleen nog maar gezien dat ze worden geslagen of dat de docente net doet alsof ze gaat slaan. Dan deinzen die kinderen ook wel terug. Het valt me op dat alle kinderen geen onderbroek aan hebben. Als ze naar de wc moeten, worden ze op de pot gezet en sommige kindjes vallen bijna in de pot, aangezien ze nog zo klein zijn. Soms hangen ze wel 10 minuten op die pot, omdat zelf niet van de pot af kunnen, ze moeten dus wachten op een begeleidster. Deze haalt ze op haar manier van de pot, trekt de broek omhoog en neemt ze weer mee naar de klas. That’s it.. Ongelofelijk! Hygiëne kennen ze hier blijkbaar niet, want ik zie ze bijna nooit hun handen wassen. De begeleidsters uiteraard wel, die zorgen wel dat ze er goed uitzien. Ook staat er in elk lokaal een desinfectiegoedje waar ze regelmatig hun handen mee schoonmaken. Als ze nou eens bij de wc’s beginnen, zal het een stuk schoner zijn. Ik hoorde in een ander lokaal muziek, dus ik ging daar een kijkje nemen. Ik zag de kinderen dansen (de kinderen die dat kunnen). Het meisje vroeg of ik haar wilde tillen, zodat zij ook kon dansen. Daar kon ik geen nee tegen zeggen dus ik heb haar de hele tijd vastgehouden/opgetild. Mijn rug deed op het eind wel pijn en ik zweette me dood. Het was wel leuk om alle kindjes te zien dansen en ze zongen allemaal mee met de muziek. Ze mochten eindelijk eens uit die stoelen en het was een fijne afwisseling. Na het dansen zijn Lianne en ik bezig geweest met het plan. Met het lijstje van namen bij de hand, zijn we door alle individuele zorgmappen gegaan. Hierin staat waar je je op moet richten bij het kind en wat ze al kan. Van de kinderen kwamen veel dingen overeen en we hebben uiteindelijk negen kinderen ‘gekozen’ waar we mee willen werken. Het zijn allemaal autistische kinderen. We wisten niet precies welke naam bij welk kind hoorde, dus zijn we langs de klassen gegaan om te kijken wie wie is. Het bleek dat we vijf kinderen uit de kleuterklas hebben. Twee kinderen hieruit kunnen nog helemaal niet praten en het wordt dus nog een hele opgave om iets voor ze te bedenken. Uit een andere klas komt een jongen en uit een andere klas twee anderen. Een meisje van 17 jaar, maar met de mentale leeftijd van 2,5 jaar stond ook op onze lijst, alleen we besloten haar niet bij onze groep te betrekken. We zijn bang dat we daar helemaal niks mee kunnen en we moeten keuzes maken. We kunnen niet met alle kinderen iets doen. Op mijn laptop heb ik per naam de uiterlijke kenmerken bijgehouden, zodat we later ook nog precies weten wie wie is. Het meisje waarmee ik gedanst had, vond mijn laptop super interessant en ik heb de kinderen een stukje van een film laten zien. Toen was het ook alweer tijd om de busjes in te laden en wij zijn toen meteen al naar huis gegaan. Lianne voelde zich niet lekker en zat zichzelf in de weg.
Thuis hebben we gezellig gekletst met Ann en Elke en we hebben een relaxte avond gehad. Ook hebben we plannen gemaakt voor de zaterdag, onze vrije dag.
Zaterdag 26 april
Alle vrijwilligers hebben vandaag vrij en Victor had met ons contact opgenomen. Hij zou naar de Garden of Dreams gaan om daar te relaxen en om daar in zijn boekje te schrijven. Tot vijf uur zou hij daar zitten, dus als we zin hadden om te komen, moesten we dat voor vijf uur doen. Elke wilde vandaag toeristische gelegenheden gaan bezoeken en vroeg of wij meegingen. Ann moest boodschappen doen in Bouddha, dus we hadden uiteindelijk een mooi programma gemaakt. Met z’n vieren gingen we op weg naar Bouddha. Elke had tijdens de introductieweek wel de Boeddhistische Stupa bezocht, alleen niet heel lang. Ze wilde dus nog even goed kijken. Ann ging daarna naar de supermarkt en ging daarna weer naar huis.
Elke, Lianne en ik besloten om naar Pashupatinath te gaan met de taxi. Op dit gebied staan verschillende tempels voor Hindoes en staat de reïncarnatie centraal wanneer ze een lijk verbranden. Wij wilden een bepaalde tempel binnengaan, maar we werden meteen weer teruggeroepen. Het was alleen voor Hindoes. Toeschouwers moesten via een andere kant naar binnen. Toch maar wat foto’s gemaakt en een groep vrouwen vroeg of wij met hun op de foto wilden. Natuurlijk wilden we dat, dat is alweer de derde keer dat dat gevraagd wordt. Verder waren op veel plekken allerlei vuurkorfachtige dingen en het was echt bloed heet. We besloten naar het lijkverbrandingsgedeelte te gaan. Dit was heftig om te zien, we zagen namelijk net dat een lijk werd aangestoken. Wij keken van bovenaf, omdat we geen Hindoes zijn. Je had een riviertje (die bijna droog lag), maar welke heilig is voor de Hindoes. Zij gooien na de verbranding het as in die rivier. Naast de rivier had je aan de ene kant van de brug tien plekken waar je een lichaam kan verbranden en aan de andere kant twee. Een jongen die daar werkt als gids vertelde ons dat voor elke kaste een bepaalde plaats was en dat het aan de kant waar twee plekken waren een stuk duurder is. Het lijk, gewikkeld in doeken, ligt op hout en stro en bovenop het lijk wordt weer stro en hout gelegd. Na een paar rituelen (bv. bloemen op het lijk leggen) wordt het lijk aangestoken. Het lijk dat wij zagen was ongeveer één uur dood. Meteen wanneer iemand overlijdt, wordt het naar deze plek gebracht om hem of haar te cremeren. De gids gaf aan dat mannen ongeveer twee uur nodig hebben en vrouwen drie uur, vrouwen zijn over het algemeen wat dikker. Ook vertelde hij ons dat wanneer een pas geboren baby’tje overlijdt, deze niet wordt gecremeerd, maar begraven wordt. Waarschijnlijk omdat een baby nog niks heeft gedaan en niks mee kan nemen naar het volgende leven. De familieleden/vrienden mogen tijdens de crematie niet huilen. Tranen heeft een slechte invloed op het reïncarnatieproces volgens mij. De rook die van de crematie afkwam, was best wel aanwezig en wij kregen gewoon stukjes as op ons lichaam. Best een gek idee als je denkt waar het vandaag komt.. Ook zagen we nog even een voet tussen het hout uitkomen, toen hadden we het snel gezien. Naast de crematies (ongeveer 80 crematies vinden per dag plaats op deze plek), werd ook het leven gevierd. Dit werd in de Kamasutra tempel gevierd door een heilige koe te slachten. Alle poten van de koe werden aan elkaar vastgebonden en uiteindelijk werd als eerst het hoofd eraf gesneden. Ontzettend veel bloed lag uiteindelijk op de plaats waar de koe had gelegen. Het hoofd bij de ingang van de tempel neergezet met een speciaal goedje bovenop zijn kop, wat werd aangestoken. Als je een heilige koe offert, zijn al je zonden vergeven en mag je zonden begaan. Dat is het idee van het offeren van een koe wat achter het Hindoeisme zit. Wat ze met de rest van het lichaam hebben gedaan, weet ik niet.
We besloten naar huis te gaan om ons even op te frissen na al die rook en best wel heftige indrukken.Nadat we allemaal opgefrist waren, gingen we met z’n vieren naar Thamel. We besloten om met het busje te gaan. Het is best makkelijk om de busjes hier uit elkaar te halen. Het blauwe busje gaat naar Thamel en de bruine stopt bij onze stageplek. Verder zijn alle taxi’s wit en af en toe zie je nog andere auto’s rijden, maar dat is van de gewone bewoners. De laatste halte was een soort stop voor alle bussen, echt een soort eindpunt. Vanaf daar zijn we richting Thamel gelopen. Omdat we niet bij het toeristische gedeelte uitkwamen, besloten we de fietstaxi’s te nemen, richting de Garden of Dreams. Dit zit namelijk aan het toeristische gedeelte van Thamel en Victor zat daar. De tuin was weer een beademing en het gaf lekker een rust gevoel. We hebben even met z’n alleen wat gedronken en hebben Victor even van zijn schrijfwerk afgehouden. Hij moest Lianne en mij nog een verhaal vertellen van zijn terugreis met de taxi afgelopen donderdag. Toen zij ons hadden afgezet bij ons thuis wisten ze niet meer hoe ze bij de hoofdweg moesten komen. Ook wist de taxichauffeur niet precies waar Victor woonde en Victor wist dat ook niet precies uit te leggen vanaf ons huis. Het was een hoop gedoe en hij heeft nog wel een uur in die taxi gezeten. Toen hij uiteindelijk het huis gevonden had, begon hij natuurlijk over het geld. Hij wilde veel meer dan dat we eigenlijk hadden afgesproken. Victor hield voet bij stuk en een vrouw begon zich zelfs met het gesprek te bemoeien. Na heel veel gezeik en wel 100 keer uitgescholden te zijn in het Nepali kon Victor uiteindelijk uitstappen. Het bleek uiteindelijk dat hij zelfs 750 roepie had betaald in plaats van de afgesproken 800 roepies.
Victor gaf aan dat hij met twee andere meisjes was van 16 jaar, alleen die waren op dit moment aan het winkelen. Hij had om half 6 met hen afgesproken en ze zouden daarna wat gaan eten. We besloten om met z’n allen te gaan eten en om 6 uur bij een bepaald restaurant (Italiaan) af te spreken. Ann, Elke, Lianne en ik zijn daarna Thamel ingedoken. Even gekeken voor leuke souvenirs en een beetje rondgelopen. Om kwart voor 6 waren wij bij het afgesproken restaurant, we hadden best wel trek in een heerlijke Italiaanse PIZZA. We besloten vast een drankje te bestellen en om half 7 waren Victor en de meisjes ook eindelijk gearriveerd. Ik heb genoten van mijn 7up, pizza, biertje en chocolademousse, mmm!
Na het eten besloten we nog even een barretje op te zoeken. We zaten in een lounge gedeelte van de kroeg en dat betekent dat je je schoenen moet uitdoen en dus aan de tafels zit op de grond, op kleden. Ik had een lekkere mocktail genomen en we besloten ook een waterpijp te vragen. Achter ons zat een groen Nepalese jongens en een van de jongens zat zo ongeveer naast mij. Het was leuk om een gesprek met hem te beginnen en ook deze jongen gaf aan Nepal een k*t land te vinden. Hij wil graag emigreren en uit zijn verhaal heb ik opgemaakt dat dat ook het geval was. Zijn vriend was 19 geworden en vandaar dat ze feest hadden. Ze waren allemaal al aardig dronken en toen ik zei dat ik uit Nederland kwam was zijn opmerking: ik snap niet dat jullie nooit dronken worden, wij zijn dat al naar twee bier. Ik heb hem even uitgelegd dat wij ook natuurlijk wel dronken worden, alleen wel wat gewend zijn qua hoeveelheid drank op een avond. Meteen wilde hij een wedstrijdje bier atten, ik heb hem maar laten winnen… Toen ik vroeg of die getrouwd was (hij was 21 jaar) zei hij ‘nee, gelukkig niet, anders belt mijn vrouw elke avond om 19.00 uur dat ik thuis moet komen, daar heb ik geen zin in. En de vrouwen vind ik hier ook niet mooi. Het was een duidelijk antwoord. Verder vroeg ik nog op een hele subtiele manier (NOT) wat hij vond van meisjes die hun schouders niet bedekken. Omdat ik zo snel niet uit mijn woorden kwam, deed ik mijn vestje aan de kant en vroeg wat hij daarvan vond. Hij had gelukkig door dat ik hem niet wilde beledigen, want hij vroeg dat op een grappige manier. Zijn antwoord was duidelijk, als Nepalese meisjes hun schouders niet bedekken worden ze gezien als slet en is het minder erg als zij verkracht worden. Ik stond wel even met mijn mond vol tanden… Naar mate de avond vorderde kreeg ik steeds vaker te horen hoe mooi ik was, dat mijn glimlach heel mooi was, mijn tanden wit en mijn ogen heel mooi groot. Hij vroeg of ik wat wilde drinken, alleen ik zag de rest aanstalten maken om weg te gaan. Ajoh (zo heette die) zei dat ik niet weg moest gaan en nog moest blijven. Het was enorm gezellig en de muziek was goed, dus Elke en ik wilden wel blijven. Uiteindelijk gaven Lianne en Ann aan dat het niet mogelijk was in verband met de sleutel en dat ze niet wakker wilden blijven om de poort voor ons open te doen. We gingen dus naar huis. Hij vroeg mijn nummer en hij had zijn nummer ook in mijn mobiel gezet, misschien voor een volgende keer. Ik weet niet wat verkeerd is gegaan, maar ik kan niet met hem what’s appen en bellen/smsen is me te duur om uit te proberen. Jammer, maar helaas. Het was een geslaagde avond en het is leuk om met de lokale bevolking te praten om zo achter hun ideeën over Nepal te komen. Het is wel enorm jammer dat best wel weinig jongeren goed Engels kunnen praten. Dus het is wel lastig om te communiceren.
Dit was echt een hele ondernemende dag en het was echt een leuke afwisseling van onze zesdaagse werkweek. Morgen is het weer zo ver..
Zondag 27 april
Op stage besloten we ons vandaag volledig te richten op ons plan. Aangezien dat nog helemaal niet duidelijk is geworden en we toch alweer een week bezig zijn. Acht autistische kinderen zullen wij de komende weken gaan begeleiden, maar hoe? De twee jongste kinderen (onder andere Rohan) kunnen eigenlijk niks. Ze snappen geen Engels, wel een beetje Nepali, maar kunnen zelf helemaal niks zeggen. Rohan klapt alleen met zijn tong en zegt tegen alles en iedereen dada, wat papa betekent. We besloten om deze twee jongens apart te gaan begeleiden en te kijken wat mogelijk is. We zullen beginnen met Namaste en bye, bye en dat soort simpele woorden. De andere zes zullen we bij elkaar zetten (de meeste moeten leren om met meerdere mensen spelletjes te doen en te moeten delen). De komende weken zullen we iedere week een thema behandelen met hun en we zullen volgende week (5 mei) starten. Het eerste thema is introductie. Ze zullen leren hoe ze zichzelf moeten voorstellen aan elkaar en wij zullen onszelf introduceren en uitleggen wat we de komende weken zullen gaan doen. Het tweede thema zal kleuren & vormen zijn. Bij veel kinderen stond in de map dat ze de vormen en kleuren nog moeten leren. Derde thema is lichaam (verschillende lichaamsdelen ontdekken en kunnen aanwijzen/benoemen). Vierde thema zal zijn luisteren en begrijpen (een tijd op één verhaal gefocust zijn, kunnen de meeste nog niet, dus dat gaan we oefenen. Tevens het begrijpen van wat er gezegd wordt, zal worden geoefend. Het vijfde thema is gericht op muziek en het voelen van verschillende materialen. Hoe we precies de thema’s een vorm willen geven hebben we nog niet duidelijk, maar we zitten al wel aan verschillende groepsopdrachten te denken en dan vooral alles op spelende wijs proberen aan te leren. Alle ideeën zijn welkom! Ook zullen we de groep van zes kinderen 2 maal in de week inplannen en de twee jongetjes ook twee maal in de week. Woensdag zullen we dan ook aandacht aan andere kinderen kunnen geven en spelletjes kunnen doen met de andere groepen.
Deze week zal in het teken staan van voeding. Het is belangrijk dat de kinderen fruit eten en ook een drinkmoment hebben, Lianne en ik hebben het idee dat de kinderen hier te weinig drinken. Ze krijgen alleen te drinken uit hun eigen flesje als ze hierom vragen. Eens per dag krijgen de meeste kinderen melk met biscuitjes/brood en de meeste klassen krijgen tussen 10 en 11 uur hun ontbijt en/of lunch, namelijk Dahl-bath. We zullen morgen beginnen met het inlassen van een momentje waarin de kinderen een beker siroop krijgen en wat fruit. Rond 13.00 uur zullen we hiermee rond gaan, is de bedoeling. We zullen het drinken elke dag rondbrengen en het fruit op maandag, woensdag en vrijdag. We hebben verder nog aan een andere opdracht voor school gewerkt en uiteindelijk toch nog een klein half uurtje rond gelopen en met de kindjes gespeeld. Na het uitzwaaien van de kinderen ook zelf naar huis gegaan. Thuis ging het allemaal z’n gangetje, het is super gezellig met de andere drie meiden, dus we kletsen wat af!
Zo het was weer een heel verhaal.. De eerste week als 'Nepalees' ging snel voorbij! Tot nu toe gaat het nog helemaal goed met mij en mag ik niet klagen. Ik zal het even afkloppen, want ik kan natuurlijk nog wel ziek worden. Nu alleen een klein beetje last van een zere keel en ik moet veel hoesten, maar dat kan ook te maken hebben met al het smog en die viezigheid die hier in de lucht hangt.
Ik vind het hier prachtig, de stad, de mensen, de kinderen van stage, echt geweldig. Natuurlijk zijn er momentjes dat je graag thuis wilt zijn of in Nederland, maar dat zul je altijd blijven houden. De andere vrijwilligers die ik intussen heb ontmoet en vooral Ann en Elke zijn echt hele leuke meiden! Het is echt een heel gezellig als iedereen weer terug is van stage en het is intussen echt 'ons' huisje geworden. Allerlei lekkers gekocht en dat ligt lekker voor het grijpen op tafel. Echt een heerlijk meidenhuis! Zo vermaak ik me nog wel de aankomende tijd!
Ik hoop dat het ook met jullie allemaal goed gaat! En dat jullie uiteraard van de eerste Koningsdag genoten hebben?! Maar dat zal geen probleem geweest zijn denk ik.
Heel veel knuffels & kusjes,
Lotte
-
01 Mei 2014 - 22:33
Ilona:
Een verhaal van het echte leven in een ander land hier heel ver vandaan, heerlijk om te lezen en meer te weten te komen van Nepal.
Wat hebben jullie al ontzettend veel gezien en meegemaakt.
Je zult hier met plezier aan terug denken als je weer in Nederland bent.
Als toerist is het toch allemaal heel anders lijkt me dan wanneer je als vrijwilliger daar bent.
Je neemt ten slotte intens deel aan het echte leven en jullie doen het geweldig.
Ga zo door en ik verheug me al weer op de volgende blog. -
08 Mei 2014 - 17:11
Joke Boerman:
Wat prachtig op deze manier een ander gedeelte van de wereld te leren kennen. Ik lees je verslag met plezier. Voor mij herkenbaar als ik het vergelijk met onze reis door Indonesië.
Je hebt het getroffen wat het gezin betreft waar je woont. Volgens mij krijg je goed te eten. Is toch wel belangrijk want dan wordt je toch minder gauw ziek.
En natuurlijk ook gezellig met de andere meiden. Heb je s'avonds toch mensen waar je het mee kunt delen. Want je maakt soms zulke gekke dingen mee.
En dan nu nog wat moet je gaan doen met de kinderen?
Het is zo een andere wereld, weinig materiaal. Maar de liefde die jullie de kinderen kunnen geven is heel belangrijk. Zij voelen echt wel dat jullie anders zijn dan de vaste medewerkers, die soms de kinderen slaan.
Lotte deze weken zul je nooit meer vergeten en nog vaak aan terug denken.
Hartelijke groeten en een dikke kus,
Joke Boerman
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley