Ziekig, plannen op stage, Nagarkot en een bruiloft
Blijf op de hoogte en volg Lotte
15 Mei 2014 | Nepal, Kathmandu
Lieve allemaal!
Het is inderdaad alweer een tijdje geleden dat ik een blog online heb gezet, maar hier is de volgende! Het blog bijhouden wordt een steeds grotere uitdaging, maar ik ga de uitdaging aan!
Aangezien nu veel tijd is verstreken, is het een enorm blog.. Dus ga er goed voor zitten en neem de tijd! Het paste er niet allemaal in een keer op, dus heb er even twee delen van gemaakt.
Maandag 28 april
Vandaag ging voor het eerst de wekker om half 8. Voortaan ontbijten we om 8.15 uur, zodat wij ongeveer om 10 uur op stage kunnen zijn. Vandaag begonnen we voor het eerst met het uitdelen van het fruit en drinken. Op stage zagen we inderdaad om 10 uur een klas Dahl-Bath eten. We weten niet of het voor de kinderen een ontbijt of lunch is of misschien beide. We zijn bij de klas gaan zitten, aangezien Sem druk aan het telefoneren was. Toen Sem klaar was, gaf hij aan tijd te hebben om naar de winkel te gaan. We vertrokken rond half 11 naar de supermarkt. In de ene supermarkt hebben we het fruit gehaald voor de kinderen, twee watermeloenen en 35 bananen. De bananen hier zijn echt veel kleiner dan in Nederland! Zo ongeveer de helft, als het niet kleiner is. Bij de volgende shop hebben we handzeep gehaald en siroop. Ik wil jullie allemaal nog erg bedanken voor het sponseren van het project! Ik hoop echt dat ik binnenkort foto’s kan uploaden en hier op deze site kan plaatsen, zodat jullie ook een beeld hebben van hoe het hier oogt en hoe de kindjes uit het center er uit zien. Rond 12.15 uur waren we weer terug in het center. In het center besloten we maar meteen het fruit in stukjes te snijden. De vrouw die altijd in de keuken staat, heeft ons bij deze klus geholpen. Echt een lief vrouwtje is dat, de paar woorden die ze Engels spreekt, laten zien dat ze altijd behulpzaam is. Na het snijden van al het fruit, besloten we de eerste klas naar buiten te halen. Volgens mij lopen ze allemaal iets achter in de geestelijke ontwikkeling, maar lichamelijk zijn ze redelijk goed. Sem zou ons vertalen en we legden ze eerst uit dat je voordat je gaat eten je handen moet wassen. Sommige kinderen weten precies hoe ze dat moeten doen, anderen totaal niet, dus hielpen we mee. We hadden twee schalen water neergezet, zeep en een handdoek en een voor een hebben ze hun handen gewassen. Hierna kregen ze een beker siroop en een bekertje met stukjes fruit. Toen deze klas zo goed als klaar was, haalden we de kleuters naar buiten. Sem was wederom onze vertaler. Het was een hele onderneming met de kleuters, want ze liepen weg, ze vonden de bak water heel interessant en waren aan het smeren met het eten. Uiteindelijk had iedereen zo goed als fruit gegeten en vooral wat gedronken. Eén jongetje, die zelf niet om drinken vraagt, had zelfs drie bekers vol op! Zo zie je maar weer dat die kinderen hier veel te weinig drinken. De klas waarin veel lichamelijk en geestelijk gehandicapte kinderen zitten was daarna aan de beurt. Ging ook lastig, aangezien de meeste niet zelf konden eten en drinken. Intussen was een docente ons komen helpen. Of althans, ze zou ook vertalen en uitleg geven, maar bij deze klas vond ze dat niet nodig. Ze zei het zelfs letterlijk. Ze begon zelf met het wassen van handen van de kinderen en gaf ze daarna drinken en eten. De klas daarna was al helemaal geen succes. De meeste kinderen hier zijn geestelijk slecht ontwikkeld, één jongen is blind en een paar zijn ook lichamelijk beperkt. Niet alle kinderen vonden het drinken en eten lekker. Veel hebben het niet opgegeten. Tevens kon de docente van deze klas helemaal geen Engels en dat hielp ook niet echt mee. De docente die hielp, ging haar eigen weg en wij stonden daar maar een beetje bij. De laatste drie klassen gingen daarentegen super goed. Deze kinderen zijn vooral geestelijk beperkt, maar zijn al wel wat ouder. De docente zei dat ze hun handen moesten gaan wassen en dat deden ze dan ook. Het eten en drinken ging ook zonder gesmeerd en het werd goed ontvangen door deze kinderen. Uiteindelijk zijn we tot ongeveer drie uur bezig geweest om alle klassen bij langs te gaan, terwijl de kinderen normaal rond half drie in de busjes worden gestopt.
Het idee van het fruit en het drinken is natuurlijk erg goed en we willen het ook blijven doen, alleen de manier waarop moet anders. Zoals het vandaag ging is het veel te tijdrovend en dat gaat dan gewoon niet lukken. We zijn druk aan het nadenken over hoe we het de volgende keer, woensdag, anders kunnen gaan doen. Maar we weten het nog niet.. Ideeën zijn altijd welkom! Het snijden ging redelijk snel. Wat vooral tijdrovend is, is het rondbrengen van het fruit/drinken bij alle klassen.
Tijdens de wandeling naar de bus was het chaos op de weg. Ze waren de weg aan het asfalteren en ik zag de politie eindelijk aan het werk, met fluitjes de chaos een beetje minder chaos maken. Vandaag hebben wij volgens mij het langst over de reis naar huis gedaan in vergelijking met de vorige dagen.
Thuis moesten we echt even bijkomen van vandaag en eigenlijk doe ik dat nu (na het avondeten) nog steeds. Je bent bijna kapot als je thuis komt van de stage, door al die indrukken word je ook gewoon moe.
Dinsdag 29 april
Vandaag was op stage alleen een drinkmoment. De bekers zijn te weinig in aantal, waardoor wij de hele tijd de bekers moeten omspoelen. Dit is een tijdrovende klus. Op een gegeven moment denk je zelfs dat het toch geen zin heeft en vul je de bekers maar gewoon opnieuw, zonder ze eerst om te spoelen. ‘Het maakt toch allemaal niks uit hier’ spookt dan door je hoofd. Tevens hebben we, omdat we niet gingen eten, geen handen gewassen. In de keuken eten vaak de jongens die de busjes rijden, als zij daar zin in hebben. Op een gegeven moment waren wij ook in de keuken en kwam er een jongetje aangelopen. Iedereen loopt gewoon in en uit de keuken en hierdoor wordt het nog onhygiënischer dan dat het al is. Ik weet niet precies wat gebeurde, maar die jongen van de bus trapte opeens keihard dat andere jongetje op z’n rug, zodat deze naar voren vloog. Echt heel sneu! En om wat voor een reden? Geen idee.. Ik dacht echt, waar bemoei jij je mee? Normaal liggen ze de hele tijd maar in die busjes te slapen en doen ze ook helemaal niks voor het center of met de kinderen en dan wel opeens zo’n kind een trap verkopen.. Thuis aangekomen bleek een jongen mee te eten in de avond. Elke had deze jongen ontmoet toen zij net aangekomen was en in het hotel zat en heeft contact met hem gehouden. Hij kwam langs en bleef mee eten. Het is hier gewoonte dat ze meteen vragen of je ook wilt blijven slapen, maar dat wilde hij niet. Het was niet heel ver lopen.. Omdat ons afgeraden wordt alleen over straat te lopen in de avond/nacht, ging ik met Elke mee om Jasper naar de grote weg te brengen. Toen we weer terug liepen naar huis en we natuurlijk de avond even aan het evalueren waren, bleek dat Jasper opeens weer achter ons te lopen. Hij was iets vergeten, dus dat wilde hij even ophalen. Dat was wel even een schrik momentje.
Woensdag 30 april
Vandaag hadden we een halve dag op stage, aangezien we in de middag naar het hoofdkantoor van VSN wilden om ons blog/foto’s up te loaden. We zijn daarom direct begonnen met drinken en fruit. Eén watermeloen was nog over van maandag, dus die gebruikten we. Het handen wassen was er bij ingeschoten jammer genoeg. De reis van stage naar het hoofdkantoor, in Pepsi Cola, was een hele onderneming. Uiteindelijk dropte de buschauffeur ons in Pepsi Cola, wat ons wel redelijk bekend voor kwam, maar waar zat het hoofdkantoor ook al weer? We zagen wel een restaurantje waar we met VSN in de eerste week gegeten hadden en zijn hier naartoe gelopen. Binnen vroegen wij naar het kantoor, alleen alle mensen die daar werkten hadden geen idee waar wij het over hadden. Het kaartje met het adres hielp ook weinig, totdat een persoon het telefoonnummer belde. Bishal kwam ons ophalen vanaf daar en het bleek echt heel dicht in de buurt te zitten, echt op loopafstand. We voelden ons echt twee van die domme blonde meisjes, die de weg niet meer wisten.. Bishal kon er gelukkig wel om lachen. Gelu was ook aanwezig op het hoofdkantoor en dat was wel grappig om die te zien. Uiteindelijk zijn we daar zo lang gebleven dat ze ons vroegen om de boel af te sluiten. Wat een vertrouwen! De rit naar huis was ook een avontuur. Het was intussen al donker en wij hadden geen idee meer of er nog busjes reden. Gelu had ons uitgelegd dat we vanuit Pepsi Cola naar Koteshwor moesten en van daar uit konden we dan de bus pakken naar Dakshin Dokha, huis dus. Alle busjes die voorbij kwam hebben we maar aangehouden en uiteindelijk hadden we de goede te pakken. In het donker is het toch heel anders om in die bussen te zitten en om over straat te lopen. Toch wel spannender of zo iets. Voel me wel veilig daar in tegen, heb me nog geen één keer echt bang gevoeld. In Koteshwor aangekomen brak de chaos los, overal mensen en bussen aan de kant van de weg. Wij zeiden maar één keer onze plaatsnaam hardop of er kwam al een mannetje aan die ons ging helpen om de goede bus te zoeken. Dat is echt lief, ze komen zo opeens uit het niets als je ze nodig hebt en ze helpen je echt heel goed. Hij nam ons op sleeptouw en zette ons uiteindelijk op de goede bus. Rond 9 uur waren we uiteindelijk thuis en de andere meiden hadden al gegeten. Gelu had gelukkig mama al op de hoogte gebracht, toen hij zag dat wij om 6 uur nog op het hoofdkantoor waren, dat wij later thuis kwamen, dus er was gelukkig eten bewaard!
Donderdag 1 mei
Vandaag was het alweer holiday. De dag van de arbeid was het vandaag en hierdoor waren de kinderen van het center vrij en wij dus ook. Wij hadden vanochtend yoghurt met mais, soort brood/pannenkoek en aardappels met kruiden en groenten. Een hele maaltijd. Aangezien vorige week donderdag de afspraak met Sem, dat hij ons meenam naar toeristische plekken, niet door is gegaan, hadden we vandaag om 12 uur afgesproken. Ann had jammer genoeg een afspraak met haar mentor via skype staan rond 4 pm dus kon zij niet mee. Elke, Lianne en ik gingen daarom rond 11 uur op pat. We hadden bij een paar haltes voor het center afgesproken. De busreis verliep vlekkeloos, alleen moesten we wel heel lang staan. Het duurde best wel lang voordat er mensen uitstapten. Aangepast aan de cultuur kwamen we rond 20 over 12 aan op de afgesproken plek. Sem had het busje van SERC inclusief chauffeur, waar de kinderen dus ook altijd mee vervoerd worden, gehuurd. Het was heel prettig om lekker in het busje te kunnen zitten in plaats van in zo’n grote bus waar je half moet staan. De chauffeur hadden we al vaak gezien op het center, alleen het jammere is dat hij geen Engels spreekt. Het communiceren met hem was daardoor moeizaam. De tocht ging allereerst naar de white gumba. Dit stond boven op een berg en de weg hiernaartoe was heel steil. Het was bijna eng.. In Oostenrijk vind k dit soort wegen al eng, laat staan wanneer je een slecht wegdek, smalle wegen, de afgrond direct naast je hebt en ja de auto’s/busjes zijn volgens mij ook niet meer wat het geweest zijn. Ik snap nog steeds niet dat die auto’s dit soort wegen kunnen berijden zonder regelmatig totall-loss te zijn. Halverwege zo’n steile weg, moesten we ook even uitstappen, omdat de auto niet meer vooruit ging. Na 100 meter konden we weer in stappen, heerlijk, nadat je gehoord hebt dat uit de uitlaat vuurwerkknallen kwamen. We hebben in ieder geval ontzettend gelachen onderweg en onze organen zitten weer op de juiste plaats na al het gehobbel. Boven was het echt heel mooi! Prachtig uitzicht en eindelijk kon je wat meer bergen zien. Het was jammer dat de smog aanwezig was en de lucht was bewolkt, maar de heerlijke rust die hier tegenover stond was heel fijn. Geen getoeter, geschreeuw, weet ik veel wat om je heen, maar rust, totale rust. Heerlijk. Boven op de berg is ook een tempel/monnikenklooster (volgens mij), alleen vandaag was het gesloten. We gaan binnenkort nog een kijkje nemen want het leek prachtig. Sem was zelf ook nog nooit op deze plek geweest en hij baalde een beetje dat het dicht was. Tijdens de afdaling hebben we nog bramen gegeten, gele, heel lekker zoet en puur natuur. Toen we bij de ‘grote weg’ waren gekomen (waar ook de Monkey Tempel te vinden is), hebben we geluncht. In een lounge ruimte had Sem voor ons verschillende soorten gerechten besteld zodat we, onder het genot van een cola, allerlei Nepalese gerechten konden proberen. Allereerst werden ons vier borden met elk 10 MO-MO’s voorgeschoteld, toen kregen we nog één pizza, vier spring rolls, en twee gerechten die klonken als schoupie en schisler. Ja, echt waar, ook hier laten ze eten staan. Iedereen zat bommetje vol en Sem heeft afgerekend. Natuurlijk was dat niet nodig, we kunnen prima zelf betalen, maar hij wilde verder niks over het bedrag kwijt. Het regende toen we naar het busje liepen. De tweede keer regen hier intussen en dat betekent niks anders dan dat de moesson (regenperiode) al is aangebroken. ‘Normaal’ begint dat zo ongeveer in juni, dus het is aan de vroege kant dit jaar, voor ons jammer genoeg, maar voor hier natuurlijk wel prettig. We zetten onze tocht voort richting Patan Durbar Square. Hier zijn allerlei monumenten en tempels voor Hindoes. Het stond op the to do list, dus we kunnen weer wat afstrepen. Het was een mooie plek met mooie tempels. Sem vertelde dat op deze plek stellen mogen laten zien dat ze een stel zijn. In Nepal wordt dat niet gewaardeerd. Jongens als vrienden mogen hier hand in hand lopen en doen dat ook regelmatig, maar een stelletje heb ik dat nog nooit zien doen. Op deze plek mag dat dus wel. Ook kwamen we erachter dat homo’s in Nepal niet mogen trouwen, het is niet toegestaan om homo te zijn. Natuurlijk zijn er ook hier wel homo’s en dan vind ik het fijn voor ze dat ze ongegeneerd hand in hand kunnen lopen en dat ze dan niet gek worden aangekeken. Toch blijft het vreemd voor mij om te bevatten dat in veel landen het homo zijn wordt verboden. Wij weten dat het bepaald is in de hersenen en dat je eigenlijk geen keuze hebt waar je op valt, wat zullen ze van dit feit vinden hier in Nepal? Wordt het doodgezwegen of is het echt onwetendheid? Na deze plek hebben Sem en de chauffeur ons thuis afgezet en hebben we Sem maar even wat geld in zijn hand geduwd, hij wilde het eigenlijk niet aannemen. Uiteindelijk liepen we naar binnen en vroegen we ons af of we hem nu niet enorm hadden beledigd. Thuis maar meteen aan Gelu gevraagd. Hij gaf aan dat we ons geen zorgen hoefden te maken en dat het wel gewaardeerd wordt dat we geld gegeven hebben. Sem is echt een schatje, het is propje haha. Super lief zei hij vandaag dat als we nog eens in Nepal komen, we naar zijn huis moeten komen zodat we daar kunnen overnachten. Ook zei hij dat ons overal waar we nog naar toe willen wel naar toe wil brengen of onze gids wil spelen. Ook de volgende vrije dag wil hij vrij houden om ons mee te nemen om bij zijn moeder te gaan eten. Ik ben benieuwd wat uiteindelijk gaat komen. Vandaag zijn ontzettend veel bezienswaardigheden en mooie steden genoemd waar we nog een kijkje willen nemen in onze periode in Nepal. Ik ben benieuwd of het allemaal gaat lukken! Er is zoveel te bekijken en te bezoeken, alleen we moeten natuurlijk ook stage lopen. Mama had MO-MO’s gemaakt, echt super toevallig, dat moest net weer vandaag zijn, nu we al zo’n beetje 40 MO-Mo’s naar binnen hadden gewerkt. Alsnog wel van genoten en Elke en ik hebben aan mama gevraagd of ze zaterdag mee wil naar Boudha om stof uit te zoeken voor een kurta (?). Typisch Nepalese kledij. Ann heeft ook al een kurta laten maken en heeft het een paar keer aangehad naar haar stage. Ze gaf aan dat ze opeens niet meer zo werd aangekeken als ‘normaal’, blijkbaar door die kleren omdat ze zich helemaal aangepast heeft aan de cultuur. Ik ben benieuwd naar de stof en de kleuren en printen en of ik het veel aan zou trekken. Geen idee. Op dit moment is het 9 pm en regent/onweert/hagelt het. De moesson is echt begonnen. De weersverwachting is de rest van de week regen, dus ben benieuwd. Hoop dat het in Nederland anders is, want bij jullie is het nu vakantie! Geniet er van!
Vrijdag 2 mei
Vanaf gisteravond heeft het de hele tijd geregend. Vannacht ben ik twee keer wakker geschrokken, omdat ik echt dacht dat er een bom ontplofte. Het heeft de hele nacht geonweerd en hier in de bergen kunnen het hele harde klappen zijn, geloof mij maar. Na het ontbijt door de regen naar stage.. Volgens mij is het deze week mooi weer in Nederland geweest, nou hier regent het best wel veel. Ik had me goed aangekleed voor de regen (Lees: sportschoenen, lange broek, t-shirtje, vest, regenjas, capuchon op, mondkapje voor). Op stage hebben we met de kinderen gespeeld en hebben we wederom fruit en drinken gegeven aan ze. Grappig was dat het vrouwtje uit de keuken vond dat we geen watermeloen moesten geven aan de kinderen, het was namelijk te koud. Toch maar wel gedaan, aangezien we niks anders hadden en vandaag wel fruit op het programma stond. Het begint al een beetje een routine te worden, dus dat is een mooi teken. Thuis besloten we die avond op stap te gaan, naar Thamel voor de verandering. Na het eten hebben we ons opgetut en het was nog stressen. Gelu had een taxi voor ons gebeld, alleen na dikke 10 minuten stond deze al voor de deur. Dat was niet de bedoeling! We waren nog lang niet klaar. Gelu had de chauffeur aan de praat gehouden en rond 9 uur gingen we op weg naar Thamel. Ik had geen contact meer gehad met Ajoh (die eigenlijk Aloj heet), waar ik in mijn vorige verslag over geschreven heb, maar ik besloot hem toch een smsje te sturen via Ann haar Nepalese nummer. Ik gaf aan dat ik die avond in Thamel te vinden was. Hij reageerde blij dat ik hem een bericht gestuurd had, zei dat hij zijn dinner met zijn ouders oversloeg en ook naar Thamel zou gaan, naar dezelfde loungebar als waar we elkaar hadden ontmoet. In Thamel besloten Elke, Ann, Lianne en ik dat we eerst een drankje in een andere loungebar, gewoon met z’n vieren, wilden doen. Een lekker cocktailtje, loungen, live-muziek, wat wil je nog meer? Na het drankje gingen we toch maar naar die tent van de vorige keer. Hier aangekomen bleken Aloj en zijn vrienden naast Victor en allerlei andere vrijwilligers te zitten. Aloj vindt Victor een te gekke gozer en het bleek dat ze al een tijdje met de twee groepen bij elkaar zaten. Ik belandde tussen Victor en Aloj in en heb me prima vermaakt. Gezellig gekletst met Victor, maar ook met Aloj en zijn vrienden. Het heeft wel wat om zo in contact te zijn met de lokale bevolking, ik vind het tof. Leuk om mensen uit een andere cultuur te leren kennen en hun kijk op bepaalde zaken. Ajoh gaf aan heel blij te zijn geweest met het bericht dat ik stuurde, omdat hij mijn nummer niet meer had of iets. Nou voor de tweede keer de nummers maar weer uitwisselen, nu zal hij me wel een berichtje sturen.. Een vriend van Ajoh zat de hele avond met zijn capuchon op, omdat hij net die dag naar de kapper was geweest. Die jongen is best wel verlegen en ik heb even met hem gepraat en natuurlijk z’n haar bekeken. Ik vond het helemaal niet slecht er uit zien! Ook ben ik een ware koppelaarster, want hij gaf aan dat hij een vrijwilligster leuk vond, maar niet met haar durfde te praten. Die heb ik even met elkaar in gesprek gebracht. Na een paar drankjes besloten we met z’n allen, Aloj en zijn vrienden en wij vier, naar club fire te gaan. Het was heerlijk om even te dansen en de drankjes waren lekker. Aloj en zijn vrienden bleven de hele tijd om ons heen dansen, zodat ze ons konden beschermen voor alle andere jongens in de club. Aloj gaf aan dat dit niet echt een toffe club was, er zouden veel gevechten zijn. Een paar keer duwde hij inderdaad ons naar achter om ons te beschermen voor jongens die aan het vechten waren, maar het viel allemaal wel mee. Niet veel erger dan in Nederland. Op het eind wees Aloj een shemale aan, die zouden ook veel in die club komen en liet ons zien hoe de meisjes die korte broeken, korte shirtjes (dus geen schouders bedekt) bekend staan. Dat zijn meisjes met wie je alles mag doen, zolang je maar betaald. Rond half 3 gingen we naar buiten, maar wat was het plan? De andere discotheken kwam je niet meer in en er was nergens een afterparty. Voor de grap vroeg ik al of we niet naar een van die jongen zijn huis konden gaan. Ze gaven meteen aan dat ouders dat niet waarderen, ze worden geslagen als ze nu midden in de nacht met een meisje zouden thuiskomen. Dat was dus ook niet echt een goed plan. Lianne en Ann waren ondertussen terug nar dezelfde club gegaan, dus Elke ging hun ophalen. Ze kwamen terug met een jongen en twee of drie vrienden van hem, die Lianne had ontmoet in de kroeg. Hij besliste meteen even dat we wat gingen drinken ergens verderop en dat Aloj en vrienden niet mee mochten. Nou doei, dat vond ik niet eerlijk, Aloj was de hele avond bij ons geweest en had ons ‘beschermd’, die zet ik niet zomaar aan de kant omdat een andere gozer dat zegt. Ze praatten veel in het Nepali en ze mochten van die gozer echt niet mee komen. Intussen waren Lianne en Ann al met die jongen meegelopen, wat eten verderop, maar Elke en ik vonden dat niet fair. Op een gegeven moment waren we er helemaal klaar mee en wilden we alleen nog maar naar huis. Het was intussen drie uur geweest en ja het is echt waar, ze hebben hier een avondklok. Bevind je je na drie uur ‘s nachts nog op straat, dan kan je worden opgepakt en worden meegenomen door de politie. Al die stoere jongens, waren toch wel een beetje bang voor de politie. Het stomme was dat Lianne en Ann al meegelopen waren en Elke en ik hun dus uit het oog verloren waren. Bleek dat ze in een hotel zaten, waar ze dan ook wat konden eten. Elke en ik wilden niet naar binnen en wachtten totdat Ann en Lianne buiten waren. Uiteindelijk hielden we de eerste beste taxi aan en zijn we naar huis gegaan. Wat een avond.. En wat bizar dat een jongen zo even uitmaakt dat een groep wel of niet mee mag. Hallo, wie denk je wel niet dat je bent? Persoonlijk vond ik hem een beetje een griezel en zijn vrienden ook en vond ik het al helemaal kut tegenover Aloj, dus met gemengde gevoelens zat ik in de taxi naar huis. Blij dat we onderweg waren naar huis, maar nadenkend over hoe de avond tot zijn eind was gekomen. Echt gek, maar al met al was het een gezellige avond.
Zaterdag 3 mei
Na een kort nachtje stond om 9 uur het ontbijt al weer op ons te wachten. Volgens mij voelde iedereen zich prima na het avondje stappen. Met Gelu en ‘mama’ werd overlegd dat Lianne, Elke en ik eerst naar Boudha toe zouden gaan om te shoppen en dat we rond 1 uur thuis zouden zijn. Daarna zouden Elke en ik namelijk met ‘mama’ stof uitzoeken voor een kurta, dat op maat wordt gemaakt. De meeste vrouwen dragen hier een kurta en Elke en ik willen het beide ook graag als souvenir en om het natuurlijk eens aan te trekken hier. Ann heeft ook een kurta laten maken een tijd geleden en heeft het nu een paar keer aangehad. Ze zei dat de mensen dan minder naar je kijken en je meer respecteren, omdat je iets draagt uit hun cultuur. In Boudha waren Elke en ik op zoek naar kleding, alleen hebben we niet echt iets gevonden. Wel hebben we een cadeau voor Lakbaa gekocht, want hij is donderdag jarig. We hebben een mooie, Westerse Vans tas gekocht. Bij thuiskomst natuurlijk even contact opgenomen met het thuisfront via de app, want papa en mama zijn vandaag 25 jaar getrouwd! Bijzonder! Even een foto’tje gestuurd van hoe het met mij gaat, zodat ook opa en oma weer op de hoogte zijn! Echt fijn dat het zo kan allemaal tegenwoordig. Ik zit 8000 km verderop, een week met de auto rijden en toch kan ik altijd contact opnemen met thuis als ik wil/moet. Mama, Elke en ik zijn daarna op stap gegaan. Hier in de buurt zit een winkeltje waar vrouwenkleding wordt gemaakt en verkocht. De stof uitkiezen voor de kurta was enorm lastig.. Wat voor een kleurtje is mooi? Uiteindelijk voor rood gekozen. De kurta wordt helemaal op maat gemaakt en daarom werd alles uitvoerig opgemeten. Gelukkig was mama mee, want die vrouwen die daar werkten konden helemaal geen Engels en mama wist wel goed wat mooi was en hoe het werkte. Uiteindelijk heeft ze er ook nog voor gezorgd dat we een goed prijsje konden betalen voor onze mooie kurta’s, namelijk 1600 roepie (= 12 euro). Volgende week kunnen we de kurta komen ophalen.
Zondag 4 mei
Na het ontbijt zijn Lianne, Ann en ik naar Boudha gegaan om boodschappen te doen. Eerst naar een relatief kleine supermarkt en daarna naar een drie verdiepingen hoog shopping center. Op de begane grond was een supermarkt, op de eerste verdieping was een speelgoed afdeling en service en op de tweede verdieping stonden allerlei elektrische apparaten. Na allerlei lekkers in te hebben geslagen zijn we op zoek gegaan naar speelgoed en spullen voor de kinderen en het center. We hebben 10 bakjes voor fruit gekocht, 96 bekers (zodat er altijd genoeg zijn) en allerlei speelgoed, van puzzels tot boekjes, van een bal tot hoepels, noem het maar op. Wederom bedankt voor het sponsergeld! Deze spullen hebben we van dat geld gekocht. Bij thuiskomst gaf Ann aan last van haar buik te hebben. Een tijdje later begon ook in mijn buik te voelen. Rond 4 uur kwam Elke thuis van haar vrijwilligerswerk met de mededeling ook een zere buik te hebben. De rest van de middag allemaal lamlendig doorgebracht met films kijken op de laptops. Mama had vandaag voor niks gekookt, alleen Lianne had een beetje trek. In de avond trok ik het echt niet meer en Elke ook niet en we besloten dat het beter was alles eruit te gooien door het zelf op te wekken. Na twee keer lag ik ’s avonds eindelijk met een beter gevoel in bed. Voor mij heeft het geholpen! Aangezien we alle vier (Lianne is die nacht ‘ziek’ geworden) ziek zijn geweest, op precies hetzelfde moment, denken wij allemaal dat het aan het eten ligt. Waarschijnlijk aan de yoghurt die we allemaal gegeten hebben, het was namelijk al een andere yoghurt dan die keer ervoor. De substantie was nu echt heel dun en ook niet zo zuur als eerst.. We weten dus niet hoe het komt, maar we gissen op de yoghurt.
Deel 2 in het volgende blog!
Het is inderdaad alweer een tijdje geleden dat ik een blog online heb gezet, maar hier is de volgende! Het blog bijhouden wordt een steeds grotere uitdaging, maar ik ga de uitdaging aan!
Aangezien nu veel tijd is verstreken, is het een enorm blog.. Dus ga er goed voor zitten en neem de tijd! Het paste er niet allemaal in een keer op, dus heb er even twee delen van gemaakt.
Maandag 28 april
Vandaag ging voor het eerst de wekker om half 8. Voortaan ontbijten we om 8.15 uur, zodat wij ongeveer om 10 uur op stage kunnen zijn. Vandaag begonnen we voor het eerst met het uitdelen van het fruit en drinken. Op stage zagen we inderdaad om 10 uur een klas Dahl-Bath eten. We weten niet of het voor de kinderen een ontbijt of lunch is of misschien beide. We zijn bij de klas gaan zitten, aangezien Sem druk aan het telefoneren was. Toen Sem klaar was, gaf hij aan tijd te hebben om naar de winkel te gaan. We vertrokken rond half 11 naar de supermarkt. In de ene supermarkt hebben we het fruit gehaald voor de kinderen, twee watermeloenen en 35 bananen. De bananen hier zijn echt veel kleiner dan in Nederland! Zo ongeveer de helft, als het niet kleiner is. Bij de volgende shop hebben we handzeep gehaald en siroop. Ik wil jullie allemaal nog erg bedanken voor het sponseren van het project! Ik hoop echt dat ik binnenkort foto’s kan uploaden en hier op deze site kan plaatsen, zodat jullie ook een beeld hebben van hoe het hier oogt en hoe de kindjes uit het center er uit zien. Rond 12.15 uur waren we weer terug in het center. In het center besloten we maar meteen het fruit in stukjes te snijden. De vrouw die altijd in de keuken staat, heeft ons bij deze klus geholpen. Echt een lief vrouwtje is dat, de paar woorden die ze Engels spreekt, laten zien dat ze altijd behulpzaam is. Na het snijden van al het fruit, besloten we de eerste klas naar buiten te halen. Volgens mij lopen ze allemaal iets achter in de geestelijke ontwikkeling, maar lichamelijk zijn ze redelijk goed. Sem zou ons vertalen en we legden ze eerst uit dat je voordat je gaat eten je handen moet wassen. Sommige kinderen weten precies hoe ze dat moeten doen, anderen totaal niet, dus hielpen we mee. We hadden twee schalen water neergezet, zeep en een handdoek en een voor een hebben ze hun handen gewassen. Hierna kregen ze een beker siroop en een bekertje met stukjes fruit. Toen deze klas zo goed als klaar was, haalden we de kleuters naar buiten. Sem was wederom onze vertaler. Het was een hele onderneming met de kleuters, want ze liepen weg, ze vonden de bak water heel interessant en waren aan het smeren met het eten. Uiteindelijk had iedereen zo goed als fruit gegeten en vooral wat gedronken. Eén jongetje, die zelf niet om drinken vraagt, had zelfs drie bekers vol op! Zo zie je maar weer dat die kinderen hier veel te weinig drinken. De klas waarin veel lichamelijk en geestelijk gehandicapte kinderen zitten was daarna aan de beurt. Ging ook lastig, aangezien de meeste niet zelf konden eten en drinken. Intussen was een docente ons komen helpen. Of althans, ze zou ook vertalen en uitleg geven, maar bij deze klas vond ze dat niet nodig. Ze zei het zelfs letterlijk. Ze begon zelf met het wassen van handen van de kinderen en gaf ze daarna drinken en eten. De klas daarna was al helemaal geen succes. De meeste kinderen hier zijn geestelijk slecht ontwikkeld, één jongen is blind en een paar zijn ook lichamelijk beperkt. Niet alle kinderen vonden het drinken en eten lekker. Veel hebben het niet opgegeten. Tevens kon de docente van deze klas helemaal geen Engels en dat hielp ook niet echt mee. De docente die hielp, ging haar eigen weg en wij stonden daar maar een beetje bij. De laatste drie klassen gingen daarentegen super goed. Deze kinderen zijn vooral geestelijk beperkt, maar zijn al wel wat ouder. De docente zei dat ze hun handen moesten gaan wassen en dat deden ze dan ook. Het eten en drinken ging ook zonder gesmeerd en het werd goed ontvangen door deze kinderen. Uiteindelijk zijn we tot ongeveer drie uur bezig geweest om alle klassen bij langs te gaan, terwijl de kinderen normaal rond half drie in de busjes worden gestopt.
Het idee van het fruit en het drinken is natuurlijk erg goed en we willen het ook blijven doen, alleen de manier waarop moet anders. Zoals het vandaag ging is het veel te tijdrovend en dat gaat dan gewoon niet lukken. We zijn druk aan het nadenken over hoe we het de volgende keer, woensdag, anders kunnen gaan doen. Maar we weten het nog niet.. Ideeën zijn altijd welkom! Het snijden ging redelijk snel. Wat vooral tijdrovend is, is het rondbrengen van het fruit/drinken bij alle klassen.
Tijdens de wandeling naar de bus was het chaos op de weg. Ze waren de weg aan het asfalteren en ik zag de politie eindelijk aan het werk, met fluitjes de chaos een beetje minder chaos maken. Vandaag hebben wij volgens mij het langst over de reis naar huis gedaan in vergelijking met de vorige dagen.
Thuis moesten we echt even bijkomen van vandaag en eigenlijk doe ik dat nu (na het avondeten) nog steeds. Je bent bijna kapot als je thuis komt van de stage, door al die indrukken word je ook gewoon moe.
Dinsdag 29 april
Vandaag was op stage alleen een drinkmoment. De bekers zijn te weinig in aantal, waardoor wij de hele tijd de bekers moeten omspoelen. Dit is een tijdrovende klus. Op een gegeven moment denk je zelfs dat het toch geen zin heeft en vul je de bekers maar gewoon opnieuw, zonder ze eerst om te spoelen. ‘Het maakt toch allemaal niks uit hier’ spookt dan door je hoofd. Tevens hebben we, omdat we niet gingen eten, geen handen gewassen. In de keuken eten vaak de jongens die de busjes rijden, als zij daar zin in hebben. Op een gegeven moment waren wij ook in de keuken en kwam er een jongetje aangelopen. Iedereen loopt gewoon in en uit de keuken en hierdoor wordt het nog onhygiënischer dan dat het al is. Ik weet niet precies wat gebeurde, maar die jongen van de bus trapte opeens keihard dat andere jongetje op z’n rug, zodat deze naar voren vloog. Echt heel sneu! En om wat voor een reden? Geen idee.. Ik dacht echt, waar bemoei jij je mee? Normaal liggen ze de hele tijd maar in die busjes te slapen en doen ze ook helemaal niks voor het center of met de kinderen en dan wel opeens zo’n kind een trap verkopen.. Thuis aangekomen bleek een jongen mee te eten in de avond. Elke had deze jongen ontmoet toen zij net aangekomen was en in het hotel zat en heeft contact met hem gehouden. Hij kwam langs en bleef mee eten. Het is hier gewoonte dat ze meteen vragen of je ook wilt blijven slapen, maar dat wilde hij niet. Het was niet heel ver lopen.. Omdat ons afgeraden wordt alleen over straat te lopen in de avond/nacht, ging ik met Elke mee om Jasper naar de grote weg te brengen. Toen we weer terug liepen naar huis en we natuurlijk de avond even aan het evalueren waren, bleek dat Jasper opeens weer achter ons te lopen. Hij was iets vergeten, dus dat wilde hij even ophalen. Dat was wel even een schrik momentje.
Woensdag 30 april
Vandaag hadden we een halve dag op stage, aangezien we in de middag naar het hoofdkantoor van VSN wilden om ons blog/foto’s up te loaden. We zijn daarom direct begonnen met drinken en fruit. Eén watermeloen was nog over van maandag, dus die gebruikten we. Het handen wassen was er bij ingeschoten jammer genoeg. De reis van stage naar het hoofdkantoor, in Pepsi Cola, was een hele onderneming. Uiteindelijk dropte de buschauffeur ons in Pepsi Cola, wat ons wel redelijk bekend voor kwam, maar waar zat het hoofdkantoor ook al weer? We zagen wel een restaurantje waar we met VSN in de eerste week gegeten hadden en zijn hier naartoe gelopen. Binnen vroegen wij naar het kantoor, alleen alle mensen die daar werkten hadden geen idee waar wij het over hadden. Het kaartje met het adres hielp ook weinig, totdat een persoon het telefoonnummer belde. Bishal kwam ons ophalen vanaf daar en het bleek echt heel dicht in de buurt te zitten, echt op loopafstand. We voelden ons echt twee van die domme blonde meisjes, die de weg niet meer wisten.. Bishal kon er gelukkig wel om lachen. Gelu was ook aanwezig op het hoofdkantoor en dat was wel grappig om die te zien. Uiteindelijk zijn we daar zo lang gebleven dat ze ons vroegen om de boel af te sluiten. Wat een vertrouwen! De rit naar huis was ook een avontuur. Het was intussen al donker en wij hadden geen idee meer of er nog busjes reden. Gelu had ons uitgelegd dat we vanuit Pepsi Cola naar Koteshwor moesten en van daar uit konden we dan de bus pakken naar Dakshin Dokha, huis dus. Alle busjes die voorbij kwam hebben we maar aangehouden en uiteindelijk hadden we de goede te pakken. In het donker is het toch heel anders om in die bussen te zitten en om over straat te lopen. Toch wel spannender of zo iets. Voel me wel veilig daar in tegen, heb me nog geen één keer echt bang gevoeld. In Koteshwor aangekomen brak de chaos los, overal mensen en bussen aan de kant van de weg. Wij zeiden maar één keer onze plaatsnaam hardop of er kwam al een mannetje aan die ons ging helpen om de goede bus te zoeken. Dat is echt lief, ze komen zo opeens uit het niets als je ze nodig hebt en ze helpen je echt heel goed. Hij nam ons op sleeptouw en zette ons uiteindelijk op de goede bus. Rond 9 uur waren we uiteindelijk thuis en de andere meiden hadden al gegeten. Gelu had gelukkig mama al op de hoogte gebracht, toen hij zag dat wij om 6 uur nog op het hoofdkantoor waren, dat wij later thuis kwamen, dus er was gelukkig eten bewaard!
Donderdag 1 mei
Vandaag was het alweer holiday. De dag van de arbeid was het vandaag en hierdoor waren de kinderen van het center vrij en wij dus ook. Wij hadden vanochtend yoghurt met mais, soort brood/pannenkoek en aardappels met kruiden en groenten. Een hele maaltijd. Aangezien vorige week donderdag de afspraak met Sem, dat hij ons meenam naar toeristische plekken, niet door is gegaan, hadden we vandaag om 12 uur afgesproken. Ann had jammer genoeg een afspraak met haar mentor via skype staan rond 4 pm dus kon zij niet mee. Elke, Lianne en ik gingen daarom rond 11 uur op pat. We hadden bij een paar haltes voor het center afgesproken. De busreis verliep vlekkeloos, alleen moesten we wel heel lang staan. Het duurde best wel lang voordat er mensen uitstapten. Aangepast aan de cultuur kwamen we rond 20 over 12 aan op de afgesproken plek. Sem had het busje van SERC inclusief chauffeur, waar de kinderen dus ook altijd mee vervoerd worden, gehuurd. Het was heel prettig om lekker in het busje te kunnen zitten in plaats van in zo’n grote bus waar je half moet staan. De chauffeur hadden we al vaak gezien op het center, alleen het jammere is dat hij geen Engels spreekt. Het communiceren met hem was daardoor moeizaam. De tocht ging allereerst naar de white gumba. Dit stond boven op een berg en de weg hiernaartoe was heel steil. Het was bijna eng.. In Oostenrijk vind k dit soort wegen al eng, laat staan wanneer je een slecht wegdek, smalle wegen, de afgrond direct naast je hebt en ja de auto’s/busjes zijn volgens mij ook niet meer wat het geweest zijn. Ik snap nog steeds niet dat die auto’s dit soort wegen kunnen berijden zonder regelmatig totall-loss te zijn. Halverwege zo’n steile weg, moesten we ook even uitstappen, omdat de auto niet meer vooruit ging. Na 100 meter konden we weer in stappen, heerlijk, nadat je gehoord hebt dat uit de uitlaat vuurwerkknallen kwamen. We hebben in ieder geval ontzettend gelachen onderweg en onze organen zitten weer op de juiste plaats na al het gehobbel. Boven was het echt heel mooi! Prachtig uitzicht en eindelijk kon je wat meer bergen zien. Het was jammer dat de smog aanwezig was en de lucht was bewolkt, maar de heerlijke rust die hier tegenover stond was heel fijn. Geen getoeter, geschreeuw, weet ik veel wat om je heen, maar rust, totale rust. Heerlijk. Boven op de berg is ook een tempel/monnikenklooster (volgens mij), alleen vandaag was het gesloten. We gaan binnenkort nog een kijkje nemen want het leek prachtig. Sem was zelf ook nog nooit op deze plek geweest en hij baalde een beetje dat het dicht was. Tijdens de afdaling hebben we nog bramen gegeten, gele, heel lekker zoet en puur natuur. Toen we bij de ‘grote weg’ waren gekomen (waar ook de Monkey Tempel te vinden is), hebben we geluncht. In een lounge ruimte had Sem voor ons verschillende soorten gerechten besteld zodat we, onder het genot van een cola, allerlei Nepalese gerechten konden proberen. Allereerst werden ons vier borden met elk 10 MO-MO’s voorgeschoteld, toen kregen we nog één pizza, vier spring rolls, en twee gerechten die klonken als schoupie en schisler. Ja, echt waar, ook hier laten ze eten staan. Iedereen zat bommetje vol en Sem heeft afgerekend. Natuurlijk was dat niet nodig, we kunnen prima zelf betalen, maar hij wilde verder niks over het bedrag kwijt. Het regende toen we naar het busje liepen. De tweede keer regen hier intussen en dat betekent niks anders dan dat de moesson (regenperiode) al is aangebroken. ‘Normaal’ begint dat zo ongeveer in juni, dus het is aan de vroege kant dit jaar, voor ons jammer genoeg, maar voor hier natuurlijk wel prettig. We zetten onze tocht voort richting Patan Durbar Square. Hier zijn allerlei monumenten en tempels voor Hindoes. Het stond op the to do list, dus we kunnen weer wat afstrepen. Het was een mooie plek met mooie tempels. Sem vertelde dat op deze plek stellen mogen laten zien dat ze een stel zijn. In Nepal wordt dat niet gewaardeerd. Jongens als vrienden mogen hier hand in hand lopen en doen dat ook regelmatig, maar een stelletje heb ik dat nog nooit zien doen. Op deze plek mag dat dus wel. Ook kwamen we erachter dat homo’s in Nepal niet mogen trouwen, het is niet toegestaan om homo te zijn. Natuurlijk zijn er ook hier wel homo’s en dan vind ik het fijn voor ze dat ze ongegeneerd hand in hand kunnen lopen en dat ze dan niet gek worden aangekeken. Toch blijft het vreemd voor mij om te bevatten dat in veel landen het homo zijn wordt verboden. Wij weten dat het bepaald is in de hersenen en dat je eigenlijk geen keuze hebt waar je op valt, wat zullen ze van dit feit vinden hier in Nepal? Wordt het doodgezwegen of is het echt onwetendheid? Na deze plek hebben Sem en de chauffeur ons thuis afgezet en hebben we Sem maar even wat geld in zijn hand geduwd, hij wilde het eigenlijk niet aannemen. Uiteindelijk liepen we naar binnen en vroegen we ons af of we hem nu niet enorm hadden beledigd. Thuis maar meteen aan Gelu gevraagd. Hij gaf aan dat we ons geen zorgen hoefden te maken en dat het wel gewaardeerd wordt dat we geld gegeven hebben. Sem is echt een schatje, het is propje haha. Super lief zei hij vandaag dat als we nog eens in Nepal komen, we naar zijn huis moeten komen zodat we daar kunnen overnachten. Ook zei hij dat ons overal waar we nog naar toe willen wel naar toe wil brengen of onze gids wil spelen. Ook de volgende vrije dag wil hij vrij houden om ons mee te nemen om bij zijn moeder te gaan eten. Ik ben benieuwd wat uiteindelijk gaat komen. Vandaag zijn ontzettend veel bezienswaardigheden en mooie steden genoemd waar we nog een kijkje willen nemen in onze periode in Nepal. Ik ben benieuwd of het allemaal gaat lukken! Er is zoveel te bekijken en te bezoeken, alleen we moeten natuurlijk ook stage lopen. Mama had MO-MO’s gemaakt, echt super toevallig, dat moest net weer vandaag zijn, nu we al zo’n beetje 40 MO-Mo’s naar binnen hadden gewerkt. Alsnog wel van genoten en Elke en ik hebben aan mama gevraagd of ze zaterdag mee wil naar Boudha om stof uit te zoeken voor een kurta (?). Typisch Nepalese kledij. Ann heeft ook al een kurta laten maken en heeft het een paar keer aangehad naar haar stage. Ze gaf aan dat ze opeens niet meer zo werd aangekeken als ‘normaal’, blijkbaar door die kleren omdat ze zich helemaal aangepast heeft aan de cultuur. Ik ben benieuwd naar de stof en de kleuren en printen en of ik het veel aan zou trekken. Geen idee. Op dit moment is het 9 pm en regent/onweert/hagelt het. De moesson is echt begonnen. De weersverwachting is de rest van de week regen, dus ben benieuwd. Hoop dat het in Nederland anders is, want bij jullie is het nu vakantie! Geniet er van!
Vrijdag 2 mei
Vanaf gisteravond heeft het de hele tijd geregend. Vannacht ben ik twee keer wakker geschrokken, omdat ik echt dacht dat er een bom ontplofte. Het heeft de hele nacht geonweerd en hier in de bergen kunnen het hele harde klappen zijn, geloof mij maar. Na het ontbijt door de regen naar stage.. Volgens mij is het deze week mooi weer in Nederland geweest, nou hier regent het best wel veel. Ik had me goed aangekleed voor de regen (Lees: sportschoenen, lange broek, t-shirtje, vest, regenjas, capuchon op, mondkapje voor). Op stage hebben we met de kinderen gespeeld en hebben we wederom fruit en drinken gegeven aan ze. Grappig was dat het vrouwtje uit de keuken vond dat we geen watermeloen moesten geven aan de kinderen, het was namelijk te koud. Toch maar wel gedaan, aangezien we niks anders hadden en vandaag wel fruit op het programma stond. Het begint al een beetje een routine te worden, dus dat is een mooi teken. Thuis besloten we die avond op stap te gaan, naar Thamel voor de verandering. Na het eten hebben we ons opgetut en het was nog stressen. Gelu had een taxi voor ons gebeld, alleen na dikke 10 minuten stond deze al voor de deur. Dat was niet de bedoeling! We waren nog lang niet klaar. Gelu had de chauffeur aan de praat gehouden en rond 9 uur gingen we op weg naar Thamel. Ik had geen contact meer gehad met Ajoh (die eigenlijk Aloj heet), waar ik in mijn vorige verslag over geschreven heb, maar ik besloot hem toch een smsje te sturen via Ann haar Nepalese nummer. Ik gaf aan dat ik die avond in Thamel te vinden was. Hij reageerde blij dat ik hem een bericht gestuurd had, zei dat hij zijn dinner met zijn ouders oversloeg en ook naar Thamel zou gaan, naar dezelfde loungebar als waar we elkaar hadden ontmoet. In Thamel besloten Elke, Ann, Lianne en ik dat we eerst een drankje in een andere loungebar, gewoon met z’n vieren, wilden doen. Een lekker cocktailtje, loungen, live-muziek, wat wil je nog meer? Na het drankje gingen we toch maar naar die tent van de vorige keer. Hier aangekomen bleken Aloj en zijn vrienden naast Victor en allerlei andere vrijwilligers te zitten. Aloj vindt Victor een te gekke gozer en het bleek dat ze al een tijdje met de twee groepen bij elkaar zaten. Ik belandde tussen Victor en Aloj in en heb me prima vermaakt. Gezellig gekletst met Victor, maar ook met Aloj en zijn vrienden. Het heeft wel wat om zo in contact te zijn met de lokale bevolking, ik vind het tof. Leuk om mensen uit een andere cultuur te leren kennen en hun kijk op bepaalde zaken. Ajoh gaf aan heel blij te zijn geweest met het bericht dat ik stuurde, omdat hij mijn nummer niet meer had of iets. Nou voor de tweede keer de nummers maar weer uitwisselen, nu zal hij me wel een berichtje sturen.. Een vriend van Ajoh zat de hele avond met zijn capuchon op, omdat hij net die dag naar de kapper was geweest. Die jongen is best wel verlegen en ik heb even met hem gepraat en natuurlijk z’n haar bekeken. Ik vond het helemaal niet slecht er uit zien! Ook ben ik een ware koppelaarster, want hij gaf aan dat hij een vrijwilligster leuk vond, maar niet met haar durfde te praten. Die heb ik even met elkaar in gesprek gebracht. Na een paar drankjes besloten we met z’n allen, Aloj en zijn vrienden en wij vier, naar club fire te gaan. Het was heerlijk om even te dansen en de drankjes waren lekker. Aloj en zijn vrienden bleven de hele tijd om ons heen dansen, zodat ze ons konden beschermen voor alle andere jongens in de club. Aloj gaf aan dat dit niet echt een toffe club was, er zouden veel gevechten zijn. Een paar keer duwde hij inderdaad ons naar achter om ons te beschermen voor jongens die aan het vechten waren, maar het viel allemaal wel mee. Niet veel erger dan in Nederland. Op het eind wees Aloj een shemale aan, die zouden ook veel in die club komen en liet ons zien hoe de meisjes die korte broeken, korte shirtjes (dus geen schouders bedekt) bekend staan. Dat zijn meisjes met wie je alles mag doen, zolang je maar betaald. Rond half 3 gingen we naar buiten, maar wat was het plan? De andere discotheken kwam je niet meer in en er was nergens een afterparty. Voor de grap vroeg ik al of we niet naar een van die jongen zijn huis konden gaan. Ze gaven meteen aan dat ouders dat niet waarderen, ze worden geslagen als ze nu midden in de nacht met een meisje zouden thuiskomen. Dat was dus ook niet echt een goed plan. Lianne en Ann waren ondertussen terug nar dezelfde club gegaan, dus Elke ging hun ophalen. Ze kwamen terug met een jongen en twee of drie vrienden van hem, die Lianne had ontmoet in de kroeg. Hij besliste meteen even dat we wat gingen drinken ergens verderop en dat Aloj en vrienden niet mee mochten. Nou doei, dat vond ik niet eerlijk, Aloj was de hele avond bij ons geweest en had ons ‘beschermd’, die zet ik niet zomaar aan de kant omdat een andere gozer dat zegt. Ze praatten veel in het Nepali en ze mochten van die gozer echt niet mee komen. Intussen waren Lianne en Ann al met die jongen meegelopen, wat eten verderop, maar Elke en ik vonden dat niet fair. Op een gegeven moment waren we er helemaal klaar mee en wilden we alleen nog maar naar huis. Het was intussen drie uur geweest en ja het is echt waar, ze hebben hier een avondklok. Bevind je je na drie uur ‘s nachts nog op straat, dan kan je worden opgepakt en worden meegenomen door de politie. Al die stoere jongens, waren toch wel een beetje bang voor de politie. Het stomme was dat Lianne en Ann al meegelopen waren en Elke en ik hun dus uit het oog verloren waren. Bleek dat ze in een hotel zaten, waar ze dan ook wat konden eten. Elke en ik wilden niet naar binnen en wachtten totdat Ann en Lianne buiten waren. Uiteindelijk hielden we de eerste beste taxi aan en zijn we naar huis gegaan. Wat een avond.. En wat bizar dat een jongen zo even uitmaakt dat een groep wel of niet mee mag. Hallo, wie denk je wel niet dat je bent? Persoonlijk vond ik hem een beetje een griezel en zijn vrienden ook en vond ik het al helemaal kut tegenover Aloj, dus met gemengde gevoelens zat ik in de taxi naar huis. Blij dat we onderweg waren naar huis, maar nadenkend over hoe de avond tot zijn eind was gekomen. Echt gek, maar al met al was het een gezellige avond.
Zaterdag 3 mei
Na een kort nachtje stond om 9 uur het ontbijt al weer op ons te wachten. Volgens mij voelde iedereen zich prima na het avondje stappen. Met Gelu en ‘mama’ werd overlegd dat Lianne, Elke en ik eerst naar Boudha toe zouden gaan om te shoppen en dat we rond 1 uur thuis zouden zijn. Daarna zouden Elke en ik namelijk met ‘mama’ stof uitzoeken voor een kurta, dat op maat wordt gemaakt. De meeste vrouwen dragen hier een kurta en Elke en ik willen het beide ook graag als souvenir en om het natuurlijk eens aan te trekken hier. Ann heeft ook een kurta laten maken een tijd geleden en heeft het nu een paar keer aangehad. Ze zei dat de mensen dan minder naar je kijken en je meer respecteren, omdat je iets draagt uit hun cultuur. In Boudha waren Elke en ik op zoek naar kleding, alleen hebben we niet echt iets gevonden. Wel hebben we een cadeau voor Lakbaa gekocht, want hij is donderdag jarig. We hebben een mooie, Westerse Vans tas gekocht. Bij thuiskomst natuurlijk even contact opgenomen met het thuisfront via de app, want papa en mama zijn vandaag 25 jaar getrouwd! Bijzonder! Even een foto’tje gestuurd van hoe het met mij gaat, zodat ook opa en oma weer op de hoogte zijn! Echt fijn dat het zo kan allemaal tegenwoordig. Ik zit 8000 km verderop, een week met de auto rijden en toch kan ik altijd contact opnemen met thuis als ik wil/moet. Mama, Elke en ik zijn daarna op stap gegaan. Hier in de buurt zit een winkeltje waar vrouwenkleding wordt gemaakt en verkocht. De stof uitkiezen voor de kurta was enorm lastig.. Wat voor een kleurtje is mooi? Uiteindelijk voor rood gekozen. De kurta wordt helemaal op maat gemaakt en daarom werd alles uitvoerig opgemeten. Gelukkig was mama mee, want die vrouwen die daar werkten konden helemaal geen Engels en mama wist wel goed wat mooi was en hoe het werkte. Uiteindelijk heeft ze er ook nog voor gezorgd dat we een goed prijsje konden betalen voor onze mooie kurta’s, namelijk 1600 roepie (= 12 euro). Volgende week kunnen we de kurta komen ophalen.
Zondag 4 mei
Na het ontbijt zijn Lianne, Ann en ik naar Boudha gegaan om boodschappen te doen. Eerst naar een relatief kleine supermarkt en daarna naar een drie verdiepingen hoog shopping center. Op de begane grond was een supermarkt, op de eerste verdieping was een speelgoed afdeling en service en op de tweede verdieping stonden allerlei elektrische apparaten. Na allerlei lekkers in te hebben geslagen zijn we op zoek gegaan naar speelgoed en spullen voor de kinderen en het center. We hebben 10 bakjes voor fruit gekocht, 96 bekers (zodat er altijd genoeg zijn) en allerlei speelgoed, van puzzels tot boekjes, van een bal tot hoepels, noem het maar op. Wederom bedankt voor het sponsergeld! Deze spullen hebben we van dat geld gekocht. Bij thuiskomst gaf Ann aan last van haar buik te hebben. Een tijdje later begon ook in mijn buik te voelen. Rond 4 uur kwam Elke thuis van haar vrijwilligerswerk met de mededeling ook een zere buik te hebben. De rest van de middag allemaal lamlendig doorgebracht met films kijken op de laptops. Mama had vandaag voor niks gekookt, alleen Lianne had een beetje trek. In de avond trok ik het echt niet meer en Elke ook niet en we besloten dat het beter was alles eruit te gooien door het zelf op te wekken. Na twee keer lag ik ’s avonds eindelijk met een beter gevoel in bed. Voor mij heeft het geholpen! Aangezien we alle vier (Lianne is die nacht ‘ziek’ geworden) ziek zijn geweest, op precies hetzelfde moment, denken wij allemaal dat het aan het eten ligt. Waarschijnlijk aan de yoghurt die we allemaal gegeten hebben, het was namelijk al een andere yoghurt dan die keer ervoor. De substantie was nu echt heel dun en ook niet zo zuur als eerst.. We weten dus niet hoe het komt, maar we gissen op de yoghurt.
Deel 2 in het volgende blog!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
