Eerste indrukken van het gastgezin & de stageplek

Hallo lieve mensen!

Hier alweer blog nummer 2! Ik heb de afgelopen drie dagen zoveel indrukken opgedaan dat het alweer een nieuw blog waard is. Mijn indrukken van het gastgezin en natuurlijk ook van mijn eerste dag stage. Hoe is het mij bevallen? Lees mijn verhaal!


Vrijdag (18 april)

Vandaag was onze laatste les Nepali, de les werd nu niet meer gegeven door Ishwor, maar door een vrouw. Na deze vier lessen kan ik een klein beetje Nepali spreken, maar tot nu toe heb ik nog geen woord buiten het hotel Nepali gesproken. Maar het is leuk dat ik een beetje weet hoe deze taal werkt. Na de les gingen we weer op excursie, dit keer naar Thimi. Eerst hebben we geluncht bij hetzelfde restaurantje als waar ik de hete soep had genomen, dus bij deze bestelling heb ik toch maar gevraagd om een minder pittig recept dan de soep. Ik nam Chowmein (gefrituurde noodles met groenten), een lekker gerecht, alleen een enorm bord vol. Tevens kon een glas cola niet ontbreken. In Nederland had iemand mij advies gegeven om veel cola te drinken (omdat cola eigenlijk zo extreem slecht is, je kan er roest van een muntje mee afhalen, dood het ook allerlei bacteriën in je buik) en zo heb je minder snel last om ziek te worden. Ik kan vermelden dat ik gelukkig nog niet ziek(ig) ben geweest. Wel voel ik het af en toe in mijn buik rommelen als ik weer pittig heb gegeten en merk ik het tijdens de bezoekjes aan het toilet.

Na de lunch zijn we door allerlei akkertjes naar de grote weg gelopen. Je ziet hier enorm veel vrouwen aan het werk op het land, het zware werk dus uitvoeren. De volgepropte bussen, de hitte en de hobbelige weg beginnen eigenlijk al wel te wennen, nu vallen we al bijna in de slaap in de bus. Thimi is de echte, oude binnenstad van Kathmandu. Je zag dat de huizen hier nog van hout waren gemaakt. Wat we echt wilden bekijken in Thimi, was de pottenfabriek. Dit hele gedeelte van Kathmandu staat in het teken van het bakken van potten. Van potten die wij ook in Nederland hebben en die wij in de tuin zetten met een bloemetje erin, maar ze maken ook potten voor het eten, zodat ze het in de oven kunnen bereiden. Ik moet eerlijk zeggen dat ik dat na een paar potten ook wel weer gezien had, verder was het stadje niet echt heel bijzonder vergeleken de rest waar we tot nu toe zijn geweest. Het was wel apart om te zien dat onze gids op een gegeven moment een soort kraslot kocht bij een winkeltje, ze kraste het en gooide het uiteindelijk op de grond. Overal ligt hier zoveel afval langs de weg, dat het gewoon vies is. Maar het nodigt natuurlijk ook uit om je eigen afval gewoon op de grond te gooien. Er staan ook nergens vuilnisbakken, dus als de regering daar eens mee begint, dan zal het vast een stuk schoner zijn. Maar de regering zit natuurlijk de hele dag uit hun neus te eten, althans dat gevoel krijg ik een beetje.

We waren dus al snel klaar met de excursie in Thimi en onze gids zette ons op de goede bus naar Thamel. We waren uiteindelijk al rond twee uur in Thamel en besloten met z’n drieën het nog beter te verkennen. We hebben veel winkeltjes gekeken en eigenlijk lijkt het allemaal wel één grote markt. Alles hangt half buiten en je hebt verschillende winkeltjes. Alle winkeltjes lijken wel erg op elkaar en dat maakt het wel een beetje eentonig op een gegeven moment. Op een gegeven moment was onze fles water leeg en ja, wat moesten we er verder mee? Ook al ligt er over rotzooi op de grond, ik vond het echt gek en erg om de fles op de grond te gooien. Het is natuurlijk ook nog plastic, dus dat blijft ook enorm lang liggen. Uiteindelijk hebben we het wel op de grond gegooid.. We besloten rond 4 uur maar even ergens te gaan drinken en even iets lekkers te kopen. Er waren weinig restaurants of barretjes te bekennen in het gedeelte waar wij waren. Uiteindelijk werden het maar weer Mo-Mo’s en cola.

Nadat we nog even door liepen door de kleine straatjes, kwamen we bij de Historische toren Dharahara. We besloten de toerist uit te gaan hangen en gingen naar binnen. Zo kwamen we er weer achter hoe erg je voor de gek wordt gehouden als toerist. De entree voor een toerist was namelijk 300 roepies per persoon en voor de normale bevolking was het 50 roepies. Zo zie je maar weer hoe erg je wordt afgezet. Eigenlijk stelde het niet heel veel voor, behalve dat je helemaal naar boven kon (62 meter). Dit hebben we natuurlijk gedaan en het uitzicht was geweldig. Het is zo jammer dat de smog zo aanwezig is, ik heb nog geen goede mooie berg gezien. Ze zeggen dat het in Pokhara veel beter is. Hier gaan Lianne en ik sowieso nog eens een bezoekje aan brengen. Toen we (helemaal buitenadem) boven op de toren stonden, vroeg een man aan mij of ik met zijn vrouw op de foto wilde. Ik dacht eerst dat ik een foto van hun samen moest maken, dus zei ja, maar dat klopte dus niet helemaal. Dit is al de tweede keer dat iemand aan mij vraagt of ik met een vrouw op de foto wil. Natuurlijk heb ik dit gedaan, maar het voelde wel een beetje raar. Zo bijzonder ben ik toch niet? Blijkbaar wilden ze op de foto met een blank iemand of iets in die richting, ik heb jammer genoeg niet gevraagd wat de reden voor een foto was. Als het nog eens wordt gevraagd, ga ik dat vragen! Nu we helemaal rond konden kijken, moesten we op zoek naar het gedeelte waar de clubs en barretjes zijn (waar we woensdag ook waren geweest). Maar ja, waar was dat? We vroegen het aan iemand die de richting aanwees en beneden aangekomen, zijn we maar die richting op gaan lopen.

Het werd zo langzaamaan donker (het is hier om 19.00 uur al pikdonker) dus we namen toch maar een fietstaxi. Lianne ging apart en Victor en ik zaten in een andere fietstaxi, maar we hadden afgesproken dat we dan voor 300 roepies klaar waren. Oké nou helemaal prima. Ik kreeg medelijden met die man die ons moest vervoeren, want het was nogal een lange en wederom hobbelige weg. Het toeteren hier is echt normaal. Het maakt niet uit als er helemaal niemand op de weg is, ze toeteren en toeteren. Ik kan intussen al wel stellen dat het me niet meer opvalt. In de loop van de tijd kwamen zag je steeds meer toeristen tevoorschijn komen en kwamen we inderdaad dichter bij de clubs en barretjes. Hier zetten ze ons ook af en toen kwam het gelddilemma. De man die Victor en mij had vervoerd, gaven wij 200 roepies, omdat we 100 roepies per persoon zouden geven. De andere man kreeg dus 100, maar daar was hij niet zo tevreden mee. Hij wilde ook 200. Dit soort gevallen vind ik erg lastig, omdat het maar over zo weinig geld gaat. 130 roepies is ongeveer één euro en als je daar bij stilstaat, gun je dat iedereen natuurlijk wel. Maar voor hier is enorm veel geld en daardoor is het lastig om te bepalen wat je uiteindelijk doet. We hebben hem toch 50 roepies meer gegeven, hij was nog steeds niet helemaal blij, maar toen zijn we weggelopen.

We hadden intussen trek gekregen en kwamen uit bij Northfields, een heerlijk westers restaurant dat helemaal vol zat met blanke mensen. Ik heb een heerlijk biefstukje gehad en het was even heerlijk genieten dat we geen rijst aten. Er was ook een bandje bezig en een groep toeristen was aangeschoten op de muziek aan het dansen, dus het entertainment was ook aanwezig.

Eigenlijk hadden we afgesproken met Marije, het Nederlandse meisje wat we eerder in het hotel tegen kwamen, en nog twee Chinese meisjes, maar wij konden haar moeilijk bereiken (namelijk alleen via watss app, dus via internet). We besloten zelf maar een barretje uit te zoeken en daar hebben we wederom een cocktailtje genomen. Gezellig met een bandje op de achtergrond hebben we ons vermaakt en gekletst en rond 22.30 uur gingen we weg bij die bar. Buiten gekomen was het voor ons nodig toch maar weer wat geld op te nemen, want we moesten nog met de taxi naar huis. Ik nam niet heel veel geld op, aangezien we in het hotel ook nog geld hadden liggen, maar Victor daar in tegen wilde wel veel geld opnemen. Bij elke transactie moet je 400 roepies betalen, dus vandaar. We zijn verschillende banken langs gegaan, omdat het bedrag wat Victor wilde pinnen niet aanwezig was. Uiteindelijk besloten we een taxi te nemen en naar het hotel te gaan. Victor heeft ons nog even leren onderhandelen met de plaatselijke taxichauffeurs. De chauffeur wilde 1500 roepies hebben om ons naar het hotel terug te brengen. Uiteindelijk zijn we voor 700 roepies thuis gekomen dus dat hadden we goed voor elkaar. Na een stuk meloen, die we op straat hadden gekocht, viel ik lekker in slaap. Ze raden hier aan om geen fruit te kopen dat op straat ligt de hele dag in verband met de hygiëne. Je kunt beter een hele meloen kopen en dan de schil eraf halen, dan is het goed. Als je de schil ook wilt opeten, kun je het fruit het beste een nacht in een bak met water en zout leggen voordat je het opeet. Hierdoor gaan alle middelen die ze op het fruit spuiten tegen insecten, dood. Ze gebruiken hier namelijk andere middelen dan bij ons en dit kan klachten veroorzaken in je keel. Wij eten dus ook maar geen rauwe dingen en zijn voorzichtig wanneer we iets kopen op straat.



Zaterdag (19 april)

Ons laatste ontbijtje in het hotel was een feit. We zouden na het ontbijt naar ons gastgezin vertrekken. We hebben de meloen verder opgegeten en het overige deel hebben we aan een jongen gegeven die in het hotel werkte (+ wat over was uit de colafles die wij hadden gekocht). Hij kwam ons elke ochtend wekken voor het ontbijt en tevens voor het avondeten. Dan klopte hij op de deur en zij; your breakfest/dinner is ready. Tevens heeft hij geholpen toen er opeens een straal van het douchewater rechts ging zo door het raampje de gang van het hotel op. De hele gang was helemaal zeik en zeiknat en toen heeft die jongen het ook opgeruimd. Omdat hij altijd zo lief was en altijd zijn best deed hebben we hem ook maar een paar stroopwafels gegeven.

Toen Victor, Lianne en ik de tassen hadden gepakt en klaar stonden voor vertrek, konden we richting de gastgezinnen gaan. Er was ons verteld dat wij verbleven in de wijk Pepsi Cola. Dat was dan jammer voor ons, want wij gingen naar een andere wijk (wat een verassing). Victor verbleef wel in Pepsi Cola en toen we die hadden afgezet bij zijn gastgezin kon de trip beginnen. Ongeveer een dik half uur later kwamen we aan bij ons gastgezin. Hier zullen wij tot ongeveer 12 juni blijven, dus de gehele periode wanneer we werken in het centrum.

Het huis hier is super mooi en groot en ik denk dat deze mensen het voor Nepalese begrippen enorm goed voor elkaar hebben. Wij wonen bij Gelu, zijn vrouw en hun zoon van 11 jaar oud in huis. Gelu werkt bij VSN en is een gids als er trekkingen worden gegeven. Ook weer zo typisch Nepalees: Hier begint morgen (zondag) het nieuwe schooljaar voor de kinderen. Ze hebben net, tijdens oud&nieuw, drie weken vakantie gehad volgens mij. En dat is hun zomervakantie. Hij wisselt van school, ik weet niet waarom, maar op die nieuwe school moet hij een instroomtest of iets maken. Wij vroegen hem wanneer dat was, maar hij had geen idee, sowieso moest zijn vader eerst weer thuis zijn. Maar die instelling, alles komt wel een keer, is zo typisch hier. Op dit moment is hij ook niet aanwezig, want hij is met een trekking bezig. De jongen kan redelijk goed Engels en wij mogen hem Lucky noemen, omdat zijn echte naam te moeilijk is. De vrouw is een super lieve vrouw die ons goed verzorgd en heerlijk eten bereidt, haar noemen we mama. Het huis heeft vier verdiepingen. Op de begane grond woont een ander gezin. Op de eerste verdieping wonen de vrijwilligers. Hier zijn 3 slaapkamers (met overal 3 bedden), een badkamer (met altijd warm water, wat een luxe!!!!!!) en een woonkamer (met kleurtv!). Op de tweede verdieping wordt er altijd in de buitenlucht gegeten en wonen Gelu, zijn vrouw en zoontje. Tot slot is er een plat dak waar de was wordt gedaan en wordt opgehangen en waar je, als je zin hebt, lekker kan liggen in de zon. Althans in je lange broek en je shirtje met mouwen over je schouders, anders wordt het niet zo gewaardeerd. Dus echt lekker zonnen is er jammer genoeg niet bij.

Op het moment dat wij aankwamen was één kamer bezet door een Chinees meisje, zij deed vrijwilligerswerk in een weeshuis en gaat zondagochtend weer weg. Een andere kamer was bezet door een Belgisch meisje (Ann), wel gezellig, want we kunnen wederom in het Nederlands met elkaar praten. Zij zit hier al drie maanden en heeft nog één maand te gaan. Zij loopt stage in een weeshuis en is veel met opdrachten voor school bezig. Ann gaf aan dat zij ook met twee andere Belgische meisjes een periode heeft gezeten in dit gastgezin en dat die twee meiden ook stage liepen in het centrum voor gehandicapte kinderen. De verhalen die ze daarna vertelden, waren niet heel erg fijn voor ons. Zo vertelde ze dat de meisjes geregeld somber thuis kwamen, door wat ze daar hadden gezien. Bijvoorbeeld dat een jongentje in zijn broek had geplast, in plaats van in de wc, hij werd toen ruw meegenomen naar de badkamer (een stink hok met wc en een douche) en de jongen werd gewassen met water uit de wc.. Terwijl er dus schoon water uit een douche aanwezig was. Ook worden de kinderen geslagen, maar dat is normaal hier in Nepal. Ze ontmoeten een vrijwilliger die al vijf jaar op een rij bij het centrum kwam, maar die aangaf hier mee te stoppen. Al zijn energie die hij erin gestoken had, daar werd helemaal niks mee gedaan. Hij gaf dus eigenlijk de hoop op. De twee meisjes hadden een ergotherapeutische achtergrond en waren dus vooral bezig met het aanleren van nieuwe gewoontes, zo richtten ze zich op het kruipen van de kinderen (veel kinderen kunnen niet lopen of kunnen niet op hun benen blijven staan) en de manier waarop kinderen een potlood vast pakten. Ze hebben hier veel aandacht en tijd aanbesteedt en na een weekje vakantie, zagen ze dat de kinderen weer precies zo kropen en hun potlood vasthielden als voorheen. Die verhalen geven mij niet bepaald een goede indruk en al helemaal niet dat ik echt iets voor de mensen daar kan betekenen. Maar die verhalen gaan me natuurlijk niet tegenhouden om toch volledig me in te zetten en we zullen zondag maar zien hoe het gaat worden.

Nadat we ons een beetje hadden geïnstalleerd en kennis hadden gemaakt met de vrijwilligsters en het gastgezin besloten we met de vrijwilligers ergens te gaan lunchen. De zaterdag is hier de zondag, dus op die dag zijn we altijd sowieso vrij. Verder merk je niet echt dat het een zondag is, ons gastgezin is niet heel religieus en cultureel (in mijn ogen), de mensen zijn allemaal gewoon bezig met hun dagelijkse werkzaamheden en met het werk. Zo worden er voor ons huis drie nieuwe huizen gebouwd, dus ik ben benieuwd hoe ver ze zijn als we over zeven weken weer vertrekken. Ann gaf aan dat je in deze wijk ’s avonds niet alleen over straat moet lopen, omdat er veel straatbendes en ruzies zijn. Ik moest zeggen dat ik het inderdaad geen fijn idee vind om alleen of samen met Lianne over straat te lopen. Tot nu toe is Victor altijd nog aanwezig geweest wanneer we de taxi namen en/of ’s nachts naar ons hotel liepen, dat geeft toch altijd wel een fijn gevoel, zo’n man bij je.. Toch een extra bescherming of iets. Maar we zullen zien wat de tijd ons zal leren en wat ons allemaal nog te wachten staat!

Het eettentje was schattig en je kon lekker buiten, maar wel overdekt, zitten. Wederom Mo-Mo ’s gegeten en ik kan zeggen dat dat eten me hier prima bevalt. Lianne zei al dat ik op deze manier echt een Mo-Mo buik ga krijgen. Na het eten hebben we even wat inkopen gedaan in zo’n winkeltje hier op straat en zijn we weer terug naar het huis gegaan. Onderweg kwamen we veel jongeren tegen. Het valt me op dat vooral de jongens, rond de 20 jaar oud, heel Westers en modern gekleed gaan. Ook zie je in het centrum af en toe winkeltjes voorbij komen dat je denkt: huh, dat mogen die meiden hier toch helemaal niet aan? Zo wordt het wel duidelijk dat ook Nepal Westerse invloeden heeft en dat de jeugd hier dat graag wil aannemen, die Westerse cultuur. Verder hebben we ons prima vermaakt en lekker rustig aangedaan. Ook hebben we onze kleding nog even gewassen en op het dak gehangen. Wassen met koud water ben ik toch niet zo heel erg over te spreken, maar de kleren hebben lekker een nachtje gelucht op het dak.

Om 19.00 uur stond een heerlijke maaltijd ons op te wachten. Dhal-Bath en twee verschillende groentes. Het is bijna hetzelfde eten als in het hotel, maar ik vind het hier een stuk lekkerder bereidt. De vrouw en de jongen wachten rustig tot wij het eten op hebben en daarna eten zij pas zelf.

Doordat hier veel vrijwilligers verblijven, staan hier in de kast ook een paar Nederlandse boeken. Ik ben maar begonnen in het boek Mijn leven in de hel van Sarah Forstyth (Een gewoon Engels meisje wordt gedwongen als prostituee te werken op de Amsterdamse Wallen). Een zeer aangrijpend verhaal kan ik je vertellen.. Van dit soort waargebeurde verhalen staan er nog een paar in de kast en daar ben ik wel heel blij mee, ik houd van dat soort boeken.. Aangezien er hier stroom is op bepaalde tijden, dus ook internet op bepaalde tijden, is het fijn om toch op andere manieren de tijd te kunnen verdrijven. Het is echt bizar hoe gewend ik eraan ben om even op mijn mobiel te kijken of om even iemand een berichtje te steuren. Het is gewoon bijna ernstig. Ook is het goed voor mijn creatieve (ahum) brein om zo eens wat actiever te worden om de tijd door te komen.

Het bed waar ik de komende tijd mijn schoonheidsslaap kan houden, is uiteraard lekker hard en evenzo is mijn kussen.. Mijn kussen heb ik al opzij gelegd en nu gebruik ik het kussentje van Laurette, Moniek en Lisa als hoofdkussen. Zo weet ik ook zeker dat ik geen nachtmerries krijg, dus twee vliegen in één klap. Tot slot wil ik nog even meedelen dat het dekbed ook ontzettend warm is, maar voor de rest mag ik nergens over klagen, dus ik zal het hier bij laten. Hier maak je lange nachten en dat is goed voor me. Je slaapt echt van 23.00 uur tot 8.15 en dat is stiekem wel heerlijk!



Zondag (20 april)

Om 9.00 uur stond het ontbijt al weer op ons te wachten boven. Het waren pannenkoeken waar je jam of honing op kon doen, rijstepap met stukjes kokos, noten en rozijnen en thee met melk en gember. Het eten was lekker, alleen de melkthee was niet echt mijn ding.. Maar kom op, koffie moet je ook leren drinken.. Na het lekkere eten stond het busje van VSN al klaar om ons voor het eerst naar onze stageplek te brengen. We waren allebei erg nieuwsgierig naar wat we zouden aantreffen en door die verhalen van Ann is dat alleen maar erger geworden. Ik bereidde me op het ergste voor, dan kon het altijd meevallen.

Een klein half uurtje in het busje van VSN te hebben gezeten, konden we uitstappen en het hek openen. Het gebouw ziet er prima uit en de speelruimte ook. De Belgische meiden hadden een glijbaan gekocht voor de kinderen en zo’n klimrek wat eraan vast zit. De directeur was een man (aan ons was verteld dat het een vrouw zou zijn) en hij gaf aan dat wij vandaag wel konden rondkijken en dat we dan morgen konden overleggen wat ons plan zou zijn voor de komende zeven weken. Hij stelde Sem aan ons voor. Zijn echte naam is anders, maar moeilijk, dus mogen wij hem Sem noemen. Hij gaf een rondleiding door het gebouw. De onderste verdieping was de school, hier vond je 5 lokalen, de keuken en een badkamer (douche en wc). Het bovenste gedeelte was voor de fysiotherapie. Een kleine ruimte waar ze de spraak van de kinderen oefenen, eentje waarin een trampoline te vinden is en een grote ruimte waar de rest allemaal gebeurd. Verder vind je in een ander gebouw de wc (echt super vies, je zult expres niet meer gaan drinken, zodat je daar niet naar de wc hoeft). Nog een ander gebouw waarin je weer drie lokalen vindt en tot slot het kantoor. Het klinkt zo misschien heel groot in de oren, maar op zich valt dat wel mee. Ze hebben best wel veel materialen en spelletjes voor de kinderen, meer dan ik had verwacht. Na de rondleiding zijn we zelf een beetje rondgaan lopen en zijn we in de lokalen gaan zitten en hebben we gespeeld en gesproken met de kinderen, tot zo ver dat mogelijk was. De meeste kinderen kunnen niet praten en ze kunnen niet echt Engels spreken, dus het is wel lastig communiceren. Het eerste lokaal was een klas met kinderen die (volgens mij) spastisch waren. Toen we hier naar vroegen zei een medewerkster dat zij inderdaad ook dachten dat de kinderen spastisch waren, maar dit niet zeker wisten. Alle kinderen zitten op een stoel met een tafeltje eraan vast, zodat ze niet van hun stoel af kunnen. Ze zitten daar de hele tijd in en krijgen zo af en toe een beetje aandacht van de lerares. Deze doet dan een spelletje met ze en gaat dan weer naar het andere kind. Naar mijn idee vervelen de kinderen zich enorm en worden ze helemaal niet uitgedaagd in de spelletjes of dingen die ze doen. Een jongetje van ongeveer 12 jaar, schat ik, vond het geweldig dat hij mijn handen mocht vast houden en hij vond het nog fijner wanneer ik hem een beetje kietelde bij zijn nek. Je zag hem genieten. Een andere jongen had een eigen schriftje waarin hij Engels leerde. We hebben samen wat opdrachten gedaan en het viel me echt op hoe goed hij al Engels kon spreken en hoe slim hij eigenlijk was. Het was een lastig idee dat hij in deze klas zit en waarschijnlijk ook nog wel een paar jaar lang bij in de klas zit.. Het lijkt alsof hij echt wel veel meer kan leren dan wat hij nu doet. Ook was er een klein jongetje van een jaar of 9. Deze sprak ook al heel goed Engels en het leek alsof hij geen geestelijke handicap had, hij kon alleen niet lopen. Hij was super nieuwsgierig naar ons en hij lachte de hele tijd. Echt een schattig jongetje was het. We zijn best lang in dit lokaal geweest en hebben veel aandacht aan deze kinderen geschonken.

Rond half 1 dachten we aan de lunch en we lichtten Sem in over ons idee. We hadden alleen geen idee welke kant we op moesten, dus hij besloot om met ons mee te gaan. Dat vind ik echt mooi om te zien aan deze cultuur. Deze mensen leggen al het werk opzij om met jou mee te gaan en om je te leren kennen en bij ons zegt iedereen vaak; nee kan niet, heb werk te doen of iets in die richting. Hij is 26 jaar en werkt elke dag in het centrum. Hij is een soort van onder directeur en doet de administratie. Hij nam ons mee naar een vriend van hem, want die had een soort van restaurantje. Het kamertje waar wij gingen zitten stonk ontzettend en het was dus wel een beetje een vies idee om daar te eten. Nou, toch maar weer het gebruikelijke besteld (Mo-Mo en cola) en gezellig gesproken met Sem. Hij gaf aan dat hij iedere dag bokst en dat hij ons een keer zou meenemen naar een bokswedstrijd. Zo leuk dat die mensen je uitnodigen voor eigenlijk alles, voor bij iemand thuis te eten of dus mee te gaan naar zo’n bokswedstrijd. Echt super leuk! Ook zei hij dat hij ons wel wat wilde laten zien van de omgeving en toeristische plekken, dus dat is ook een goed vooruitzicht. Het is echt een leuke jongen en dat scheelt een hoop. Op de terugweg zagen we nog net het laatste gedeelte van een trouwerij. Met life muziek en super mooie kleding stapte het stel net in een mooi versierde auto. Volgens mij heeft Lianne het nog wel op film staan.

In het centrum hebben we in de andere lokalen gekeken en met de kinderen gespeeld tot een uur of half drie. De busjes waarmee de kinderen worden gebracht en gehaald blijven op het terrein staan en de chauffeurs liggen de hele dag in die busjes te slapen. Om 10 uur gaat de school open en rond 15 uur rijden de busjes weg. Het inladen van de busjes ging naar mijn idee met grof geweld en al die kinderen werden opgepropt in de busjes geplaatst. Dan te bedenken dat de meeste kinderen niet goed kunnen lopen en spastisch zijn. Maar goed, zo gaat dat hier, dus wij moeten ons daar aan aanpassen, hoe gek of slecht of naar het er ook uit ziet.. Ons is trouwens ook verteld dat de mensen die in het centrum werken een opleiding hebben afgerond, dit is natuurlijk ook niet zo, we hebben er nog expliciet naar gevraagd. De omstandigheden zijn redelijk, maar lang niet optimaal om deze kinderen goed te onderwijzen. En het onderwijzen, ja, ik zelf zou het anders aanpakken.. Het is lastig om nu iets te bedenken waar we ons de aankomende tijd op willen focussen.. Ik heb echt op dit moment nog geen idee.. Maar we zullen wel iets leuks bedenken! Het doet me in ieder geval heel goed als er een glimlach verschijnt op het gezicht van zo’n kind en dat heb ik vandaag gelukkig al wel mogen ontdekken.

Dat was dag 1 van onze stage in het centrum en ik heb er vertrouwen in dat het een leuke tijd gaat worden met die kinderen.

Rond kwart voor vier waren we denk ik alweer thuis. Het zijn dus wel korte dagen die we maken op stage, maar op zich is dat geen probleem. De kinderen gaan dan ook weer naar huis, dus kunnen wij daarna toch niks meer betekenen voor hun. Na lekker rustig aan te hebben gedaan stond weer om 19.00 uur het eten klaar! Nu was ook Gelu gearriveerd van zijn trekking en het is echt een vaderfiguur. Een grote glimlach op zijn gezicht en de hele tijd lachen, verder ook geïnteresseerd en hij kan goed Engels praten, wat ook wel makkelijk is voor de communicatie. Ik denk dat ik mag zeggen dat ik het echt getroffen heb qua gastgezin en ik voel me enorm welkom.
Morgen brengt Gelu ons trouwens met de bus naar het centrum. Vanaf dan is het de bedoeling dat we elke dag, heen en terug, met de bus gaan. Dus ik ben benieuwd! Ann zei dat die andere meisjes er ongeveer 50 minuten over deden per keer.. Ben wel van plan om een mondkapje te kopen. Je ziet veel mensen met zo’n kapje lopen en als wij elke dag zo veel met de bus moeten lijkt het me ook wel chill om zo’n kapje te hebben. Je wilt niet weten wat ik ’s avonds allemaal uit mijn neus haal haha! Allemaal viezigheid.. De wegen zijn hier ook niet van asfalt, dus al dat zand stuift omhoog. Het is namelijk ook ontzettend droog hier dus dat werkt ook niet echt mee. Verder al die uitlaatgassen van al die busjes, auto’s en motors/brommers/scooters.. Bah is het eigenlijk. Dus toch maar even zo’n kapje aanschaffen. Fijner voor mijn neus.

Op dit moment is het hier 20.30 uur (20 april) en wij zullen vanavond niet veel meer doen. Een serie kijken en lekker warm douchen staat sowieso op mijn lijst. Om 22.00 uur hebben we ook weer internet, dus dat is ook altijd wel even fijn! Dan ga ik kijken of ik het blog online kan zetten en anders vraag ik wederom of iemand het voor mij kan doen.



Het is wederom een lang verhaal geworden, maar het zijn ook zo veel indrukken!
Ik hoop dat de foto’s binnenkort kunnen worden ge-upload, maar die site doet hier echt super vervelend.. Wij hebben heel slecht toegang tot de site.. Anders hoop ik dat ik via hotmail de foto’s naar iemand kan sturen en dat dat diegene het op mijn blog wil zetten. Het zal uiteindelijk wel goed komen! En anders moeten jullie maar wachten tot ik terugkom om ze persoonlijk te komen bekijken (: Ook geen probleem natuurlijk haha!



Heel veel liefs,

Lotte