de vliegreis en de eerste dagen Nepal

Namaste sakhi:haru! (Hallo vrienden!)

 De reis is eindelijk begonnen! Intussen ben ik alweer vijf dagen van huis en heb veel indrukken opgedaan hier in Nepal. Ik voel me hier prima op mijn gemak en ik kijk nog steeds mijn ogen uit! Ook probeer ik me niet te storen aan de viezigheid en bepaalde geuren die hier in de lucht hangen, maar daar moet ik maar mee leren leven..

 De site van waarbenjij.nu loopt heel irritant te doen! Vandaar ook dat ik nu pas dit blog online zet. Het is hier op dit moment half 12 (17 april).

 Het vertrek begon meteen goed. We waren ruim op tijd op Schiphol en hadden op tijd ingecheckt, maar bij de douane werden we opgehouden. Ja, hoor, mijn tas werd van de band gehaald en extra gecontroleerd. Bleek dat in één van de flesjes meer dan 100 ml zat. Natuurlijk werd dit weggegooid en we gingen door. Omdat ik nog dollars wilde pinnen en we nog even een flesje water wilden komen, kwamen we bijna te laat bij de gate aan. Iedereen zat al in het vliegtuig en de medewerker riep ons al toen ze ons zag aankomen! ‘Moeten jullie mee met deze vlucht?!’ Wij natuurlijk ja knikken, konden we nog maar net mee.. Onze bagage ging rechtstreeks naar Kathmandu, dus tijdens de tussenstops hoefden we onze koffers niet de hele tijd mee te zuilen.

 Via Vienna kwamen we om 23.45 uur (lokale tijd) in Delhi, India, aan. Hier moesten we tot 6.30 uur wachten totdat we weer naar de gate konden. Het eerste wat ons meteen opviel was de vloerbedekking. Het gehele vliegveld was voorzien van vloerbedekking. Na gevraagd te hebben waar we heen moesten, bleek dat we bij de international tranfers moesten wachten. Achter de balie waren zo’n 10 mensen aan het werk, allemaal hadden ze hun eigen taken en de meeste zaten niks te doen. Het was apart om te zien dat al onze gegevens nog werden opgeschreven en dat het daarna in de computer werd gezet. Ze lopen daar nog flink achter op ons natuurlijk, maar dit werd hier wel enorm duidelijk. Na de boarding=pass gekregen te hebben liepen we door naar de douane. Wederom waren er 10 mensen aanwezig om allemaal een eigen taakje uit te voeren. Ze vonden ons leuke dames en wilden graag even een praatje met ons maken. Het kussentje met fototafdruk dat ik van mijn vriendinnen heb gekregen vonden ze maar bar interessant. Ze snapten niet hoe die foto op het kussen kon worden geplaats. Iedereen moest natuurlijk even voelen hoe het voelde, dus dat was een lekker idee. M’n eerste miskoop heb ik ook weer gedaan, ik had namelijk een ijsthee gekocht. Het feit dat wij hier geen water uit de kraan mogen drinken, was ik even vergeten dus vandaar. Ik durfde het toch niet aan om het op te drinken, dus heb ik het maar laten staan. Tevens wordt je echt genaaid waar je bij staat met het geld. Je moet super goed opletten op hoeveel geld de medewerkers je terug geven, want meestal is dit te weinig. Tijdens het slapen heb ik al meteen drie muggenbulten opgelopen, allemaal op mijn linker hand, dus dat was lekker krabben toen ik weer wakker was.

 Om 9 uur kwamen we aan in Nepal! Onze bestemming voor de komende 8 weken. Het ligt natuurlijk in de Himalaya, alleen de bergen zijn nauwelijks zichtbaar vanwege de smog die hier boven Kathmandu hangt. Nadat het visa was geregeld, moesten we nog een keer door de ‘douane’ heen, voordat we naar onze koffers konden. We moesten door van die poortjes lopen en bij Lianne ging dat ding af, de medewerker lachte en deed verder niks. Dit was wel een grappig moment. Onze koffers waren allebei heel aangekomen en we konden het vliegveld eindelijk verlaten.

 We liepen het vliegveld uit en meteen werden honderden taxi’s en/of hulp aangeboden. Tegenover ons stonden gigantisch veel mannen met bordjes met namen en met taxi’s klaar om mensen op te halen. Eén en al chaos. Tevens rook je meteen de geuren van hier en zag je de smog die hier hangt. Overal is het stoffig en iedereen loopt zomaar de straat over. Wij gingen op zoek naar twee mannen. Een man van de organisatie zou met een bordje VSN ons op staan te wachten. En de andere man was een broer van een kennis van ons, hij zou een bordje met zijn of mijn naam omhoog houden en ik zou hem een envelop van zijn broer overhandigen. Zo had het gemoeten, maar nergens waren deze mannen te bekennen. Een behulpzame Nepalees zag ons zoeken en vroeg waar we naar toe moesten. Hij zag het telefoonnummer op de envelop staan en belde de man op, ze zouden onderweg zijn. Ondertussen had een jongen (met het bordje van ons hotel, maar zonder VSN) ons gezien en was naar ons toegelopen.  Hij had contact opgenomen met het hotel, het bleek dat zij dachten dat wij de volgende dag zouden arriveren. Ik kreeg de jongen aan de telefoon die ons eigenlijk zou ophalen. Hij zou in het hotel blijven en wij zouden met die ene jongen mee moeten gaan. Maar wij moesten ook nog wachten op die broer. Uiteindelijk is de jongen van het hotel ervan doorgegaan, we moesten zelf maar richting het hotel komen. Na een klein uurtje,  100x een taxi aangeboden te hebben gekregen en alleen maar aangestaard te worden door mannen, zag ik eindelijk twee mannen aanlopen die een bordje ‘Lotte Winters, Ommen’ omhoog hielden. Het bleek niet de broer te zijn, maar twee vrienden van hem. Zij hadden koekjes voor ons gebakken (klein deeghapje met kip en groente erin, super pittig!), echt heel lief. De mannen hadden door dat wij alleen naar het hotel moesten en gaven aan met ons mee te willen reizen. We hebben eerst wat geld gewisseld bij het vliegveld en zijn toen in de taxi gestapt. Mijn koffer boven op het dak, aan het eind van de rit bleek dat die los zat! Wat een reis was het! Een gehobbel over de weg, overal getoeter, ze rijden hier aan de linker kant van de weg en alles gebeurt op dezelfde weg (lopen, fietsen, rijden). Echt een en al chaos, een wonder dat hier geen ongelukken gebeuren. Lianne en ik hebben ons prima vermaakt tijdens de rit. Onderweg stond plots midden op de weg een grote kar waarvan een wil eraf was gehaald), iedereen moest er maar om heen. Ook heb ik een vrouw haar behoefte zien doen aan de kant van de weg, blijkbaar is dat hier helemaal niet gek. Intussen heb ik al genoeg jongetjes gezien die voor hun winkeltje/huis, op straat, staan te plassen. Na deze indrukwekkende rit kwamen we aan bij het hotel. De mannen brachten onze koffers naar onze kamers en toen hebben we afscheid van ze genomen en ze natuurlijk heel erg bedankt. Als er iets is, dan konden we altijd contact met hun opnemen, zeiden ze nog.

 De kamer ziet er prima uit, hier kunnen we deze eerste week wel prima vertoeven. Rond een uur of 12 waren we in ons hotel aangekomen. We besloten eerst even lekker te douchen en even een beetje te relaxen. Daarna namen we toch even een kijkje in deze buurt. Het uitzicht van het hotel is een soort vallei, het onderscheidt twee wijken van Kathmandu. In die vallei zijn krotwoningen, dus echt een prettig uitzicht is het niet. Je wordt meteen met je neus op de feiten gedrukt hier. Verder stroomt hier een riviertje waar mensen aan de ene kant afval dumpen en aan de andere kant zich aan het wassen zijn. Het is toch wel bizar om dat nu zo met eigen ogen te zien. Tijdens de wandeling zagen we enorm veel straathonden rondlopen. Verder was het contrast tussen oprecht mooie gebouwen en krotjes best wel groot. Om de zoveel meter kwamen we langs een ‘weilandje’, waar iedereen afval dumpt, dus het is best een smerige bende hier. Verder zijn je voeten ook enorm vies na zo’n wandeling, door al het stom en de viezigheid op de grond. De kinderen spelen allemaal op straat en vinden ons heel interessant. Ze vragen allemaal naar je naam en zeggen gedag. Als je iets terug zegt, dan moeten ze lachen. De kinderen hebben tot zondag vakantie, omdat het hier net nieuwjaar is geweest. In Nepal is het het jaar 2071. Best vreemd als je nadenkt dat ze qua tijd zo voor lopen, maar qua de rest eigenlijk zo ver achter lopen. Op een gegeven moment zagen we aan de ene kant twee geiten staan die bladeren aan het eten waren, we vonden het toen nog een lief idee, tot dat we ons omdraaiden. Daar was de slager.. Het is een vies idee dat hier al het vlees en vis gewoon open en bloot op straat ligt, dat alle vliegen daar op zitten en dat je het daarna nog moet opeten.

Na anderhalf uur waren we weer terug in het hotel, na bijna verdwaalt te zijn.. Het avondeten was rijst met twee verschillende groenten, wel lekker! Op een Chinese jongen waren er op dat moment nog geen andere vrijwilligers/bezoekers in het hotel aanwezig. Deze jongen ging de volgende dag naar een tempel om Boeddha te eren en waar hij intern een paar dagen zal blijven. Een unieke ervaring lijkt het hem en hij had er erg veel zin in.

 (dinsdag) De volgende ochtend kregen we Nepali. Het is de bedoeling dat wij vier dagen Nepese les krijgen. Wij krijgen met z’n tweeën een les van ongeveer 2 uur. Onze docent is tevens onze gids waar we de vier dagen ’s middags mee op excursie gaan. Het was grappig om Nepalees te leren. Ik had zelf verwacht dat het veel moeilijker zou zijn, maar het viel best mee. We leren bepaalde woorden en zinnen, zodat we die kunnen begrijpen., maar we leren geen schrijven of lezen. Gelukkig maar, want dat is wel echt super lastig. Een paar zinnetjes die we geleerd hebben:

Tapaaiko naam ke ho?  à Wat is jouw naam?

Mero naam Lotte ho. à Mijn naam is Lotte.

Tapaaiko buwako naam ke ho? à Wat is de naam van jouw vader?

Thik cha? à Is het oké/duidelijk?

Thik cha. à Het is oké/duidelijk.

Pheri bhetaula! à See you again!

Oja, het is nog wel leuk om te weten dat ze hier overal verschillende slippers voor gebruiken. Het is de bedoeling dat je je slippers die je buiten aan hebt, voor de deur uit doet. Tevens heb je andere slippers in de wc, die je als je de wc gebruikt aan moet doen. Verder hoef je hier gelukkig niet met je handen te eten! We eten voornamelijk met een lepel en een vork, een mes heb ik nog niet in handen gehad.

Na de les gingen we met de hele groep vrijwilligers lunchen en een rondje door de wijk Pepsi Cola doen. In deze wijk staat een fabriek van Pepsi, vandaar de naam. Eén Nederlands meisje en twee Chinese meisjes gingen mee. Het bruggetje in de vallei moesten we over, super smal, dus ik had echt mijn armen helemaal wijd om evenwicht te bewaren. En dan te bedenken dat die mensen hier, hier altijd overheen moeten. De put is namelijk aan de ene kant en de woningen aan de andere kant. We hebben eerst gezellig gelucht in zo’n restaurantje daar. Ik had Chicken Wings genomen, lekker Westers & vertrouwd haha.

Na de lunch zijn we langs vier weeshuizen geweest. Een van de Chinese meisjes gaat daar vrijwilligerswerk doen, dus zo kon zij een indruk krijgen van alle huizen en kon ze er zelf een uitzoeken. De kinderen waren allemaal heel nieuwsgierig en stapten zo op ons af en vroegen naar onze naam en waar we vandaan kwamen. Heel anders dan in Nederland. De directeur vertelde ons de volgende dag dat veel kinderen wees waren geworden door verschillende redenen. Tot 2006 is er in Nepal een burgeroorlog geweest die 10 jaar geduurd heeft. Hier zijn veel slachtoffers in gevallen en hierdoor zijn kinderen wees geworden. Ook zijn er veel mannen die in China/India aan het werk zijn (ik denk omdat het beter verdiend, of iets in die richting) en waarvan de vrouw met een andere man mee is gegaan en hierdoor zijn de kinderen achtergelaten. Na de weeshuizen hebben we het kantoor even gezien van VSN. Hier kunnen we altijd terecht voor problemen en dingen, maar ook voor internet. Fijn om te weten waar dat een beetje zit. Op de terugweg zei het Chinese meisje dat ze weleens in Nederland was geweest, alleen op Schiphol dan, maar ze was er geweest. Wat haar echt is bijgebleven waren de stroopwafels, die vond ze geweldig. Het avondeten was uiteraard weer rijst met groenten en curry, maar zeker smakelijk.  

 Woensdag hadden we als ontbijt pannenkoeken met fruit! Heerlijk! Al viel het een beetje tegen eerlijk gezegd. De pannenkoeken waren nog zo ongeveer deeg en het fruit was alleen appel wat er sneu op een bordje apart bij lag. Met suiker op de pannenkoek heb ik het allemaal prima naar binnen gekregen, maar het was toch weer anders dan verwacht. De twee Chinese en het Nederlandse meisje(s) gingen na het ontbijt naar hun gastgezin. Ons werd verteld dat er zo een Nederlandse jongen aan zou komen, dus dat was een gezellig idee! De Nepalese les was wederom weer bar interessant. Leuk om de taal een beetje te leren! Al spreekt iedereen hier best wel goed Engels. De kinderen krijgen dit ook op school en hierdoor is het voor ons redelijk makkelijk om te communiceren met de bevolking.

Na de les gingen we meteen op excursie. We gingen onderweg naar een Boeddhistische Stupa (Bodhnath) en wel met de bus. Het was gigantisch druk in de bus en we moesten meteen al staan. Ik werd meteen doorgedrukt naar achterin, omdat er nog meer mensen bij in moesten. Ik kon geen kant meer op, aan alle kanten had ik mensen tegen me aan staan. Op een gegeven moment vroeg een man of ik zijn zitplek wilde, ik zei beleefd ‘nee, hoeft niet.’, maar hij stond al op. Ik kwam te zitten naast een jongeman. Deze jongen was waarschijnlijk met twee vrienden, want ze konden hun lol niet meer op toen ik ging zitten. In dat geval is het wel irritant dat je de taal niet spreekt, omdat je graag wil weten waar ze het over hebben.  Het was een lange busrit en ik was blij dat ik weer een beetje frisse lucht had toen ik me door al die mensen had doorgedrongen en buiten stond. De rit was nog niet voorbij, we moesten nog een keer met de bus. Dit keer was het minder druk en dat was wel prettig.

Toen we op de bestemming waren aangekomen, gingen we eerst ergens lunchen. We besloten om alle drie iets verschillends te nemen en dan samen te delen. Zo hadden we allemaal stukken pizza, patatjes, vegetarische Mo-Mo’s en Mo-Mo’s met kip erin. En het eerste glas Cola was een feit! Lekker om eens wat anders te drinken dan water! Normaal is het zo dat het ‘personeel’ na ons eet, ze eten niet tegelijkertijd met de gasten, alleen nu betrokken wij onze gids erbij en hij deed gezellig mee. Eigenlijk mag je het eten/drinken ook niet met elkaar delen, maar dat vonden we niet zo heel belangrijk op dat moment. Bij het gastgezin moet je daar waarschijnlijk meer op letten, dus dat komt nog wel. De Stupa was super mooi! Het is de grootste Stupa van Azië. Het was de bedoeling dat je met de klok mee liep rond de Stupa en dat hebben we dus gedaan. De Stupa heeft een gezicht aan alle kanten, hij kijkt dus alle richtingen uit. Het betekent dat hij alles kan zien en de neus staat voor het feit dat iedereen gelijk is en bij elkaar hoort. Verder herinnert het de mensen om door middel van drie dimensies het pad van de verlichting te zoeken. Aarde, water, vuur, lucht worden uitgebeeld door middel van tekens en ook de ruimte achter de lucht (het idee van de geest, een universeel iets). Om eens iets te bezoeken wat enorm veel waarde heeft voor de mensen hier is wel iets moois.

Na het avondeten zijn Victor, Lianne en ik naar Thamel geweest. Dit is een gebied, ongeveer een half uurtje tot drie kwartier met de taxi van het hotel vandaan, waar het heel toeristisch is en waar je ook een bar en een discotheek vindt. Wij waren hier wel erg benieuwd naar dus zijn we gegaan. We belandden bij een barretje waar een band aan het optreden was. Er was een chille lounge ruimte waar wij het onszelf gemakkelijk maakten. De muziek was heerlijk, verschillende genres en heel wat meezingers! De cocktails zijn hier goedkoper dan een glas wijn, dus dat viel wel goed in de smaak! Ook het bier moest uitgeprobeerd worden en dat werd in flesjes geserveerd waar je wel drie hele glazen mee kon vullen, namelijk 650 ml! De mensen hier liggen ongeveer om 9 uur ’s avonds al te pitten, dus rond 11 uur werd er van ons verwacht dat we gingen. Wel prima om lekker op tijd in bed te liggen! De taxi terug was 700 Nepalese Roepie, wat ongeveer gelijk staat aan iets meer dan 5 euro. En we waren ook nog met z’n drieën! Dus moet je nagaan hoe weinig hier alles kost.

 Vandaag (donderdag) hebben we na het ontbijt even gekletst met de directeur van het hotel. Het is een hele vriendelijke man. Hij is zelf in Amerika en Engeland geweest en hij vertelde ons hoe het was. Hij ging daar op bezoek bij vrienden van hem. Wat hem meteen opviel is de andere instelling van de mensen in het Westen. Hij is gewent om desnoods een dag vrij te nemen voor zijn gasten en ze eten aan te bieden en de stad te laten zien. Toen hij bij zijn vriend aankwam, werd er van hem verwacht dat hij alleen de stad ging verkennen, omdat de vriend naar zijn werk moest. Hij gaf aan dat het grootste verschil tussen het Westen en hier is dat de mensen andere prioriteiten leggen. Hier zijn de mensen veel meer gesteld op hun familie en wij zijn meer gericht op werken en geld verdienen. Hij wees ons er nog op dat het belangrijk was om hier bewust mee om te gaan. Voor de mensen hier zijn andere dingen  normaal dan voor mij en van sommige dingen zal ik gek opkijken, maar dat is hier gewoon. Hij gaf als voorbeeld dat hier op scholen lijfstraffen nog normaal zijn. Bij ons is dat nu natuurlijk uit den boze, maar wij zullen dat waarschijnlijk ook nog wel meemaken in het onderwijsgedeelte van het centrum.

Na de les hebben we geluncht bij een restaurantje dicht in de buurt van het hotel.  Ik besloot vegetarische noodles soep te nemen, nou ik heb het geweten! Wat pittig was het! Zo pittig heb ik nog nooit gegeten volgens mij! Maar ik heb wel goed doorgezet en heb ongeveer de helft van de soep opgegeten/opgedronken. Dus ik ben trots op mezelf haha, zo gaat mijn pittigheidsgehalte wat ik aankan omhoog.

Wederom met de bus gingen we richting de Money Tempel (Swayambhunath) boven op een hoge berg. Dit keer gingen we met z’n vieren. Een Nederlandse vrouw ging ook mee, gezellig, alleen maar Nederlanders! Het was een hele rit, maar het in een overvolle, warme, hobbelige bus zitten went al aardig moet ik bekennen. Drie gigantische beelden in het goud stonden op de berg. In het midden stond boeddha en de andere twee waren reïncarnaties van hem. Verder waren hier een paar apen aanwezig en natuurlijk veel toeristen. Ik voelde me opeens minder aangekeken, omdat daar zo veel toeristen waren. In onze wijk zijn wij volgens mij zo’n beetje de enigste blanken, dus dan kijkt iedereen nog wel. Via een trap liepen we verder de berg op met aan beide kanten kraampjes. Ook hingen er overal vlaggetjes in vijf verschillende kleuren. Dit staat voor vuur, water, lucht, aarde en de geest. Helemaal bovenop was er een Stupa te vinden. Deze leek erg op de vorige en wederom moest je er rondlopen. Dit was toeristische en ook waren er veel kraampjes aanwezig. Wat vooral opviel was een voorwerp wat het teken van een hakenkruis had. In het Hindoeïsme heeft dit natuurlijk een andere betekenis dan waar wij meteen aan moeten denken. Het is een symbool voor voorspoed en geluk. Door middel van een super steile trap! Mijn onderbuik voelde ik wel even toen ik daar naar beneden liep, kwamen we weer beneden op de lokale wegen terecht. Ons vervoer terug was een busje, een klein busje, waarin we opgepropt zaten. Het busje had de grootte van een ijsjeswagen. Als je echt denkt dat er niemand meer bij in past, past er toch altijd nog wel iemand bij in. Ik heb even geteld en met ongeveer 30 man zaten wij gewoon in dat busje. Blauwe plekken heb ik aan die rit overgehouden, maar het was wel een toeristische route door de binnenstad. Later overgestapt op een ‘normale’ bus en we zijn weer heel aangekomen in ons hotel. Deze avond zijn we niet meer weggeweest, we hebben gezellig Skip-Bo gespeeld en zo slapen. Morgen ga we na de laatste Nepali les op excursie naar: Thimi. Geen idee wat het is, dus ben erg benieuwd! Verder hebben we afgesproken om ’s avonds weer een drankje te doen in Thamel met de hele groep, dus ook weer met de meiden die al naar een gastgezin zijn gegaan. Want ja, het alcoholgehalte moet natuurlijk wel bijgehouden worden in deze maandjes..

 De foto’s zullen snel verschijnen! En ik zal proberen het volgende verslag minder lang te maken haha!

Ik vermaak me prima en geniet nog volop van de nieuwe ervaringen die ik hier op doe!

Heel veel liefs,

Lotte