Nepal, you stole my heart!

Lieve vrienden en familie,

Mijn avontuur is ten einde. Morgen stap ik in het vliegtuig en vlieg ik terug naar Nederland waar ik om 22.00 uur aan zal komen. Ik hoop dat ik meteen een feestje kan vieren, omdat Nederland van Chili gewonnen heeft, maar we zullen zien..

Nepal is een hele waardevolle ervaring geweest en ik mis Nepal nu al. Ik denk dat ik verliefd geworden ben op het land, de cultuur en alle mensen, het was geweldig. Ik raad iedereen aan om naar een ontwikkelingsland te gaan en om daar vrijwilligerswerk te doen. Het lijkt net alsof een andere Lotte terug naar Nederland gaat. Ik ben benieuwd hoe snel ik in het oude ritme terug val.. Intussen ben ik zo aan het leventje gewend wat ik hier lijdt, elke dag ontzettend veel nieuwe indrukken opdoen is natuurlijk best wel heftig. Ik merk dat Nepal nog lang niet uit mij is, ik ben nog super veel met Nepal bezig in mijn hoofd. Intussen hebben we natuurlijk ook een vakantie in Thailand achter de rug, maar toch voelt het apart. Je zit op het dak van je hotel aan het zwembad met allerlei jongeren die aan het rondtrekken zijn aan de Koa San Road (van de film: Hangover II) in Bangkok, maar het is moeilijk om de knop om te zetten en weer de toerist uit te hangen.. Al is nu de knop ook al wel weer omgezet en geniet ik volop van Bangkok!

De afloop van het camera incident
Lianne haar camera is gestolen op het center en waarschijnlijk door iemand van het center. Zij wilde aangifte doen bij de politie, alleen Gelu raadde aan te liegen over wat er gebeurd was. De volgende ochtend zaten Dinesh en Gelu bij ons aan het ontbijt om de aangifte uit ons hoofd te praten. Lianne en ik moesten erom lachen dat Dinesh vragen stelde over het center en onze tijd daar en uiteindelijk begon met: Ja aangifte is niet handig om te doen, etc. Hier kwam duidelijk een cultuurverschil naar voren, pff. Lianne had intussen voor haar zelf besloten dat zij überhaupt geen actie meer wilde ondernemen en je zag de opluchting op de gezichten van Gelu en Dinesh.

Het sponsorgeld
Heel veel mensen hebben ons geld gegeven om te besteden aan het center. Intussen hadden we al twee keer spullen gekocht en dit bij het center afgeleverd. Ik zal foto’s van deze spullen bij dit blog uploaden zodra ik thuis ben, zodat iedereen kan zien wat wij van het geld gekocht hebben. De laatste dagen in Nepal stonden in het teken van het uitgeven van het sponsorgeld. We hebben rekening gehouden met de wensen van het center. De weeskinderen die naar het center komen, komen meestal met versleten of met helemaal geen schoenen naar het center. We besloten hier aandacht aan te schenken en een deel van het geld hieraan te besteden. Het was lastig, want de weeshuizen pakken nieuwe schoenen van de kinderen af en verkopen deze weer door. De volgende dag komen de kinderen dan weer zonder schoenen naar het center, dus dat had geen zin. We besloten voor vijf kinderen nieuwe schoenen te kopen, maar we gaven als advies dat de schoenen alleen voor op het center zijn. Met Sem en Vicky zijn we op zoek gegaan naar schoenen. Het was gokken qua maten, want de maten wisten we niet. Uiteindelijk besloten we vier paar slippers mee te nemen en één paar dichte schoenen voor het jongste meisje. Het center was enorm blij met al onze spullen en we hebben ze nog extra geld gegeven om speciaal zand, zodat de kinderen ermee kunnen spelen, te kunnen kopen. Zelf hadden wij daar geen tijd meer voor. De vijf kinderen vonden de slippers geweldig en werden zelfs een beetje verlegen. Alleen de dichte schoenen voor het kleine meisje pasten niet. Die dag hadden we een taxi van de VSN tot onze beschikking en we besloten om met het meisje naar een shopping mall te gaan om passende schoenen te kopen. Dit was nog een hele onderneming, omdat zij niet kon lopen. In de winkel keek zij haar ogen uit en volgens mij had zij nog nooit een roltrap gezien. Ik weet nu ook hoe het is als je de hele dag met een kind op je arm moet lopen, best wel zwaar! Ze kon zelf haar schoenen uitzoeken en ze vond het prachtig! Na een mooi paar voor haar te hebben gekocht, kwam ze tevreden terug in het center. Dit was de laatste keer dat we in het center waren. We hebben onze gegevens en een foto achter gelaten voor het behouden van contact. Ook heb ik vier foto’s laten afdrukken van mij en een van de kinderen en heb deze aan hun gegeven. Ik hoop dat de foto voor hun net zo bijzonder is als voor mij..
Aangezien we enorm veel geld hebben ontvangen en dit niet allemaal aan het center konden geven, we wilden liever geen contant geld aan het center geven, omdat we denken dat dit niet goed gebruikt gaat worden. VSN helpt nog een center voor gehandicapte kinderen, alleen dit center is veel armer. Wij konden wel iets voor dit center betekenen. Zij hadden een lijst met spullen die zij graag wilden aanschaffen en na een bezoekje gebracht te hebben, zijn we op zoek gegaan naar deze spullen. Het center was enorm blij met onze spullen. Nog steeds hadden we veel geld over, maar we hadden geen tijd meer om zelf op zoek te gaan naar spullen. We besloten het geld aan de VSN te geven, met de mededeling dat wij dit geld aan het laatste center willen uitgeven en dan vooral aan fysiotherapiespullen. Gelu gaf aan dat het goed gaat komen en wanneer zij spullen aanschaffen, krijgen wij een foto gestuurd. Ik ben benieuwd! Dit zal ik dan op dit blog plaatsen!
Het sponsorgeld is dus in goede handen terecht gekomen en we hebben enorm veel nuttige spullen voor beide centers aangeschaft! Nogmaals bedankt iedereen die ons gesponsord heeft! Als er nog vragen zijn over de uitbesteding van het geld, de spullen, de centra, hoor ik het graag!

Uit het oog, maar nooit uit het hart!
Het afscheid van Gelu, mama en Lakbaa was enorm lastig. Intussen is het een tweede huis voor mij geworden en voelde het ook echt als thuiskomen daar. Ik kan echt zeggen dat ik een Nepalese papa, mama en een broertje heb en dat ik altijd bij ze terecht kan. Dit gaven zij aan bij het afscheid en ze vonden ons bijzondere meiden waar zij ook veel plezier van hebben beleefd. De vooravond van ons vertrek zijn Lianne en ik expres thuis gebleven om gezellig met de familie de avond door te brengen. Mama had speciale gerechtjes bereidt en onder het genot van een wijntje zaten we allemaal samen de gehele avond in de keuken.
Een deel van onze kleding en spullen hebben we achtergelaten in Nepal. De VSN zal het tussen verschillende weeshuizen verdelen en het is een enorm fijn idee dat mensen nog wat aan mijn spullen zullen hebben.
De volgende ochtend, na ons ontbijt, was het tijd voor het echte afscheid. We hadden cadeaus gekocht voor de familie, omdat we zo’n geweldige tijd bij hun hebben gehad. Voor Gelu was dit een beeldje van een hand, voor zijn helpende hand altijd. Mama kreeg babykleertjes en Lakbaa had het dagje uit naar Fun Valley gekregen en mijn Nepalese Roepies die ik over had. In Nepal kun je dat namelijk niet omwisselen naar euro’s, dus ik kon verder toch niks met het geld. Bij de taxi werd het wel even moeilijk voor ons.. Na een dikke knuffel en natuurlijk drie kussen stapten we in en reden weg.. Lakbaa had een kaartje gemaakt wat we mochten openen als we onderweg zouden zijn, dat is echt goud voor mij en toen ik dat las, schoot ik vol. Echt bijzondere en liefdevolle mensen zijn dat en ik hoop ze, uit de grond van mijn hart, ooit weer te zien!

Na een welverdiende vakantie vliegen we morgen dus weer naar Nederland. Ik kan niet wachten om jullie de verhalen te vertellen en alle foto’s te laten zien!

Dhanyabaat (Bedankt) voor het volgen van mijn blogs en voor de leuke reacties!! Voor alle mensen die ik heb ontmoet tijdens deze reis: ik vond het geweldig om jullie te leren kennen, om met jullie deze Aziatische cultuur te ontdekken en om voor mij nieuwe ervaringen met jullie te kunnen delen. Bedankt allemaal voor het nog geweldiger maken van mijn avontuur!

Heel veel liefs voor de laatste keer (voor nu dan) & tot morgen!
Lotte